Να προστατεύσουμε τη Μήτρα που θα γεννήσει το Ασύλληπτο - Της Ρίτσας Μασούρα

Όταν οι προπάτορες της σύγχρονης Αμερικής αποβιβάστηκαν από το Mayflower και ανέπνευσαν τον αέρα της καινούργιας χώρας, βαθιά μέσα τους ήξεραν ότι μόλις ξεκινούσε μια μεγάλη περιπέτεια, μόλις άρχιζε μια σπουδαία ιστορία. Προφανώς οι συγκρίσεις του τότε με το σήμερα, στην καλύτερη περίπτωση είναι παρακινδυνευμένες. Στη χειρότερη, άκυρες. Όμως, όλοι εμείς οι πολίτες του 21ου αιώνα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αντιλαμβανόμαστε ότι βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας κοσμογονικής αλλαγής και βαθιά μέσα μας ελπίζουμε το ανθρώπινο γένος (και το ελληνικό, βεβαίως) να μεγαλουργήσει ξανά. Γύρω μας κυκλοφορούν θορυβοποιοί, αγγελιοφόροι κακών ειδήσεων, εκπρόσωποι πολιτικών ομάδων, κινημάτων, μεμονωμένα άτομα που επιδιώκουν να μας τρομοκρατήσουν, λες και δεν μας φτάνει τόση πια τρομοκρατία και τρομολαγνεία. Θα αντέξουμε;

Είναι αλήθεια πως είμαστε συναισθηματικοί και ευμετάβολοι τύποι. Αλλά πρωτίστως πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τι μας συνέβη, ώστε στη συνέχεια, μέσα από τον καθιδρωτικό πόνο να επιτρέψουμε στη μήτρα να γεννήσει φυσιολογικά το βρέφος. Οτιδήποτε άλλο θα οδηγήσει σε τερατογέννεση. Οι περισσότεροι αναλυτές συμφωνούν ότι από την αρχή της οικονομικής κρίσης πειραματόζωο δεν ήταν μόνον η Ελλάδα, αλλά και η Ε. Ένωση, παρ ότι υπήρξε διαφορά μεγεθών. Ακόμη και αυτή τη στιγμή, είναι εμφανής η διαπάλη ανάμεσα στους δύο κυρίαρχους πόλους των δανειστών μας, το ΔΝΤ και τη Γερμανία : ευχή και κατάρα μαζί. Ευχή, γιατί μας δίδεται απλόχερα λαμπρή ευκαιρία να διαδραματίσουμε καθοριστικό ρόλο, αλλά και κατάρα γιατί δεν μπορεί να προβλέψει κανείς αν η στρεβλή ελληνική πραγματικότητα (δική μας αποκλειστικά η ευθύνη) θα μας σπρώξει ως το Σεπτέμβριο του 2013 και λίγο παραπέρα - όταν θα έχει διαμορφωθεί ξεκάθαρα το μετεκλογικό τοπίο στη Γερμανία - ή θα μας εγκλωβίσει νωρίτερα σε κοινωνικές εξεγέρσεις.

Η κρίση ανέδειξε την αποδιάρθρωση της κοινωνίας μας. Από την άλλη, έκανε όσο ποτέ επίκαιρο το ιστορικό στοίχημα για την ενιαία Ευρώπη εντός του παγκόσμιου συστήματος της αλληλεξάρτησης, όπως προ ετών έγραψε ο Πωλ Κρούγκμαν. Θα προσέθετα μετά λόγου γνώσεως και την αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών, αλλά και αυτήν μεταξύ των συνδικαλιστικών ομάδων και των ατόμων. Στο βιβλίο του Μπρυκνέρ «Η τυραννία της Μεταμέλειας» υπάρχει μια παράγραφος για τον βίαιο τρόπο που το 2005 το συνδικαλιστικό κίνημα αντέδρασε στην πρόταση για κατάργηση της αργίας της Πεντηκοστής. Τότε, ο πρωθυπουργός Ραφαρέν είχε προτείνει, τα έσοδα της εργάσιμης πλέον ημέρας να διατίθενται για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου της τρίτης ηλικίας! Αίφνης, οι αριστερές οργανώσεις εγκατέλειψαν την αλληλεγγύη για τους ηλικιωμένους κι έμειναν στη μπαλζακική κραυγή, καθώς κινδύνευαν να χάσουν τα μικρά τους προνόμια. Τα πάντα υπό το πρίσμα της αρνητικότητας και του αναθέματος.

Έκτοτε το συνδικαλιστικό κίνημα υπέστη ζυμώσεις, επιδιώκοντας την προσαρμογή του στις νέες πραγματικότητες. Δεν συνέβη, όμως, το ίδιο στην Ελλάδα. Εδώ, ο συνδικαλισμός αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα αξιοπιστίας. Διόλου τυχαία, βεβαίως. «Αμάρτησε» για τα μέλη του, τα οποία υπήρξαν αδηφάγα, κρατικοδίαιτα και εχθρικά απέναντι σε όσους απεχθάνονταν τις συναλλαγές κάτω από το τραπέζι. ( Αν δεν…δεν θα σου..) Έχασε τις ισορροπίες και πέρασε στο πεδίο των διαρκών διεκδικήσεων που οδήγησαν τον κρατικό μηχανισμό σε πλήρη διάλυση. Παρ όλα αυτά, σήμερα οι μεθοδεύσεις παραμένουν ίδιες και απαράλλακτες με εκείνες του παρελθόντος, όταν μια χούφτα συνδικαλιστές αλώνιζαν το κρατικό πεδίο. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι σε ανατρεπτικές εποχές, όπως η σημερινή, όπου οι εργαζόμενοι δέχονται απίστευτες πιέσεις, η ανάγκη να υπάρξει ένας φράχτης ασφαλείας είναι μεγάλος. Αλλά πώς θα εμπιστευτεί κανείς ένα τόσο φθαρμένο σύστημα, όταν το μόνο που ακούει είναι ότι οι επιχειρήσεις βρίσκονται σε χέρια μιας αλυχτούσας και σαρκοβόρας αγέλης αφεντικών; Υπάρχουν βεβαίως και τέτοια «αφεντικά», αλλά όσο συνεχίζει να μας φρικάρει η ειλικρίνεια, όσο δεν εγκαταλείπουμε το γλωσσικό καμουφλάζ και δεν υιοθετούμε την καινούργια γλώσσα, τόσο θα αυξάνεται ο κίνδυνος της απόλυτης απομόνωσης.

Κι ανάμεσά μας η Ιστορία με τη γραφίδα στο χέρι και την περιέργεια να γίνει μάρτυς του ασύλληπτου. Έχουμε ξεφύγει από την εποχή της βιομηχανίας, από τον παραδοσιακό συνδικαλισμό και το κράτος –προστάτη. Έχουμε ξεφύγει από τον πολιτικό κόσμο που έλεγε μόνον αυτά που θέλαμε να ακούμε. Η ζωή περνάει στα χέρια μας, όσο κι αν αυτό ηχεί ειρωνικό ή εξωπραγματικό. Και ναι : μας περιμένουν μνημειώδεις αναμετρήσεις, σαν εκείνες που περιγράφονται στα Μαρμαρένια Αλώνια. Θα επισημανθεί η έλλειψη γνώσεων, η άσκοπη επιθυμία, θα μας αποκαλέσουν αιώνιους επιμυθείς, αλλά στο τέλος θα βρεθεί η μήτρα των νέων καιρών, ελπίζω στα όρια του πιστευτού.

Ρίτσα Μασούρα

news+