Η Παιδεία δεν είναι αυτονόητη - Της Δήμητρας Καραγγέλη

Mια ακόμη μέρα αρχισε με τον κλασικό καφε μου, με χιλιάδες σημειώσεις και τα βιβλία μου να με περιμένουν στο γραφείο του δωματίου μου.... Σκέφτομαι πως μια τέτοια στιγμή θα όφειλε να είναι κάτι απο συνηθισμένο στιγμιότυπο μέχρι η ρουτίνα κάθε φοιτητή ειδικά κατά την περίοδο της εξεταστικής ...Κι όμως στο μυαλό μου τη δεδομένη στιγμή γυρίζουν εκατομμύρια πράγματα....!!

Αναρωτιέμαι πόσο αυτονόητη μπορεί να είναι αυτή η σκηνή για χιλιάδες συνομηλίκους μου...Πώς αισθάνονται αυτοί οι νέοι που κατόρθωσαν να περάσουν με επιτυχία τον σκόπελο των πανελλαδικών, να εισαχθούν στη σχολή που τους ενδιέφερε και όμως τώρα να βρίσκονται στα χωριά ή στις επαρχιακές πολης της καταγωγής τους και να βλέπουν οτι αυτό που κατόρθωσαν δεν μπορούν όχι απλώς να το γνωρίσουν, αλλά να μην έχουν τη δυνατότητα καν να το αγγίξουν.Δεν μπορούν να αγγίξουν το πρώτο νήμα του ονείρου τους, γιατί πολυ απλά οι γονείς τους αδυνατούν να τους στηρίξουν οικονομικά..... Μα πόσο άδικο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο; Πόσο φασιστικό είναι τα παιδιά αυτά να αποκλείονται απο τα ονειρά τους εξαιτίας του οικονομικού γολγοθά που περνούν οι οικογένειές τους;Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι για κάποιον- που στη θέση του θα μπορούσε να βρίσκεται ο καθένας απο εμάς- να συνειδητοποιεί στα 18 του μόλις χρόνια πως η ζωή μπορεί να γίνει τόσο βίαιη;;;;

Δεν ξέρω αν θα έπρεπε καν να μιλήσω για κάτι τέτοιο εγώ.... Δεν γνωρίζω αν μου αξίζει καν να παραπονιέμαι για μια αποτυχία μου στην εξεταστική μου,για μια αναποδιά που μου συνέβη εξαιτίας πολλές φορές της ανωριμότητάς μου..... Μιας ανωριμότητας ίσως που αν πραγματικά συνελάμβανε τη κατάσταση στην οποια βρίσκονται χιλιάδες άλλοι νέοι ίσως και να μην υπήρχε.... Το μυαλό μου βρίσκεται σε μία σύγχυση..... Μου είναι δύσκολο να αποδεχθώ ότι εκατομύρια ανθρωποι βρίσκονται κατω απο το όριο της φτώχειας την ίδια στιγμη που λίγοι και εκλεκτοι δαπανουν χιλιάδες ευρώ σε μια εξοδό τους....Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταλάβω γιατί στην Ελλάδα που υπήρξε η μητέρα όλων των επιστημών χιλιάδες νέοι να αποκλείονται απο την παιδεία!!!! Όλο αυτό μοιάζει τόσο βάρβαρο στα μάτια μου....Για μια στιγμή προσπαθω να κλείσω τα μάτια και να ονειρευτώ μια ζωή γαλήνια,γεμάτη υποσχέσεις και όνειρα. Κι όμως ακόμη και με τα μάτια κλειστα εκεί που η καρδιά προσπαθεί να με ταξιδέψει σε ένα όμορφο κόσμο οι σκέψεις με γυρνούν βίαια στη βαρβαρότητα των ημερών μας.....

Ίσως κάποιοι να υποπτευθουν για μένα πως είμαι απο εκείνα τα πλουσιόπαιδα με όλες τις ανέσεις.... Ίσως πάλι  κάποιοι να πιστέψουν πως υποδύομαι οτι λυπάμαι..... Δεν με ενδιαφερει τι θα υποθεσουν για εμένα.... Πολυ απλά το μόνο που έχω να πω είναι πως είμαι ένα παιδί της επαρχίας που ήρθε σε μια Αθήνα γεμάτη αστέγους, εγκληματικότητα και με ένα βάναυσο πρόσωπο για όσους δεν μπορουν να συγχρονιστουν στον επίπεδο ζωής της.....Αυτο που με παρακίνησε να γράψω τις σκέψεις μου ήταν η συνειδητοποιήση πριν λίγων ημερών της ανωριμότητας που με χαρακτήριζε....Η συνειδητοποίση του πόσο τυχερή είμαι που οι γονείς μου στερούνται βασικά πράγματα για να ζώ εγώ στην Αθήνα της high society, για να καμώνομαι την ωραία και για να κάνω αυτό που αγαπώ....!!!

Δήμητρα Καραγγέλη

Φοιτήτρια Κλασικής Φιλολογίας στο Ε.Κ.Π.Α