Η Ελλάδα σήμερα - Του Γιώργου Περπινιά

«Του Έλληνος ο τράχηλος, ζυγόν δεν υπομένει». Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε μ’ αυτόν τον στίχο του Κάλβου. Τι άραγε να είχε στον νου του όταν τον έγραφε; Αν ανατρέξουμε στην ιστορία, εκτός της αρχαιότητος, έχει σηκώσει ζυγούς και ζυγούς, με μεγαλύτερο αυτόν των Οθωμανών.

Ανέχθηκε ξένους αλλά και ντόπιους ζυγούς, με ίσως μοναδική και μεγάλη εξαίρεση, αυτόν της Γερμανικής αντίστασης στο μέτωπο του 40, αλλά και μετά στην κατοχή.

Η μεγαλύτερη ντροπή είναι πως ο ζυγός που του έχει επιβληθεί σήμερα, από τους ξένους δανειστές, είναι επιβαλλόμενος από ντόπιους διεκπεραιωτές, τους οποίους μάλιστα έχει επιλέξει μόνος του.

Το αστείο είναι ότι επέλεξε αυτούς, που τον έφεραν στην σημερινή κατάσταση. Είναι πρωτοφανές το θύμα να εμπιστεύεται τον θύτη του. Και το λάθος δεν το έκανε μία φορά αλλά δύο. Μία με τον Γιώργο και δεύτερη με τον Αντώνη. Τι περίμενε απ’ αυτούς, είναι απορίας άξιον. Ο πρώτος είχε συμμετοχή σχεδόν σε όλες τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ με διδάσκαλο τον πατέρα του, που μέχρι και σήμερα υπάρχουν Έλληνες, που δεν θέλουν να πιστέψουν ότι ήταν ο μεγάλος αρχιτέκτων της σημερινής κατάντιας.

Ο δεύτερος μπορεί να απείχε χρόνια από την πολιτική κονίστρα, αλλά επανήλθε μάλλον δοτός, στο κόμμα που κάποτε διέλυσε. Το κόμμα αυτό που για να επανέλθει στην χαμένη για χρόνια εξουσία, προσπάθησε να πασοκοποιηθεί, βλέποντας πως οι μάζες ψήφιζαν  τους ίδιους ξανά και ξανά. Απέτυχε να καταφέρει το ποθούμενο, αλλά συνέτεινε στον κατήφορο της εθνικής οικονομίας Με ποιους κυβερνά σήμερα ο Αντώνης; Με τα ίδια πρόσωπα που ο λαός απέρριψε ως αποτυχημένα με την κυβέρνηση του Κωστάκη. Τι περίμενε άραγε, πως με την αλλαγή του αρχηγού θα άλλαζε η κατάσταση; Γνώριζε την παροιμία πως «ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη» έστω κι αν είναι από την ίδια φωλιά.

Πολύ περισσότερο που έχει στα πόδια του τα βαρίδια των δύο εταίρων, που βοηθούν στην υποτιθέμενη ανάκαμψη της Ελληνικής οικονομίας, χωρίς όμως να έχουν μεγάλες απώλειες ψήφων απ’ αυτούς που τους πιστεύουν ή που νομίζουν πως τους πιστεύουν.

Αν μάλιστα οι δημοσκοπήσεις  είναι αληθινές, (κάτι που προσωπικά δεν πιστεύω) τότε ο λαός αυτός πάσχει απ’ αυτό που οι ψυχολόγοι ονομάζουν «σύνδρομο της Στοκχόλμης». Το σύνδρομο αυτό πήρε την ονομασία του από τέσσερις Σουηδούς ομήρους, που κρατήθηκαν έξι ημέρες σε μια ληστεία τράπεζας το 1973 και δέθηκαν συναισθηματικά με τους απαγωγείς τους. Ο όρος έγινε αποδεκτός διεθνώς. Είναι αληθινό, αλλά απαράδεκτο.

Ο Αντώνης συχνά λέει πως θα φέρει εις πέρας το έργο του, με την βοήθεια του Θεού.

Δεν γνωρίζουμε πως την έχει εξασφαλίσει, ούτε για ποιόν Θεό μιλάει. Γι αυτόν που επέτρεψε να φτάσει ο πιστός λαός του στην σημερινή οδυνηρή κατάσταση; ή σ’ αυτόν που πολλοί εκ των πολιτικών, συνδικαλιστών, δημοσίων λειτουργών και ιδιωτών με την δική του βοήθεια κυριολεκτικά θησαύρισαν; Καλόν είναι να το γνωρίζουμε κι εμείς.

Διαγούμισαν δημόσια περιουσία, αποθεματικά ασφαλιστικών ταμείων, εισέπραξαν μίζες από προμήθειες οπλικών συστημάτων, από υπερτιμολογήσεις δημοσίων έργων, από ποσά επιδοτήσεων της ΕΕ και όπως ο κάθε σωστός κομπιναδόρος, τον πλούτο αυτόν τον έβαλαν στα ταμεία τους αφορολόγητο. Τι λέτε δεν υπομένουμε ζυγόν, όταν σήμερα μας ζητούν υπερβολικούς φόρους; ακόμη κι από τους ανέργους και τους ανήμπορους συνταξιούχους, που εκτός από την σύνταξη, τους περιέκοψαν φάρμακα και περίθαλψη; Κι ολ’ αυτά γιατί; για να καλύψουν τις ανάγκες του σπάταλου κράτους που αυτοί δημιούργησαν.

Και σαν να μην φτάνει το κακό που έχει γίνει, με τίποτα δεν θέλουν να μειώσουν αριθμητικά τον δημόσιο τομέα, παρά τους όρους που έχουν υπογράψει με τα μνημόνια. Διέλυσαν τον ιδιωτικό τομέα και τώρα από πού θα εισπράξουν φόρους; Τίποτα δεν έμεινε εκτός από τα σπίτια του κοσμάκη. Αυτά είναι ο επόμενος στόχος. Από εκεί θα εισπράξουν, για να ταΐσουν τα δικά τους παιδιά που θα τα χρειαστούν στις επόμενες εκλογές.

Σε ποιόν Θεό πιστεύει ο κ. πρωθυπουργός όταν προεκλογικά είπε περισσότερα ψέματα από τον προκάτοχό του, ο οποίος είπε μόνο το «λεφτά υπάρχουν». Ορκίσθηκε στο ευαγγέλιο πως θα υπηρετήσει το σύνταγμα και τα συμφέροντα αυτών που τον εμπιστεύθηκαν και μετά έκανε την κωλοτούμπα.

Σκληρός κι αδίστακτος, μη συμμεριζόμενος την τραγική κατάσταση του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας μας, αρκεί να παραμείνει στην εξουσία, που από πολύ νέος είχε στόχο. Τι μπορούμε να περιμένουμε απ’ αυτόν ή τους δύο υποστηριχτές του; τους αρχηγούς του ψυχορραγούντος ΠΑΣΟΚ και της μικρής ΔΗΜΑΡ. Ο πρώτος δοκιμάστηκε επί κυβερνήσεως Γιώργου και είδαμε την αναλγησία του. Ο δεύτερος χρόνια αγωνιστής της αριστεράς και των δικαίων της εργατιάς, τώρα στα γεράματα τι ρόλο παίζει; Ποιος θα το πίστευε, ποιος τον εμπιστεύεται; Τι του έχουν τάξει; Πως δέχεται τα σκληρά μέτρα που επιβάλλονται στον φτωχό κόσμο; Πως δέχεται την φοροδιαφυγή των μεγάλων και των συναδέλφων του, που τους απαλλάσσουν οι ερευνητικές επιτροπές; Τι πιστεύει, πως υπάρχει σωτηρία; και μετά από πόσα χρόνια; Το γήρας φταίει ή κάτι άλλο; Και η κοινωνία μας των καλών Χριστιανών, τι πρόσωπο έδειξε στην κρίση; Οι προνομιούχοι και καλοπληρωμένοι, τα λεγόμενα ρετιρέ, δεν θέλησαν να χάσουν τίποτα από τα κεκτημένα. Πατριώτες της δεκάρας, να πληρώσουν οι άλλοι. Ποιοι άλλοι; οι άνεργοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι, οι πολύτεκνοι, οι εξαρτημένοι με δάνεια από τις τράπεζες για την αγορά κατοικίας, που δεν μπορούν να πληρώσουν τις δόσεις λόγω ανεργίας; Παρακμή, κατάπτωση και απονιά των βολεμένων. Οι πολιτικοί συνεχίζουν τους διορισμούς. Το κράτος είναι πάντα τσιφλίκι του κόμματος που κυβερνά. Να μας πουν ποιο άρθρο του συντάγματος λέει κάτι τέτοιο. Τους ανεχθήκαμε πολλά χρόνια, επιτρέψαμε να μας κάνουν όντα μη σκεπτόμενα, τι λέτε; υπομένει ο τράχηλός μας ή όχι; Επιτρέπεται σήμερα ν’ αγωνίζονται οι προνομιούχοι με απεργίες για να περισώσουν τα κεκτημένα και οι υπόλοιπου κι αδικημένοι να περιμένουμε τα βράδια να δούμε τον Σουλεϊμάν; Ντροπή μας. Βλέπουμε τα συλλαλητήρια στην Ιταλία και Ισπανία και τρομάζουμε με την συμμετοχή τόσων πολιτών. Μήπως εκεί δεν έχουν καναπέδες; Πού είναι η ζωντάνια και η μαχητικότητα των δικών μας άνεργων και μορφωμένων νέων, που αναγκάζονται να ξενιτευτούν για να επιζήσουν; Η ελπίδα του μέλλοντος παραδίδεται αμαχητί. Σκύβει ταπεινά το κεφάλι και φεύγει.

Να δείτε πως σε λίγο θ’ αρχίσουμε τις λιτανείες και τις παρακλήσεις στην Παναγία, για να βοηθήσει τον Σαμαρά. Θυμηθείτε πως οι παρακλήσεις και μόνον, δεν έσωσαν από την πτώση την Κωνσταντινούπολη.

Οι αρχαίοι (ημών πρόγονοι) όπως τους αποκαλούμε, έλεγαν «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Γρηγορείτε δεν υπάρχει χρόνος. Μας οδηγούν στην εξαθλίωση κι όχι στην έξοδο από την κρίση. Δεν γνωρίζουν τον τρόπο, ούτε τους νοιάζει, εντολές άνωθεν εκτελούν και θέλουν να είναι αρεστοί στους ηγέτες των δυνάμεων κατοχής.

Γιώργος Κ. Περπινιάς.                                13/2/13