"Συντροφιά με τον Ποσειδώνα" - Της Γιόλας Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου*

Λιόγερμα ήταν, όταν βρέθηκα

στον ιερό τον βράχο του Σουνίου.

Άλλος κανείς κοντά μου δεν βρισκόταν.

Μόνον οι άφθαρτες, μαρμάρινες κολόνες,

απομεινάρια αιώνια του ποσειδώνιου ναού,

με χαραγμένες πάνω τους καρδιές ερωτευμένων,

μισοσβησμένα ονόματα, φθαρμένα από τον χρόνο.

Πέρασα ανάμεσα απ’ αυτές με δέος στην ψυχή μου,

λες και στ’ αλήθεια βρέθηκα δίπλα στον Ποσειδώνα.

Μετά πήγα και κάθισα στην άκρη αυτού του βράχου,

κοιτάζοντας στον ουρανό τα χρώματα της δύσης.

Μόλις ο ήλιος χάθηκε μέσ’ στο θαλασσινό παλάτι,

αγνάντευα το πέλαγος, απέραντο κι ακίνητο,

κατακλυσμένο από σκιές και λάμψεις του ονείρου.

Ποσειδώνα,

αθάνατε της θάλασσας θεέ,

μόνο σ’ εσένα η σκέψη μου φτερούγιζε αδιάκοπα,

κι εσένα έβλεπα παντού, αγέρωχο κι ολόλαμπρο,

όμοιο με τον Δία.

Όταν η νύχτα απαλά να πέφτει είχε αρχίσει,

και τ’ άστρα τ’ απειράριθμα στον ουρανό ανάβαν',

εγώ ακόμη ήμουν εκεί, στον βράχο καθισμένη.

Με φώτιζε η μορφή σου, τ’ όμορφο πρόσωπό σου,

το διάδημά σου το χρυσό, που είχες στα μαλλιά σου.

Σ’ έβλεπα τόσο ζωντανά, λες κι ήσουνα μπροστά μου.

Σ’ έβλεπα με την τρίαινα, το κύριο έμβλημά σου.

Μ’ ένα της χτύπημα απλό απ’ το δικό σου χέρι

της θάλασσας τα κύματα γίνονταν μανιασμένα,

πηγές καθάριες ανάβλυζαν στους βράχους,

ρωγμές πελώριες ανοίγονταν στη γη.

Η νύχτα είχε έρθει πια μ’ αστέρια στολισμένη.

Ήρθες και συ, Ποσειδώνα,

θεέ των ποταμών και των πηγών προστάτη,

στον βράχο, δίπλα μου, για να με συντροφέψεις.

Σαν να ’ξερες πως ήθελα ν’ ακούσω από τα χείλη σου

ό,τι για σένα έχει γραφτεί τόσους αιώνες τώρα…

Και τί δεν μου ’πες, Ποσειδώνα,

αθάνατε της θάλασσας θεέ!

Για τους Τελχίνες,

τα πνεύματα εκείνα της φωτιάς, που σου ’δωσαν την τρίαινα∙

για τη γυναίκα σου την Αμφιτρίτη,

την κόρη τού Νηρέα, που τόσο την αγάπησες∙

για τον γιο σου τον Τρίτωνα,

που στα θαλασσινά τα βάθη κατοικούσε∙

για τον γιο σου τον Άμυκο, πυγμάχο ασυναγώνιστο,

που μόνο ο Πολυδεύκης, ο δυνατός Διόσκουρος,

να τον νικήσει μπόρεσε.

Σαν τ’ άστρα που αστράφτανε στον ουρανό επάνω

λάμπανε και τα δάκρυα που τρέξαν’ απ’ τα μάτια σου,

όταν για τον Πολύφημο μού μίλησες, τον γιο σου,

που τον τύφλωσε φριχτά, μια μέρα, ο Οδυσσέας.

Μέσα στης νύχτας τη σιωπή, τα λόγια σου ακούγονταν

σαν φλοίσβοι επουράνιοι, σαν ψίθυροι των άστρων.

Μ’ άφατη τρυφερότητα, λες κι ήσουνα παιδάκι,

για τα δελφίνια μίλησες, τα ψάρια αυτά

που λάτρευες πιότερο από τ’ άλλα.

Κι ούτε για μια στιγμή,

δεν έπαψες να μου μιλάς, τη νύχτα αυτή τη μαγική.

Μόνο από σένα έμαθα

πως τις τρωικές επάλξεις και τις χάλκινες πόλεις,

που κλείνανε τον Τάρταρο, εσύ τις κατασκεύασες∙

πως στον τρωικό πόλεμο τους Αχαιούς ευνοούσες.

Είχε περάσει ώρα πολλή,

μα εσύ, Ποσειδώνα,

θεέ των ποταμών και των πηγών προστάτη,

ακόμη μου μιλούσες, επίμονα κι ακούραστα...

Με τη βαθιά σου τη φωνή, σπασμένη από συγκίνηση,

μου ’πες και για τους έρωτες, που ανθίσαν’ στην ψυχή σου.

Σ’ άκουγα σαν σε όνειρο να μου μιλάς

για την παρθένα την Τυρώ, την Αίθρα και τη Μήστρα

και για την Αμυμώνη, του Δαναού την κόρη,

και για τη Μελανίππη, τη σύζυγο του Αιόλου.

Είχε γλυκοχαράξει πια.

Κι εγώ το πέλαγος κοιτάζοντας

είδα του Ποσειδώνα τo άρμα να σύρεται

πάνω στα κύματα απ’ άλογα χρυσόχαιτα,

κι από θαλασσινές θεότητες να περιβάλλεται,

τους Τρίτωνες, τις Νηρηίδες,

που μεταφέραν’ τον θεό μακριά, στο ανάκτορό του,

εκεί, στην άκρη του ορίζοντα,

μέσ’ στον βυθό της θάλασσας.

Και τότε μια ηλιαχτίδα μαγική ήρθε και μου ψιθύρισε:

«Του Ποσειδώνα η συντροφιά, ολόκληρη τη νύχτα,

ήταν, στ’ αλήθεια, αληθινή…».

Γιόλα Αργυροπούλου – Παπαδοπούλου (από την ανέκδοτη Ποιητική Συλλογή «Μυθολογία, Μούσα μου»).

*Η κυρία Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου είναι επ. καθηγήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών