Ο Βασίλης Κάτσης της χορωδίας Τυπάλδου - Συνέντευξη στην Ξένη Μπαλωτή

Συνέντευξη με τον Βασίλη Κάτση

Τρίτη, 09 Νοέμβριος 2010 20:55

“…Τον Μπετόβεν παρά το πρόβλημα με την ακοή του τον ξέρουν όλοι…."

Τη θυμάστε την ταινία «Κυριακάτικο Ξύπνημα» με την Έλλη Λαμπέτη και τον Δημ.Χορν όπου ένα κλεμμένο λαχείο αναδεικνύεται σε ρυθμιστή  αγνών συναισθημάτων ; Ε! λοιπόν ξεχάστε την. Εδώ και λίγες εβδομάδες το χαρούμενο «Κυριακάτικο ξύπνημα» ξαναγυρίστηκε με τον «εφήμερο» πρωταγωνιστή της παιδικής εκπομπής «Μαγικές σβούρες», Βασιλάκη.

Δεν υποφέρω από αϋπνίες αλλά αυτή την τελευταία Κυριακή του Φεβρουαρίου είπα να κλέψω λίγες ώρες από το συνηθισμένο χουζούρι μου, έτσι! χωρίς κανένα λόγο και σηκώθηκα από το κρεβάτι στις 9.10 αφού έκανα την  πρώτη συνηθισμένη μου κίνηση να ανοίξω το ραδιόφωνο….Την ίδια στιγμή που μία υπέροχη παιδική και ταυτόχρονα γεμάτη αυτοπεποίθηση φωνή έλεγε περίπου τα εξής : «...και θεωρώ μεγάλη τιμή μου που με καλέσατε στην εκπομπή σας ! … Αγαπώ το ραδιόφωνο και έχω πάει και σε άλλες εκπομπές του σταθμού σας…» Και το ροδάνι του …δεν έλεγε να σταματήσει. Και όσο μιλούσε τόσο ενθουσιαζόμουνα αισθανόμενη ότι εκείνη την Κυριακή ήμουν εγώ η τυχερή του «λαχείου» γιατί 11 χρονών παιδί έχει μία απίθανη ευφράδεια, γιατί διαθέτει γνώσεις που η ηλικία του δεν τις δικαιολογεί, γιατί παίζει πιάνο, γιατί πηγαίνει στη χορωδία, γιατί συμμετέχει σε θεατρική ομάδα, γιατί είναι ευγενικός, γιατί ξέρει ήδη να αντιμετωπίζει τη ζωή με στωικότητα, γιατί εν τέλει αυτός «έκανε» εκπομπή και «είχε καλεσμένους» τους έως τότε παρουσιαστές της! Όσο τον άκουγα τόσο ενδυνάμωνε η επιθυμία μου να τον γνωρίσω γιατί αυτό το παιδί είχε όσα δεν είχα εγώ στην ηλικία του και ας μου είχε κάνει δώρο ο Θεός τα μάτια, κάτι που στερείται εκείνος και που χωρίς σύμπλεγμα το αναφέρει στην αυτοπαρουσίασή του. Ακούστε τον !

Με λένε Βασίλη Κάτση, είμαι 11 ετών και είμαι μη βλέπων ! Μου λέτε ότι είμαι ένα όμορφο αγοράκι. Νομίζω ότι θα συμφωνήσω μαζί σας.

Πηγαίνω στην Ε’ Δημοτικού και είμαι ένας καλός μαθητής. Η δασκάλα μου είναι πολύ ευχαριστημένη μαζί μου αλλά θα ήθελα να σας πω κάποια πράγματα για εμένα και το σχολείο μου. Πώς ξεκίνησα. Στην αρχή, στην Α’ Δημοτικού, δεν φερόμουν καλά στη δασκάλα, αντιμιλούσα αλλά αυτό σταμάτησε και πριν τελειώσει η σχολική χρονιά είχε γίνει το στρώσιμο μου !

Αυτό το αποδίδω στην πολύ καλή δασκάλα που είχα και που προσπάθησε να με κάνει να νιώσω με τις τιμωρίες που έβαζε ή τα σχόλια που έγραφε στους γονείς μου π.χ. ότι «ο Βασίλης δεν συνεργάζεται στην τάξη» ή με τον ανταγωνισμό που μου προκαλούσε π.χ. μου έλεγε «είναι πιο μπροστά η Άννα από εσένα», ένα κορίτσι στην τάξη μας, ότι έπρεπε να συμμορφωθώ. Και μετά, αφού ήρθε ο μπαμπάς μου στο σχολείο, έγιναν κάποιες συζητήσεις και προσαρμόστηκα.

Γιατί έχω αυτό το ελάττωμα! Θέλω πάντα να κερδίζω. Ξέρω ότι αυτό δείχνει τη δύναμη του χαρακτήρα μου αλλά από την άλλη δεν πρέπει συνέχεια εγώ να κερδίζω. Δεν είναι ότι δεν θέλω αλλά δε γίνεται ! Ποιος είμαι εγώ; Ο πρώτος των πρώτων; Και έτσι τα κατάφερα.

Βέβαια, η δασκάλα είχε βάλει πολλές τιμωρίες. Μία από αυτές, η πιο δύσκολη για εμένα, ήταν όταν έλεγε στους γονείς μου: «πάρτε του το ράδιο» και το ράδιο είναι κάτι που αγαπώ πολύ. Πολλά πράγματα με κάνουν χαρούμενο αλλά με το ραδιόφωνο έχω μεγάλη αγάπη. Το να ακούω ραδιόφωνο είναι μία ασχολία που μπορώ να πω ότι με διασκεδάζει γιατί στα δικά μου γούστα είναι οι ομιλίες, οι ειδήσεις, τα γεγονότα. Και από αυτά, το ραδιόφωνο άλλο τίποτα.

Με το ραδιόφωνο ονειρεύομαι. Φαντάζομαι όσους μιλούν, περισσότερο, πώς είναι ηλικιακά. Αισθάνομαι μέσω αυτών πιο κοντά σ’αυτό το επάγγελμα. Θα ήθελα να είχα μία δική μου ραδιοφωνική εκπομπή και κυρίως θέλω να το προσπαθήσω γιατί η προσπάθεια μετράει περισσότερο. Θα ήθελα να κάνω μία εκπομπή μουσικής και λόγου ανάλογα με τα γεγονότα, όπως π.χ. αύριο που είναι ο αγώνας του Άρη με τον ΠΑΟΚ. Θα μπορούσα να έχω καλεσμένους διάφορους ποδοσφαιριστές, να κάνουμε προβλέψεις, να αναλύουμε τα αποτελέσματα. Ναι! Αυτό θα έκανα. Μία εκπομπή αθλητική. Θα μου άρεσε, επίσης, να κάνω περιγραφή αγώνα ακόμα και αν η ομάδα μου δεν κέρδιζε. Δεν θα είχα πρόβλημα. Και εγώ ο ίδιος συχνά ονειρεύομαι ότι πάω στη Θεσσαλονίκη και μεταδίδω αγώνες, ακόμα ότι πηγαίνω και σε άλλες χώρες.

Εκτός από το ραδιόφωνο μου αρέσει να παίζω με τη φίλη μου την Αννούλα στις κούνιες. Με τη φίλη μου τη Διονυσία παίζουμε με τα ζωάκια ακόμα και μέσα στο ταξί που μας πηγαίνει στο σχολείο. Α! παίζω και πιάνο. Το επέλεξα γιατί είχα ακούσει αυτό το όργανο και μου άρεσε πολύ! Είχα ακούσει κάποια μεγαλύτερα παιδιά στο σχολείο να παίζουν και έλεγα «τι ωραία που παίζουν»; Το κατάλαβαν οι γονείς μου και μου αγόρασαν πιάνο. Και στη Β’ Δημοτικού, θυμάμαι ήταν 16 Οκτωβρίου ημέρα Δευτέρα, ξεκίνησα να κάνω πιάνο. Τέσσερα χρόνια μετά αισθάνομαι ότι έκανα μία πολύ καλή επιλογή.

Έχω δάσκαλο πιάνου που έρχεται 1 φορά την εβδομάδα και με διδάσκει για 1 ώρα. Στόχος μου είναι να προχωρήσω τόσο όσο να πάω στις εξετάσεις. Να περάσω τις τάξεις. Τώρα κάνω πολύ δύσκολα κομμάτια που βγαίνουν με πολλές επαναλήψεις μετά από 5-6 ημέρες, π.χ. τα κομμάτια του Μπαχ. Μελετώ κάθε μέρα και προσπαθώ, αν έχω χρόνο, να βγάζω την ύλη του πιάνου νωρίτερα και από την ημέρα του μαθήματος.

Για να μάθω τις νότες ακολουθώ τον εξής τρόπο : Κάθε ήχος έχει τη δική του νότα. Έτσι κάθε κομμάτι το θυμάμαι ακουστικά. Ακούω μία φορά το κομμάτι, το έχω μέσα στο μυαλό μου και προσπαθώ να το παίξω. Μαθαίνω πιάνο σε κομμάτια του Μπαχ, Μπερτίνι, Ντυβερνουά, Κλεμέντι, αλλά μ’αρέσει περισσότερο ο Μπερτίνι ανεξάρτητα αν έχω κάνει μόνο ένα κομμάτι.

Όταν παίζω πιάνο αισθάνομαι ότι είναι μία ασχολία η οποία μπορεί να σε βγάλει από τις δύσκολες στιγμές της ζωής. Να σου δώσει κέφι αρκεί ν’αγαπάς τη μουσική και το πιάνο. Εγώ αγαπώ και τα δύο και γι’αυτό μου το ανταποδίδουν γιατί όταν έρχομαι από το σχολείο πάω και κάθομαι κατευθείαν στο πιάνο. Εκεί παίζω κομμάτια του μαθήματος αλλά και κομμάτια που έχω ακούσει άλλους να τραγουδάνε. Καταλαβαίνω τις νότες που τραγουδάνε, τις ξέρω και προσπαθώ να τις παίξω στο πιάνο. Π.χ. ένα από τα κομμάτια που έβγαλα πέρυσι μόνος μου είναι το «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας».

Δεν ξέρω, βέβαια, να το χορεύω γιατί δεν κάνω ιδιαίτερο μάθημα χορού παρά μόνο στο σχολείο, εκεί μαθαίνουμε κάποια πράγματα αλλά έχω επινοήσει κάποιους δικούς μου χορούς.

Μου αρέσει, επίσης, πολύ να τραγουδάω αλλά δεν μπορώ να παίζω πιάνο και να τραγουδώ γιατί αυτό με μπερδεύει. Όμως, πηγαίνω σε χορωδία, στην Παιδική Χορωδία του κου Δ.Τυπάλδου. Είναι η 5η χρονιά που πάω μαζί με τη φίλη μου την Αννούλα. Έχω ακούσει τα καλλίτερα λόγια από τον κύριο Τυπάλδο αλλά και εγώ έχω βρει αυτό που αναζητούσα στη χορωδία : να τραγουδάω ωραία !

Η χορωδία μ’έχει βοηθήσει πολύ. Έχω και εγώ συμμετοχή σε συναυλίες γιατί ο δάσκαλός μου με παίρνει σ’αυτές που δίνει και αυτό δείχνει ότι έχω καταφέρει να κάνω πράξη το στόχο που έχει ο δάσκαλος μου δηλ. να προσπαθούν τα παιδιά να τον υπακούνε, να είναι ήσυχα, να μην απασχολούμαστε μεταξύ μας. Από αυτές τις συμπεριφορές παίρνει αποδείξεις ο δάσκαλος και ξέρει αν πρέπει να εμπιστεύεται ένα παιδί.

Τα τραγούδια που συνήθως μαθαίνουμε είναι του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι. Όλα τα παιδιά έχουμε τα λόγια σε φωτοτυπίες αλλά εγώ τις παίρνω μαζί μου στο σπίτι και μαθαίνω τα λόγια με τη βοήθεια της μαμάς. Αυτή η διαδικασία με δυσκολεύει κάποιες φορές ως σκέψη αλλά στην πράξη αυτό δεν αποδεικνύεται. Συμβαίνει το αντίθετο. Μαθαίνω αμέσως το τραγούδι.

Αγαπημένο μου τραγούδι είναι : «Η Γιορτή» και μπορώ να σας το τραγουδήσω. Ακούστε το :

Θέλω στο χιόνι να κυλιστώ

Όπως έκανα παιδί

Χιονάνθρωπο να φτιάξω εγώ

Με κατακόκκινο σκουφί

Κι δυο μαζί

Σ'ένα έλκηθρο αγκαλιά

Μοιράζοντας δώρα

Σ'όλα τα παιδιά

Κι από μια καμινάδα ψηλή

Εγώ κι εσύ

Εγώ κι εσύ

Να μπούμε στης αγάπης τη γιορτή

Φιλιά να πέφτουνε στη Γη

Κι εμείς να κάνουμε μια ευχή

Κι δυο μαζί

Σ'ένα έλκηθρο αγκαλιά

Μοιράζοντας δώρα

Σ'όλα τα παιδιά

Κι από μια καμινάδα ψηλή

Εγώ κι εσύ

Εγώ κι εσύ

Να μπούμε στης αγάπης τη γιορτή

Φιλιά να πέφτουνε στη Γη

Κι εμείς να κάνουμε μια ευχή

Δεν είμαι έτοιμος να απαντήσω αν θα μου άρεσε να ασχοληθώ με τη μουσική αλλά και αυτό είναι πιθανό, όπως επίσης ο συνδυασμός ραδιοφώνου και μουσικής αρκεί να συνεχίσω να έχω το χάρισμα της μουσικής ! Κάνω επίσης μάθημα σολφέζ και θεωρία στη μουσική.

Συχνά μαθαίνω τις βιογραφίες των μουσικών όπως π.χ. αυτή του Μπετόβεν και από εκεί διδάχτηκα ότι μπορούν να γίνουν σπουδαίοι άνθρωποι και αυτοί που είναι άτομα με ειδικές ανάγκες. Και στα παλιά χρόνια π.χ. υπήρξαν άνθρωποι που άξιζαν κάτι αλλά δεν είναι τώρα πια γνωστοί. Ενώ ο Μπετόβεν παρά το πρόβλημα με την ακοή του τον ξέρουν όλοι. Τα άτομα που δεν είχαν πρόβλημα με ειδικές ανάγκες πίστευαν ότι μόνο αυτά θα έγραφαν ιστορία. Όμως, δεν είναι έτσι γιατί ποτέ δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει η ζωή και πώς το επιφυλάσσει.

Εγώ μπορώ και διαβάζω και αυτό είναι σημαντικό. Διαβάζω με τη μέθοδο Μπράιγ.  Έχει κουκίδες που αν πατήσουμε και τις ανάλογες κουκίδες μας βγαίνει και το αντίστοιχο γράμμα. Και εδώ θέλω να πω πόσα πολλά οφείλω στους γονείς μου και ιδιαίτερα στη μητέρα μου που για το χατίρι μου, για να μπορεί να με βοηθάει, έμαθε και η ίδια αυτή την μέθοδο !

Εκτός από μουσική, κάνω θέατρο, παίζω ποδόσφαιρο. Κάνω, επίσης, ποδόσφαιρο, κολύμβηση, πηγαίνω σε θεατρική ομάδα, μαθαίνω κινητικότητα, αυτοεξυπηρέτηση και  προσανατολισμό. Την συμμετοχή μου στη θεατρική ομάδα  είναι κάτι που την επέλεξα μόνος μου όπως και το ποδόσφαιρο.

Στο θέατρο μ’αρέσουν τα παιχνίδια που κάνουμε με τους ρόλους που υποδυόμαστε.

Αν γινόμουν ηθοποιός θα ήθελα να παίζω σε κωμωδίες γιατί θέλω να κάνω τους ανθρώπους να γελάνε.

Θα μου άρεσε να ερμηνεύσω το θεατρικό έργο «Στραβόξυλο» του Δ.Ψαθά. Θα ήθελα να παίξω το ρόλο του κου Μαρουλή που φώναζε συνέχεια, ήταν παράξενος άνθρωπος αλλά στο τέλος ήταν καλός.

Πηγαίνω στο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο στην Καλλιθέα και στην τάξη είμαστε 3 παιδιά αγαπημένα μεταξύ μας. Στα διαλείμματα παίζουμε, χορεύουμε. Π.χ. προχθές  κάναμε δικούς μας ισπανικούς χορούς, δική μας επινόησης. Κάνω παρέα και με παιδιά από άλλες τάξεις. Βέβαια, ένα παιδί, επειδή είναι μεγάλος στην ηλικία και έχει χάσει χρονιές, ντρέπεται και δεν βγαίνει από την τάξη. Μία άλλη κοπέλα, η Άννα, είναι Μολδαβή και κάθεται μέσα. Έχουμε δύο Άννες, την άλλη, την πολύ καλή μου φίλη τη λέω Αννιώ για να τις ξεχωρίζω. Όλοι οι άνθρωποι στο Σχολείο μου είναι καλοί και ευγενικοί.

Το καθημερινό μου πρόγραμμα έχει ενδιαφέρον. Ξυπνάω στις 06.15 με το ξυπνητήρι της μαμάς. Αν δεν το ακούσω, έρχεται εκείνη και με ξυπνάει. Ενώ ετοιμάζομαι, ακούω ράδιο. Φεύγω στις 7.00 για το σχολείο αλλά στο δρόμο προς το σχολείο παίρνουμε τη Διονυσία και την Αννιώ. 7.40 φτάνουμε στο σχολείο και στις 08.15 ξεκινάμε τα μαθήματα. Το πρώτο διάλλειμα μας είναι στις 9.40 γιατί κάνουμε μαζί την 1η και 2η ώρα γιατί ο δάσκαλος μας πηγαίνει σε δύο τάξεις.

Το μεσημέρι, άλλα παιδιά σχολάμε στις 13.15 και άλλα παιδιά μένουν στο ολοήμερο. Όμως, υπάρχουν και παιδιά που μένουν στο Οικοτροφείο γιατί οι γονείς τους είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν σε άλλη πόλη ή ακόμη γιατί μένουν στο ξενοδοχείο επειδή δεν έχουν λεφτά για να νοικιάσουν σπίτι.

Όταν γυρίζω στο σπίτι δεν κοιμάμαι και γιατί δεν μ’αρέσει ο ύπνος αλλά και γιατί μπορεί και να μην προλαβαίνω. Τη Δευτέρα το απόγευμα έχω πιάνο, την Τρίτη και την Πέμπτη έχω προσανατολισμό, κινητικότητα, αυτοεξυπηρέτηση, την Τετάρτη ιδιαίτερα στα αγγλικά, τη Παρασκευή έχω αγγλικά και αμέσως μετά χορωδία. Το Σάββατο έχω τις περισσότερες δραστηριότητες. Έχω θεωρία και σολφέζ στο Ωδείο, μετά πάω στη Θεατρική Ομάδα του κου Δημήτρη Αδάμη  και στις 15.00 πάω για ποδόσφαιρο. Κάποια απογεύματα Σαββάτου είτε είμαι στο σπίτι και διαβάζω, είτε πάω σε φίλους μου π.χ. στην Αννιώ και κάθομαι έως πολύ αργά. Άλλοτε, έρχονται φίλοι μου στο σπίτι.

Αυτές είναι οι δικές μου δραστηριότητες αλλά όχι και των άλλων παιδιών που έχουν πρόβλημα. Έχω ρωτήσει τους φίλους μου στο σχολείο γι’αυτό. Μου έχουν πει ότι είναι πολύ δύσκολο γι’αυτούς είτε γιατί έχουν οικονομικά προβλήματα, είτε οι γονείς τους δουλεύουν συνέχεια και έχουν αδελφάκια που είναι μικρότερα και δεν υπάρχει κανείς να τους πάει σε δραστηριότητες.

Και εδώ θέλω να πω ότι ο πατέρας μου δουλεύει από το πρωί έως το βράδυ για να μου προσφέρει όλα αυτά τα πράγματα ενώ η μαμά μου σταμάτησε να δουλεύει επειδή γεννήθηκα εγώ και δείχνει όλο το ενδιαφέρον της σ’εμένα. Γι’αυτό θέλω να ευχαριστήσω την οικογένειά μου. Αλλά και εγώ προσπαθώ να κάνω ό,τι μπορώ.

Στα άλλα παιδιά που έχουν τις ίδιες δυσκολίες με εμένα θα ήθελα να τους πω να μην το βάζουν κάτω. Μπορεί ο αγώνας να είναι δύσκολος αλλά πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε όλα με αισιοδοξία και προσπάθεια.

Γι’αυτό θα τους αφιέρωνα το τραγούδι : «Μη μου κρύβεσαι μάτια μου» γιατί κάποιοι μπορεί και να φοβούνται να συνυπάρξουν με ανθρώπους που δεν τους ξέρουν ή ακόμη και να αποφεύγουν τα μαθήματα γιατί ντρέπονται και αισθάνονται ανασφάλεια.

Ας θυμηθούμε τι είπε ο Ναζίμ Χικμέτ : «Ας προσφέρουμε τον κόσμο στα παιδιά».

«Aς προσφέρουμε τον κόσμο στα παιδιά έστω για μια μέρα.

Ας τους τον δώσουμε να παίξουν μαζί του.

Σαν ένα πολύχρωμο μπαλόνι

Να παίξουν τραγουδώντας ανάμεσα στ'αστέρια.

Ας προσφέρουμε τον κόσμο στα παιδιά.

Ας τους τον δώσουμε σαν ένα τεράστιο μήλο.

Σαν ένα καρβέλι ζεστό ψωμί...

Να φάνε όσο θέλουν.

Ας προσφέρουμε τον κόσμο στα παιδιά.

Για να μάθει ο κόσμος την φιλία.

Έστω για μια μέρα.»

Επειδή οι μεγάλοι όλο τσακώνονται, τα παιδιά μπορούν να τα καταφέρουν να δώσουν στον κόσμο χαρά και να τον ζωγραφίσουν με παιχνίδια, ευτυχία, ειρήνη, αγάπη και υγεία.

Συνέντευξη με τον ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΤΣΗ (της Ξένης Μπαλωτή)

mamababa.gr ...Παιδεύουσι Τέκνα