"Ούτε μια λέξη…" - Της Γιόλας Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου*
Πέρασαν χρόνια, μα σε θυμάμαι.
Μια γκρίζα φιγούρα, τις νύχτες του χειμώνα.
Μ’ ακολουθούσες κάθε βράδυ,
όταν επέστρεφα στο σπίτι μου.
Με περίμενες στη στάση
κι έμπαινες και συ στο λεωφορείο.
Κατέβαινα
κι έπειτα κατέβαινες και συ.
Διάβαινα το μικρό δάσος της εκκλησιάς
και συ μ’ ακολουθούσες.
Σαν σκιά.
Έφθανα στο σπίτι μου,
ξεκλείδωνα την πόρτα,
κι ήσουν ακόμη εκεί
- στη γωνιά του δρόμου -
περιμένοντας μέχρι να μπω.
Δεν μιλήσαμε ούτε μια φορά.
Δεν μου ’πες ούτε μια λέξη.
Δεν ήξερα τίποτα για σένα·
ούτε καν τ’ όνομά σου.
Φορούσες ένα γκρι παλτό
κι ένα γκρενά κασκόλ.
Γκρίζα τα μαλλιά σου,
γκρίζα και τα μάτια σου.
Ένας γκρίζος ίσκιος
που μ’ ακολουθούσε αδιάκοπα
- κάθε νύχτα -
όλες τις νύχτες του χειμώνα.
Στην αρχή, σε φοβήθηκα.
Μέσα στο δάσος της εκκλησιάς
βάδιζα βιαστικά, με κομμένη την ανάσα.
Έπειτα γαλήνεψα.
Ήξερα
πως δεν κινδύνευα από σένα.
Πίστεψα μάλιστα
πως ήσουν ο φύλακας – άγγελός μου.
Σε συνήθισα και περίμενα να σε δω.
Ήθελα να σε βλέπω.
Κάποιες φορές
λαχταρούσα και να μου μιλήσεις.
Μα δεν μου μίλησες ποτέ.
Ούτε μια φορά!
Ούτε μια λέξη!
Πέρασαν χρόνια, μα σε θυμάμαι.
Με τρυφερότητα.
Κι ευγνωμοσύνη για την αγάπη σου.
Και για τη σιωπή σου…
Γιόλα Αργυροπούλου – Παπαδοπούλου (Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή «Άρωμα νοσταλγίας»)
* Η κυρία Γιόλα Αργυροπούλου -Παπαδοπούλου είναι επ. καθηγήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
