Ανεκτίμητες αξίες! - της Χριστιάννας Λούπα

Ένα μεγάλο ποσοστό των σύγχρονων γονέων πιστεύει πως αυτά που πρέπει κατ' αρχήν να εξασφαλίσει στα παιδιά είναι ένα σπίτι (τουλάχιστον) για να μένει αργότερα και να μην πληρώνει ενοίκιο (κι ένα ακόμα για να εισπράττει ενοίκιο δεν θα 'ταν κι άσχημα!), έναν καλό λογαριασμό στην Τράπεζα, ένα αυτοκίνητο αμέσως μόλις κλείσει τα δεκαοκτώ, ένα γενναίο χαρτζιλίκι (για να μη στερείται τίποτα), ένα ακριβό σχολείο και "φιρμάτα" ρούχα, (για να μην αισθάνεται μειονεκτικά απέναντι στα άλλα παιδιά!).



Και προσπαθούν οι ταλαίπωροι και αγωνίζονται και αγχώνονται - αν εξαιρέσει κανείς κάποιους που τα βρήκαν όλα έτοιμα, βέβαια - και κάνουν δυο δουλειές και γυρίζουν κατάκοποι το βράδυ σπίτι και το μόνο που λαχταρούν είναι να πέσουν στο κρεβάτι τους για να ξεκουραστούν.

Εκ των πραγμάτων, οι άνθρωποι αυτοί ούτε χρόνο, ούτε διάθεση έχουν να καθίσουν και να ασχοληθούν λίγο με τα παιδιά τους, να παίξουν ή να συζητήσουν μαζί τους. Πολλοί δε, έχοντας συναίσθηση ότι στερούν τα παιδιά από την παρουσία τους και νοιώθοντας ενοχές, προσπαθούν να εξιλεωθούν με χρηματικές και υλικές παροχές και τελικά είναι βέβαιο, ότι το μόνο που θα δημιουργήσουν είναι κακομαθημένα παιδιά με ένα τεράστιο συναισθηματικό κενό.

Από την άλλη πλευρά πάλι, υπάρχουν και οι "εκ πεποιθήσεως" αδιάφοροι γονείς της λεγόμενης ανώτερης (και ενίοτε "καρακίτς" και νεόπλουτης) οικονομικής τάξης, που "παρκάρουν" τα παιδιά σε πανάκριβα σχολεία το πρωί και σε αλλοδαπές μπέιμπι σίττερς το απόγευμα, όπου οι διάφοροι δάσκαλοι μπαινοβγαίνουν για τα ιδιαίτερα μαθήματα, μέσα σ' ένα τεράστιο, άδειο και άψυχο σπίτι και όπου οι γονείς - και ιδιαίτερα η μητέρα - λάμπουν δια της απουσίας τους!

Όπως και να 'χει πάντως το πράγμα, αυτό που με έκπληξη πληροφορούμαι από φίλες, των οποίων τα παιδιά φοιτούν σε πρωτοκλασάτα σχολεία μαζί με γόνους εύπορων και ευυπόληπτων (;) οικογενειών, είναι ότι τα περιστατικά κλοπής δίνουν και παίρνουν! Μάλιστα, καλά διαβάσατε! Από πανάκριβα μπουφάν και ηλεκτρονικά παντός είδους, μέχρι μολύβια, κασετίνες κλπ. Κι αναρωτιέται κανείς, μα καλά, αυτά τα παιδιά έχουν ανάγκη να κλέψουν;

