Ο Τέταρτος Παγκόσμιος Πόλεμος - Του Ανδρέα Κωνσταντινίδη, Τορόντο

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το άρθρο αυτό έχει γραφεί σαν συμβολή στην προσπάθεια να καταλάβουμε καλύτερα, σαν Έλληνες, τη θέση μας στη σημερινή παγκόσμια πραγματικότητα και, συνεπώς, να μας βοηθήσει να αποφασίσουμε σωστά τα επόμενα βήματα μας. Α.Κ.

Το ξέρω πως πολλοί από εμάς βλέπουν μόνο δύο παγκόσμιους πολέμους. Μια προσεχτική, όμως, εξέταση της παγκόσμιας πραγματικότητας των τελευταίων εβδομήντα, περίπου, χρόνων – από το 1945, που τελείωσε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, μέχρι σήμερα – μας διδάσκει πως, ήδη, ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος άρχισε και τελείωσε και πως, τώρα, βρισκόμαστε μέσα στη δύνη του τέταρτου, παγκόσμιου πολέμου.  Και πρώτα δυο λόγια για τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.

Λανθασμένα, αποκαλούμε τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, Ψυχρό Πόλεμο (Cold War). Γράφω «λανθασμένα,» γιατί – παρόλη την… ψύχρα του – οι φωτιές, το αίμα και η δυστυχία που σκόρπησε σε ολόκληρο τον κόσμο, ο «Ψυχρός Πόλεμος,»   δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις τραγωδίες των δύο προηγούμενων πολέμων. Για ρωτήστε, για παράδειγμα, τους Έλληνες, πόσο αίμα καυτό χύθηκε στον… ψυχρό, Εμφύλιο Πόλεμο τους.  Πόσο αίμα χύθηκε στην Κορέα, στο Βιετνάμ, στην Κίνα, στην Σοβιετική Ένωση, στην Κούβα, στην Χιλή, στην Αργεντινή – σε ολόκληρο τον κόσμο! Τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, λοιπόν...

Βέβαια, υπάρχει μια διαφορά μεταξύ των δύο πρώτων παγκόσμιων πολέμων και του τρίτου, και αυτή έγκειται στο γεγονός ότι ο τελευταίος έχει το επιπρόσθετο χαρακτηριστικό της ιδεολογίας. Δηλαδή, η διαμάχη δεν περιορίζεται μόνο στο ζήτημα του ποιο κράτος, και ποια αυτοκρατορία, θα έχει την εξουσία και την πρωτοβουλία, στην κοινωνία των εθνών, αλλά επεκτείνεται και στον τρόπο με τον οποίο γίνεται η διαχείριση της οικονομίας ενός κράτους και μιας αυτοκρατορίας. Είναι εδώ που βλέπουμε την διαμάχη μεταξύ των ιδεολογιών του Κομμουνισμού, του Καπιταλισμού και του… Σοσιαλιστικού Καπιταλισμού. Λόγω αυτού του επιπρόσθετου χαρακτηριστικού, θα αποκαλούσα Ιδεολογικό, τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο – χωρίς, βέβαια, ο πόλεμος αυτός να χάνει τα χαρακτηριστικά της βαρβαρότητας και της αιματοχυσίας των δύο πολέμων που προηγήθηκαν αυτού. Και τώρα στον τέταρτο παγκόσμιο πόλεμο, την βαρβαρότητα του οποίου ζούμε τώρα – σήμερα.

Τον τέταρτο παγκόσμιο πόλεμο θα τον αποκαλούσα οικονομικό πόλεμο, γιατί οι εχθροπραξίες και βαρβαρότητες, λαμβάνουν χώρα στην παγκόσμια οικονομία, τις εθνικές οικονομίες, τις τράπεζες, τις χρηματαγορές, τις αγορές εργασίας, κλπ. Μιλώντας, πριν μερικές εβδομάδες, για την κρίση στην Αγγλική οικονομία, ο Άγγλος Πρωθυπουργός, David Cameron, είπε πως η Αγγλία βρίσκεται σε οικονομικό πόλεμο (“economic war”) με χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία, για την εξασφάλιση εξαγωγικού εμπορίου και θέσεων εργασίας. Μέχρι πρόσφατα, αυτό ονομαζόταν εμπορικός ανταγωνισμός, τώρα – με την οικονομική ανάπτυξη χωρών, όπως η Κίνα, η Ινδία, και η Βραζιλία – ο ανταγωνισμός έγινε «πόλεμος.»

