Το κρυφτούλι με τη διζωνική σημαίνει καταστροφή - Του Κωστάκη Αντωνίου

Οικονομικά χρεοκοπημένοι και πολιτικά ανύπαρκτοι. Πόσο θα αντέξουμε;

Γι' άλλη μια φορά, ο Πρόεδρος Χριστόφιας προσπάθησε να εκμεταλλευθεί πολιτικά τον Μακάριο, σε μια συγκέντρωση μάλιστα που δεν προσφερόταν για τέτοια εγχειρήματα. Μιλώντας στο εκκλησιαστικό μνημόσυνο του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, στην Παναγιά, έσπευσε να δηλώσει πως «η ιστορικότερη παρακαταθήκη του Μακαρίου είναι η υπογραφή της συμφωνίας για λύση του Κυπριακού, στα πλαίσια της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας».

Αν και εγράφησαν ολόκληροι τόμοι οι οποίοι διαψεύδουν τη σχετική εκδοχή του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο Δημήτρης Χριστόφιας επιμένει να αναμασά τα ίδια και τα ίδια, προκειμένου να δικαιώσει την πολιτική του, ή, μάλλον, για να απολογηθεί που αυτή η πολιτική δεν έλυσε το Κυπριακό.

Ελέχθη κατά κόρον ότι πατριάρχης της διζωνικής δεν ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος αλλά ο Γλαύκος Κληρίδης (ομιλία στην «Αργώ»). Ο Μακάριος δεν αποδεχόταν τη διζωνική και στη σχετική συμφωνία του με τον Ραούφ Ντενκτάς πουθενά δεν αναφέρεται η ορολογία διζωνική. «Επιζητούμε μιαν ανεξάρτητη, αδέσμευτη, δικοινοτική, ομόσπονδη Δημοκρατία», αναφέρεται στην πρώτη παράγραφο των «κατευθυντήριων γραμμών». Και προστίθεται ακολούθως: «Το έδαφος υπό τη διοίκηση τής κάθε κοινότητας πρέπει να συζητηθεί υπό το φως της οικονομικής βιωσιμότητας ή παραγωγικότητας και της ιδιοκτησίας γης». Ας προσεχθεί τούτο. Γίνεται λόγος για έδαφος υπό τη διοίκηση της κάθε κοινότητας, και όχι υπό τη διοίκηση των «δύο πολιτειών» και των δύο «συνιστώντων κρατιδίων», όπως μεταλλάχθηκε στη συνέχεια.

Άλλωστε, είναι καταγραμμένο, μέσα από έγγραφα του Φόρεϊν Όφις, το οποίο γνώριζε πολύ καλύτερα από τον Δημήτρη Χριστόφια τις εξελίξεις και τα παρασκήνια της τότε εποχής, ότι ούτε ο Μακάριος, ούτε ο Σπύρος Κυπριανού αποδέχθηκαν ποτέ τον όρο «διζωνικότητα».

Στον λόγο του, ο Πρόεδρος Χριστόφιας παραδέχθηκε πως «η ομοσπονδία ήταν, φυσικά, ένας οδυνηρός για την εποχή συμβιβασμός».

Αλλά αν το 1974, κάτω από τις τότε συνθήκες, η διζωνική ομοσπονδία ήταν ένας οδυνηρός συμβιβασμός, γιατί αυτή η λύση, όπως εν τω μεταξύ μεταλλάχθηκε σε πολύ χειρότερη, λόγω των συνεχών παραχωρήσεων των ηγετών μας, να μην αποτελεί το 2013 ξεπερασμένο στόχο; Όχι μόνο επειδή μεσολάβησαν από τότε κοσμοϊστορικά γεγονότα και μεγάλες ανατροπές, αλλά και επειδή η Τουρκία εγκατέλειψε την ομοσπονδία και προέλασε σε λύση δύο κρατών.

Σήμερα, τόσο ο Πρόεδρος Χριστόφιας όσο και το ΑΚΕΛ και ο Σταύρος Μαλάς διατείνονται ότι, αν εγκαταλειφθεί ο στόχος της διζωνικής, θα δοθεί ευκαιρία στην Τουρκία να θέσει στο τραπέζι λύση δύο κρατών.

Αλλά τώρα θα τη θέσει; Οι τουρκικές προτάσεις, εδώ και χρόνια, δεν είναι συνομοσπονδία που προβλέπουν;

Οι Τούρκοι ηγέτες δεν μας λένε καθημερινά ότι ο ήλιος ανατέλλει πάνω από δύο κράτη με δύο λαούς, δύο θρησκείες και δύο γλώσσες;

Τι είναι αυτό; Δεν είναι λύση δύο κρατών, η οποία καταγράφεται και στις τουρκικές προτάσεις;

Και αν η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, είναι η μοναδική μας επιλογή και η πιο ρεαλιστική λύση, γιατί ώς σήμερα δεν εξευρέθη λύση; Τι ρεαλιστικός στόχος είναι επιτέλους αυτός, όταν επί 38 χρόνια αποδεικνύεται ανέφικτος;

Υπάρχει, βεβαίως, και η άλλη επιλογή: Να συνεχίσουμε να παίζουμε κρυφτούλι και εμείς και οι Τούρκοι. Να καθόμαστε στο τραπέζι στη βάση μιας πλαστής συμφωνίας, ότι δήθεν αντικείμενο των συνομιλιών θα είναι η εξεύρεση λύσης διζωνικής ομοσπονδίας και εμείς να μιλούμε και να καταθέτουμε προτάσεις ομοσπονδίας και οι Τούρκοι προτάσεις δύο κρατών. Με αυτόν τον τρόπο, θα συνεχίζουμε να συζητούμε για άλλα 50 χρόνια, χωρίς να καταλήγουμε σε λύση.

Αλλά οι καλοί καιροί, που νομίζαμε πως μας βόλευε η άκαρπη συζήτηση, πέρασαν. Τώρα ούτε οι Τούρκοι ούτε η διεθνής κοινότητα είναι διατεθειμένοι να περιμένουν. Και εμείς δεν είμαστε πια ισχυροί οικονομικά, που να παίζουμε τους μάγκες και να στηριζόμαστε στην οικονομική μας ισχύ. Είμαστε ένα κράτος που κινδυνεύει να βουλιάξει οικονομικά, εξαρτημένο από δανεικά για να επιβιώσει. Και χωρίς οικονομική ισχύ, είμαστε και πολιτικά ανίσχυροι να βαστάξουμε το βάρος ενός πολιτικού προβλήματος.

Οφείλουμε, συνεπώς, αναπροσαρμογή στόχων και στρατηγικών. Διαφορετικά, δεν ξέρουμε πόσοι Έλληνες θα απομείνουμε σε αυτόν τον τόπο...

η σημερινή