 Πολύ φοβάμαι πάντως, ότι τα συγκεκριμένα παιδιά, τα οποία δεν ευθύνονται βέβαια, δυο απλά πραγματάκια που έπρεπε να μάθουν απ' το σπίτι τους δεν τα έμαθαν. Δυο απλά πραγματάκια, που θα τα βοηθούσαν να γίνουν σωστοί άνθρωποι και να συνυπάρχουν αρμονικά με τον περίγυρό τους και που συνηθίζεται να τα ονομάζουμε "αρχές" ή ηθικές αξίες. Τις αξίες αυτές, που είναι προτιμότερο να έχουν τα παιδιά σαν εφόδιο στο ξεκίνημα της ζωής τους κι ας πηγαίνουν και σε δημόσιο σχολείο κι ας μην έχει ο μπαμπάς τη Μερσεντές την κάμπριο κι ας μη φορά η μαμά ρούχα Dolce & Gabbana, (σωστά το έγραψα;),  κι ας έχουν τα ίδια λιγότερο χαρτζιλίκι, που να φτάνει μόνο για σουβλάκι με πίτα με τα φιλαράκια κι όχι για Μοχίτο σε γκλαμουράτο κλαμπ!

Για τις αξίες αυτές λοιπόν, που για ένα περίεργο λόγο, βρε παιδί μου, είναι αντιστρόφως ανάλογες με τη "χλίδα" και τη "γκλαμουριά" των ακριβών σχολείων και των "μοντέρνων" οικογενειών, έδωσε ένα καλό μάθημα σε όλους μας ένα παιδί από τη Δράμα. Την είδηση αυτή που θα σας μεταφέρω τη διάβασα στην εφημερίδα Χρόνος της Θράκης της 14ης Ιανουαρίου και  πέρασε δυστυχώς στα ψιλά των υπόλοιπων εφημερίδων, ενώ θα έπρεπε να ανακοινωθεί και να τοιχοκολληθεί σε όλα τα σχολεία της χώρας.

Πράγματι, τις μέρες των γιορτών, ένας 18χρονος μαθητής, που εργαζόταν ως εθελοντής στην Ονειρούπολη Δράμας, (το χωριό του ΄Αι - Βασίλη), βρήκε ένα πορτοφόλι με 1500 ευρώ και διάφορα έγγραφα και το παρέδωσε στους υπευθύνους, οι οποίοι με τη σειρά τους το παρέδωσαν στον ιδιοκτήτη του στη Θεσσαλονίκη.

Ο νεαρός αυτός δεν ζει ούτε σε σπίτι, ούτε έχει οικογένεια. "Σπίτι" του είναι το Κέντρο Παιδικής Μέριμνας Αρρένων Δράμας, "αδέρφια" του άλλα πενήντα τρία παιδιά και "γονείς" του, οι υπεύθυνοι του Κέντρου, στους οποίους μάλιστα δεν ανέφερε και τίποτα για το γεγονός, παρά το πληροφορήθηκαν από τρίτο πρόσωπο.

Ευνόητο είναι νομίζω πως ο μαθητής θα είχε κάθε λόγο να κρατήσει τα χρήματα, όχι για να αγοράσει το τελευταίου τύπου ηλεκτρονικό παιχνίδι που κυκλοφορεί στην αγορά φαντάζομαι, αλλά σαν ξεκίνημα για τη ζωή του. 1500 ευρώ θα σήμαιναν πάρα πολλά γι αυτόν το νεαρό, τόσα πολλά που ένα οποιοδήποτε άλλο παιδί μάλλον δεν θα μπορούσε να διανοηθεί.

 Κι όμως δεν τα κράτησε! Δεν το έκανε γιατί η συνείδησή του δεν του το επέτρεψε.

Γνωρίζουν αλήθεια τα παιδιά μας τι θα πει συνείδηση, τι θα πει τιμιότητα ή νομίζουν ότι όλος ο κόσμος τους ανήκει;

Σε μια εποχή αποδόμησης των πάντων, όπου κάθε ηθική αξία τείνει προς εξαφάνιση, τι είναι καλύτερο να κληροδοτούμε στους νεότερους τελικά, σπίτια, αυτοκίνητα, ακριβές σπουδές και εισοδήματα ή σταθερές και διαχρονικές αξίες, που θα τα συνοδεύουν σε όλη τους τη ζωή και σαν μικροί, λαμπεροί φάροι θα τους δείχνουν πάντα το δρόμο;