Επέτειος ή μνημόσυνο; - Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Τον Δεκέμβριο του 2008 η οικονομική κρίση δεν είχε ξεσπάσει στην Ελλάδα. Τα παιδιά που για μέρες έκαιγαν και κατέστρεφαν ανενόχλητα ό,τι έβρισκαν μπροστά τους δεν υποψιάζονταν καν ποια θα ήταν η κατάσταση της χώρας το 2012. Οι δε καλοθελητές της κοινωνικής ευαισθησίας που τους βάφτισαν «γενιά των 700 ευρώ» δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι μέσα σε 5 χρόνια το εισόδημα των 700 ευρώ θα αφορούσε ελάχιστους προνομιούχους νέους. Οι ίδιοι βάφτισαν τα γεγονότα του 2008 «εξέγερση». Παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι οι «εξεγέρσεις», ακόμη και αν δεν καταφέρουν να ανατρέψουν καθεστώτα και να γίνουν «επαναστάσεις», αφήνουν ίχνη πίσω τους. Ο Μάης του '68 οδήγησε σε μια τεράστια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στη Γαλλία και άφησε μερικά συνθήματα που ακόμη τα επικαλούνται οι απολογητές του. Αναρωτιέμαι ποιο είναι το κληροδότημα του Δεκεμβρίου του 2008, τι άφησε πίσω του, πώς όξυνε την κοινωνική μας ευαισθησία και με ποιους τρόπους μας βοηθάει να αντιμετωπίσουμε αυτό που ζούμε σήμερα. Δεν μπορώ να βρω τίποτε άλλο, πέρα από τη διάψευση όσων υποστηρίζουν ότι η εξάπλωση της βίας στους κοινωνικούς ιστούς είναι προϊόν της κρίσης. Η βία προϋπήρξε της κρίσης.

Τον Δεκέμβριο του 2008 το κράτος καταλύθηκε για αρκετές ημέρες, τουλάχιστον στην Αθήνα. Η Αστυνομία, αναλαμβάνοντας ως σώμα την ενοχή για τη δολοφονία του 15χρονου Γρηγορόπουλου, παρακολουθούσε τις καταστροφές, τους βανδαλισμούς και τις λεηλασίες. Η δε πολιτική ηγεσία κρυβόταν πίσω από τις φλόγες κατά το πρότυπο του πατέρα που δεν εμποδίζει το παιδί του να τα σπάσει, είτε για να τον αφήσει ήσυχο είτε γιατί ο ίδιος ξέρει ότι αυτός το ανέθρεψε μαθαίνοντάς του να τα σπάει. Αυτός έχτισε το αυθαίρετο, αυτός σκαρφάλωσε με το 4Χ4 στο πεζοδρόμιο, και αυτός τσακώθηκε με τον καθηγητή στο σχολείο γιατί έριξε το παιδί στη βαθμολογία. Ας μην ξεχνάμε ότι η αποδοχή της τυραννικής συμπεριφοράς του ανηλίκου είναι ο καλύτερος τρόπος για να διατηρηθεί η εξάρτησή του από τον ενήλικο. Οταν δε ο ενήλιξ συμπεριφέρεται ως ανήλικος, η εξάρτηση παρατείνεται όσο δεν πάει άλλο.

Αυτά για να υπενθυμίσω ότι οι περισσότεροι από τους εξεγερμένους του 2008 δεν είχαν ακόμη αποφοιτήσει από το λύκειο, δεν ξέρω πόσοι από αυτούς είχαν αναζητήσει δουλειά και πόσοι χρειαζόταν να αναζητήσουν. Τον Δεκέμβριο δεν τον έκαναν οι φτωχογειτονιές. Τον έκαναν τα ευγενή προάστια, παιδιά μιας μεσαίας τάξης που έχουν μεγαλώσει με τη βεβαιότητα της ατιμωρησίας. Η τότε κυβέρνηση το ήξερε πολύ καλά και γι' αυτό δεν αντέδρασε. Η προσπάθεια μυθοποίησης των γεγονότων που ακολούθησε είναι ευθέως ανάλογη με τον φόβο μας να διαγνώσουμε τις πραγματικές του αιτίες. Το κενό της πραγματικότητας χάσκει ανάμεσα στον προοδευτικό λυρισμό από τη μια που είναι έτοιμος να ανακαλύψει ήρωες ακόμη και πίσω από τους δολοφόνους της Μαρφίν και τον πανικό της μεσαίας τάξης και των πολιτικών της εκπροσώπων που επιμένουν να μην καταλαβαίνουν τι στην ευχή πήγε στραβά και θύμωσαν τα παιδιά.

Μένουν ο πόλεμος των ανακοινώσεων ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, η πληθωρική ρητορική που τόσο έχει χαλαρώσει πια ώστε ούτε να σκάσει δεν μπορεί. Και το μνημόσυνο για τον 15χρονο, όπως και όλα τα υπόλοιπα θύματα της βίας.

ΤΑ ΝΕΑ