Και γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο πόλεμος αυτός δεν είναι μόνο μεταξύ Αγγλίας, Κίνας και Ινδίας, αλλά επίσης μεταξύ Αμερικής και Κίνας, Αμερικής και Ευρωπαϊκής Ένωσης, κυρίως της Γερμανίας, κλπ.  Η παγκοσμιοποίηση των οικονομικών συντελεστών  – όπως του κεφαλαίου, της παραγωγής αγαθών, του εμπορίου, της κατανάλωσης – έχει συνδέσει τις τύχες των διαφόρων κρατών… αντιστρόφως ανάλογα. Όταν ακμάζει η οικονομία μιας χώρας, παρακμάζει η οικονομία μιας άλλης. Όταν η Ιαπωνία, για παράδειγμα, γέμιζε την Αμερικάνικη αγορά με Ιαπωνικά προϊόντα, η Αμερικάνικη οικονομία συρρικνωνόταν και αυξανόταν η ανεργία. Και τώρα συμβαίνει το ίδιο με την επέκταση της Κινέζικης οικονομίας και την συρρίκνωση της Αμερικάνικης. Ενώ, όμως, στο παρελθόν η Αμερική έβρισκε σαν σωσίβιο την Ευρωπαϊκή αγορά, όπου πωλούσε τα βιομηχανικά της προϊόντα – κυρίως το στρατιωτικό υλικό της – με την δημιουργία της Ευρωζώνης, η πόρτα της Ευρωπαϊκής αγοράς έκλεισε στο πρόσωπο της Αμερικής. Για τον λόγο αυτό η Αμερική, σήμερα, αφού δεν μπορεί να χαλιναγωγήσει την Κίνα, «προσεύχεται» να συμβεί κάτι κακό στη Γερμανία – και να διαλυθεί η Ευρωζώνη… Δηλαδή – όσον αφορά την Ευρώπη – οι πρωταγωνιστές του σημερινού οικονομικού πολέμου, είναι αυτοί που πρωταγωνίστησαν στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο – η Αμερική, η Αγγλία, η Γερμανία.  Εν πάση περιπτώσει, η μακρηγορία… τέλος. Και τώρα στη δική μας γωνιά στην Ελλάδα – τη γωνιά που μας σκίζει τα σωθικά και μας φέρνει δάκρυα στα μάτια.

Όπως στους προηγούμενους, παγκόσμιους πολέμους, η Ελλάδα μας βρέθηκε απροετοίμαστη και άοπλη, και πληρώσαμε ακριβά τη γύμνια μας, έτσι και στο σημερινό, παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο, γίναμε τα πρώτα, τραγικά θύματα. Τα παθήματα του παρελθόντος δεν μας έγιναν μαθήματα! Εδώ, όμως, θα σταματήσω μια στιγμή, θα πάρω ανάσα, και  θα είμαι προσεκτικός – πολύ προσεκτικός. Δεν θα κάμω το ίδιο λάθος που κάμνουν διάφοροι άλλοι αναλυτές και σχολιαστές, και αβασάνιστα ρίχνουν ευθύνες στον Ελληνικό λαό και τους «πολιτικούς» της Μεταπολίτευσης. Και αυτό γιατί μέχρι τώρα δεν είχαμε ούτε Ελληνικό λαό, ούτε πολιτικούς. Μέχρι και σήμερα ακόμα, ο λαός που ζει στην Ελληνική Γη είναι δούλοι των Βυζαντινών αυτοκρατόρων, των πατριαρχών και των παπάδων τους. Επίσης, μόλις χθες, το 1974, οι Έλληνες ελευθερώθηκαν από τους ξένους βασιλιάδες και τους ξένους «προστάτες» – και άρχισαν να ψηλαφούν και να ανακαλύπτουν τις ρίζες τους.  Μετά, όμως, από ένα σκοτάδι που κράτησε δυο χιλιάδες χρόνια, δεν δημιουργείται εθνική συνείδηση – υπερήφανη εθνική συνείδηση – και πολιτική παράδοση, μέσα σε τριάντα – σαράντα χρόνια. Ο Ελληνισμός μας, ο οποίος ξαναγεννήθηκε το 1974, βρίσκεται ακόμα στα σπάργανα – και οι πολιτικοί μας δεν έμαθαν ακόμα να περπατούν, να ηγούνται, να πρωτοπορούν… Τώρα όμως χρειαζόμαστε, επειγόντως, αποφάσεις και δράση – και τα διλήμματα μας είναι τα εξής:

Το πρώτο δίλημμα μας, το αντιμετωπίζουμε σαν ένα κράτος μέσα στην Ευρωζώνη, το οποίο καλείται να κάμει εκλογή μεταξύ της Γερμανίας και των άλλων χωρών του Ευρώ, οι οποίες προάγουν την σύσφιξη  των  οικονομικών και πολικών δεσμών μας, και της Αγγλίας και Αμερικής, οι οποίες προάγουν χαλάρωση και… αποκοπή των δεσμών αυτών. Η εκλογή, κατά την γνώμη μου, είναι πολύ εύκολη όταν λάβουμε υπόψη πόσα λίγα κερδίσαμε – και πόσα πολλά χάσαμε – από τις μακροχρόνιες «φιλίες» και «συμμαχίες» με την Αγγλία και την Αμερική. Πηγαίνουμε, λοιπόν, με την Ευρώπη!

Το δεύτερο δίλημμα μας, το αντιμετωπίζουμε σαν έθνος και σαν Ελληνισμός.  Και καλούμαστε να κάμουμε εκλογή μεταξύ του Βυζαντινού, «άγιου» πνεύματος – δηλαδή, του πνεύματος της θεοκρατίας, της προφητείας, της θρησκοληψίας, της θρησκείας, του ασκητισμού – και του Ελληνικού πνεύματος – δηλαδή, του πνεύματος της δημοκρατίας, της φιλοσοφίας, της επιστήμης, των τεχνών του αθλητικού πνεύματος – των άθλων!  Και στο δεύτερο αυτό δίλημμα, η εκλογή μας είναι εύκολη – φτάνει να λάβουμε υπόψη πως δυο χιλιάδες χρόνια με το Βυζαντινό «άγιο» πνεύμα, όλο βήματα προς τα πίσω κάμνει ο Ελληνισμός, και κανένα βήμα προς τα εμπρός!  Ολόψυχα, λοιπόν, πηγαίνουμε με το Ελληνικό πνεύμα.  Ναι, οι αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε στα διλήμματα μας επείγονται. Ο παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος μαίνεται, και οι φλόγες του είναι αδηφάγες…

Δικός σας,

Ανδρέας Κωνσταντινίδης