Καληνύχτα Μαργαρίτα…

Στο νεκροθάλαμο του νοσοκομείου Γ. Γεννηματάς στη Θεσσαλονίκη, μία σορός παρέμεινε στα αζήτητα επί μία ολόκληρη εβδομάδα. Η σορός ενός παιδιού. Όχι από τα δικά μας! Από τ’ άλλα… Εκείνα που σηκώνουν στους ώμους τους τις αμαρτίες του κόσμου…

Η αστυνομία, σε συνεργασία με τις βουλγαρικές αρχές, κατάφερε τελικά να βρει τα πραγματικά στοιχεία του 11χρονου κοριτσιού, το οποίο, όπως αποκαλύφθηκε, ήταν βουλγαρικής καταγωγής και λεγόταν  Μαργαρίτα Νικόλοβα. Μόλις γεννήθηκε, οι γονείς της την εγκατέλειψαν στους παππούδες της. Πριν πεθάνει ο παππούς, ωστόσο, είχε φροντίσει να βγάλει πλαστό διαβατήριο στη μικρή, έναντι αμοιβής. Ζούσε με τη γιαγιά της και τον μικρότερο αδερφό της στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία τέσσερα χρόνια και ζητιάνευε στα φανάρια, καθαρίζοντας τζάμια. Τη μοιραία μέρα, η Μαργαρίτα, μ’ ένα σαραβαλιασμένο ποδήλατο, που περιστασιακά μοιραζόταν με άλλα παιδιά, έπεσε πάνω σε ένα λεωφορείο που μετέφερε μαθητές, στην οδό Λαγκαδά και λίγο αργότερα υπέκυψε στο νοσοκομείο όπου μεταφέρθηκε.

Τίποτα το παράξενο, τίποτα το ασυνήθιστο… Ένα ακόμη παιδί των φαναριών, ένα από τα πολλά θύματα – ανήλικα και μη – αδίστακτων κυκλωμάτων εκμετάλλευσης. Καθημερινά, στα φανάρια, βλέπω την ανθρώπινη δυστυχία. Γυρίζω σπίτι, κλείνω τα μάτια, με την ελπίδα ότι, όταν τα ξανανοίξω, όλα θα έχουν χαθεί από μπροστά μου, όμως μάταια… Οι εικόνες με ακολουθούν παντού. Οι απόκληροι της ζωής και οι επαίτες της ελπίδας είναι πάντα εκεί, μπροστά μου, με το κουρασμένο βλέμμα, με το απλωμένο χέρι… Βλέπω τη Μαργαρίτα - ανεπιθύμητη κι εγκαταλελειμμένη και στη ζωή και στο θάνατο - να με κοιτάζει με τα τεράστια μάτια της… Στον νου μου έρχονται οι στίχοι του Τόλη Νικηφόρου:

…όταν πεθαίνει ένα παιδί

πέφτει βαθύτατο σκοτάδι το ξημέρωμα

βρέχει μεγάλα δάκρυα λαμπερά

πέτρινα γίνονται τα φύλλα και τα δέντρα…

Ένα κοριτσάκι, που αντί να βρίσκεται στο σχολείο και σε μια ζεστή οικογένεια, είχε κάνει σπίτι της το δρόμο, μέχρι που βρέθηκε κάτω από τις ρόδες ενός λεωφορείου και μετά σ’ έναν παγωμένο νεκροθάλαμο επί επτά ολόκληρες μέρες. Παγωμένο και αδιάφορο, όπως και η σύντομη ζωή της.

Τώρα, Μαργαρίτα, νύχτωσε στα παιδικά σου μάτια. Αναπαύσου, κοριτσάκι μου. Εκεί που βρίσκεσαι τώρα, άλλωστε, ούτε λύπη, ούτε βάσανα υπάρχουν, γιατί ίσαμε εκεί πάνω, δεν φτάνει ούτε η κακία, ούτε η σκληρότητα των ανθρώπων.  Τώρα, το ξέρω: Μαζί με τ’ άλλα αγγελούδια, απ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, έχετε φτιάξει τη δική σας πολιτεία πάνω στα σύννεφα και είστε πάντα χαρούμενα κι ευτυχισμένα. Μονάχα για ένα πράγμα θα ήθελα να σε παρακαλέσω, μικρούλα μου: Ζήτησε μια μεγάλη, μια τεράστια, μια βαθιά ΣΥΓΓΝΩΜΗ, απ’ όλα τα παιδιά που βρίσκονται εκεί ψηλά, εκ μέρους μας. Εκ μέρους όλων όσων βρισκόμαστε εδώ κάτω, σ’ αυτόν τον κολασμένο πλανήτη. Μια ΣΥΓΓΝΩΜΗ, γιατί αποτύχαμε. Γιατί δεν καταφέραμε να σας προσφέρουμε τα πιο απλά πράγματα, που κάνουν ένα παιδί ευτυχισμένο: λίγη αγάπη, μια αγκαλιά… Ας μας συγχωρέσουν οι αγνές ψυχές σας. Έτσι κι αλλιώς, paradiso terrestre ούτε υπήρχε, ούτε υπάρχει, ούτε θα υπάρξει ποτέ…

Χριστιάννα Λούπα