"Πέρασ' η Αντριάννα" - Ποίημα του Ηλία Κόττα (ανέκδοτο)
Σ'εχω συνηθισει
μεσα σ' εκεινο το φορτηγο
να κρεμεσαι λυπημενη
οπως τοτε,στου Φιλοππαπου,
απο μια κουπαστη.
Λυπη,σε μια ματια
κι ο θορυβος μονοτονος
που φερνει αγερα στις κουκετες
πανω απ' το φινιστρινι τ'αρμυρο,
απ' τα σκασμενα λαστικα.
Παντα στη λυπη.Αγερωχη.
Αγαλμα στην Αροπολη. Αθηναι'ι'κο.
Ταξιδι.Πισω οι γραμμες,θαλασσινες
κατασπρα χτυπημενες
και καπνα που θολωνει τη σκεψη
για τον Πειραια.
Τα σπιτια που χαμηλωνουν
τη Δραπετσωνα και το τερας
της παραλιας.
Δεν αλλαζουν τα λιμανια,ειπες.
Στην ιδια μοιρα των γονιων
και της φαμελιας,συντεταγμενα.
Τα ειδες,λυπημενη.Παντα,
μες απ' τ' απλανηγα ματια.
Δε σκεπτεσαι για γυρισμο.
Ουτε φανφαρες,σκεπτεσαι.
Δικες σου διαδρομες,
για το γνωστο λυπημενο αυριο.
--------
Σ' εχω συνηθισει
μεσα σ' εκεινο το φορτηγο
να τριζεις για οικτο απο τα σιδερα
και τα χοντρα καραβοσκοινα.
Παντα λυπημενη.
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
