"Με ρώτησες για την Αγάπη" - Ποίημα του Ανδρέα Κλουτσινιώτη*
Με ρώτησες.
Πόσα, γι’ αυτήν, που λείπει το Χαμόγελό της, με ρώτησες!
Για τους σπαρμένους, με Ανήσυχα μάτια,
προμηθεϊκούς δρόμους της καρδιάς.
Για την υποκριτική αιχμαλωσία μας
στην Άρνηση του συναισθήματος.
Για τις λιμνασμένες Συνήθειες,
που λόγχισαν με θνητό, ανυπόφορο θάνατο,
την Αθανασία του έρωτα,
με ρώτησες.
~~~*~~~*~~~*~~~
Mε ρώτησες για τη συνειδητή υπερβολή,
την παραισθητική λάμψη, την Άπληστη ηδυπάθεια,
των καθωσπρεπισμένων λόγων και πράξεων μας.
Για το ανικανοποίητο αγκάλιασμα της πραγματικότητας,
με εκούσια Απουσία και εγωϊστική απόγνωση,
με ρώτησες.
Για το μισθοφορικό πλήθος με τα Σπαθιά
της απελπισίας, που σκηνογραφούν τη Τραγωδία
της ειδωλολατρικής, αυτιστικής μας μέθης.
Με ρώτησες
κι Απογυμνώθηκα…
~~~*~~~*~~~*~~~
Οι χίμαιρες ουρλιάζουν, μα εγώ φυλακισμένος
πνίγομαι μες στις Ρηχότητες των καθημερινών περιστάσεων.
Στεφανώθηκα τους Φόβους της μοναξιάς μου.
Σιώπησα. Μια σιωπηλή, Άναρθρη οιμωγή.
Μα εσύ Συνέχισες…
Με ρώτησες για τους φίλους, που έπαψαν να είναι Φίλοι.
Γι’ αυτούς, που Λύκοι ενεδρεύουν
στις νεράϊδες νύχτες των αστεριών,
Μιαίνοντας,
ό,τι άδολο ονειρευόμαστε κι Ελπίζουμε.
~~~*~~~*~~~*~~~
Με ρώτησες, γιατί αναίσχυντα διαμελίζουμε,
σαν σε ανέκκλητη ποινή,
την εύθραστη κι Ανεξιλέωτη σάρκα μας.
Για την αξεδίψαστη, για φως ψυχή μας,
που σαρκωμένη Ποίηση εκχωρήσαμε
στο έλεος των Αβυσσαλέων ενστίκτων.
Με ρώτησες γιατί ως Ελεύθεροι άνθρωποι
ειρηνικά καταστρέφουμε
κι Αυτοκαταστρεφόμαστε!
Άφρονες, με κάθε Α στερητικό στοιχειώσαμε,
το Όνομά της,
μέχρι το τελευταίο ζωντανό μας κύτταρο.
~~~*~~~*~~~*~~~
Με ρώτησες.
Πόσα, γι’ αυτήν που λείπει το Χαμόγελό της, με ρώτησες!
Ήσουν η Φωνή μου. Η πιο Ενδόμυχη φωνή μου...
Με ποιο όνομα θα ανατείλει ο Ήλιος της λύτρωσης
στα όνειρά μας με ρώτησες.
Είπα να κάνω μία Αρχή. Να σου απαντήσω.
Δεν αντέχω άλλο,
την Προστακτική των αντιλήψεων,
την επιδεικτική ρητορική
της Παρακμιακής μας αισθηματολογίας,
τις Λέξεις που δεν γεννήθηκαν, Αθώες,
Εξαγνισμένες,
απ’ τις πυρετικές Οδύνες της ψυχής.
~~~*~~~*~~~*~~~
Σου απαντώ λοιπόν,
Σμαλτώνοντας τις ρίμες μου,
με Κόκκινα τριαντάφυλλα και Λευκά κρίνα,
κι ας με κατηγορήσεις, για στιγμιαίο και τυπικό νατουραλισμό.
Θα ανατείλει με το ίδιο όνομα που λησμονήθηκε:
Αγάπη!
Αγάπη ! Ω, Κατακλυσμιαία, Θεϊκή Αγάπη!
Έλα να με βρεις και Εξακόντισέ με,
βέλος, πεφταστέρι της ατελεύτητης Πνοής σου,
στα μυστήρια Βάραθρα της απεραντοσύνης.
* Οι ποιητικές συλλογές του κ. Ανδρέα Κλουτσινιώτη "Labey Sabprea" και "Ο Ρεζά ρωτάει τον Ήλιο" κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Ιωλκός.
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
