Κατόπιν καταστροφής - Του Παντελή Μπουκάλα

Tο πρώτο πρόβλημα μπορούμε να το επιγράψουμε με το παλαιόθεν γνωστό «ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου»· ό,τι έδωσες έδωσες δηλαδή, κι ό,τι έλαβες έλαβες. Οταν πρόκειται για το ταμείο κάποιου ταπεινού μπακάλικου ή εμπορικού, η προσωπική σχέση που απέκτησες με τα χρόνια με τον μαγαζάτορα ή τον ταμία ίσως σας βοηθήσει να συνεννοηθείτε. Αλλά, όταν έχεις να κάνεις με το άτεγκτο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, εναντίον του οποίου έβαλλε και ο κ. Γ. Παπανδρέου πριν αποφασίσει, συσκεπτόμενος μετά του εαυτού του (δηλαδή με τα αντηχεία του), να μας παραδώσει στην οικονομική και πολιτική δικαιοδοσία του, τότε όσο ζημιωμένος και να βγεις από τις δοσοληψίες μαζί του, δεν θα βρεις το δίκιο σου.

Τι σημασία έχει λοιπόν που το ένα μετά το άλλο τα υψηλόβαθμα στελέχη του ΔΝΤ, αφενός, εκφράζουν τον σεβασμό τους στο θυσιαστικό πνεύμα των Ελλήνων (το λένε και σαδισμό αυτό), αφετέρου, τους εξηγούν ότι (ιδού ο σαδισμός στο τετράγωνο) έπεσαν έξω στις προβλέψεις τους; Οτι τα σχέδιά τους ήταν άστοχα και τα μέτρα τους λαθεμένα, γι’ αυτό και αντί αναπτύξεως επήλθε ύφεση, οι δε άνεργοι πολλαπλασιάστηκαν αντί να μειωθούν; Να τους πούμε τώρα ευχαριστώ για την αργοπορημένη ειλικρίνειά τους (λέγεται και ωμότητα); Ή να τους υποδείξουμε μεταφραστές ικανούς στα δανικά (αυτό αφορά τον γνωστό μας κ. Πολ Τόμσεν) και στα γαλλικά (για τον κ. Ολιβιέ Μπλανσάρ, τον επικεφαλής οικονομολόγο του ΔΝΤ), οι οποίοι και θα μεταγλωττίσουν για χάρη τους την παροιμία «να σε κάψω, Γιάννη, να σ’ αλείψω»;

Κατόπιν εορτής λοιπόν, ή μάλλον κατόπιν καταστροφής, οι δύο αξιωματούχοι του ΔΝΤ αποδέχονται ό,τι είχαν προβλέψει πολλοί, βασιζόμενοι σε μελέτες και σε προηγούμενα και όχι σε καταστροφολογικές εμμονές ή σε συνθηματολογικές ευκολίες. Οτι δηλαδή η συνταγή της λιτότητας απλώς θα εξουθενώσει τον κόσμο, θα αφαιμάξει τους αδύναμους και θα πλήξει ό,τι έχει απομείνει από το κοινωνικό κράτος. Επιπλέον, ούτε ανάπτυξη θα φέρει ούτε το περιβόητο «δίχτυ προστασίας» θα υποβοηθήσει ούτε καμία ισονομία θα υπηρετήσει. «Δεν εκτιμήθηκαν σωστά οι επιπτώσεις του προγράμματος στην πραγματική οικονομία». Αυτό μας λένε τώρα. Και το λένε οικονομολόγοι, επιστήμονες, τεχνοκράτες. Που πειραματίστηκαν εις βάρος μας, ή μάλλον και εις βάρος μας, αφού το ίδιο έχουν διαπράξει και αλλού και με τα ίδια σωτήρια αποτελέσματα. Οπότε; Πώς θα διορθωθεί το λάθος τους; Θα ζοριστούν ακόμα περισσότερο οι ήδη ζορισμένοι; Θα πιεστούν κι άλλο οι ήδη καταπλακωμένοι, ενόσω μάλιστα θ’ ακούγονται διάφορα ηρωικά περί πατάξεως της φοροδιαφυγής; Θα ληφθούν δηλαδή νέα μέτρα, οριζόντια, οριζοντιότατα (συγγνώμη για τον άκομψο υπερθετικό) και μονόπλευρα, μονοπλευρότατα; Μα προς Θεού, όχι. Η κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι δεν συντρέχει λόγος να ληφθούν νέα μέτρα. Κι αυτό ακριβώς είναι το δεύτερο πολύ σοβαρό πρόβλημα: οι κυβερνητικές διαβεβαιώσεις.

Η Καθημερινή