Η φωλιά του φόβου - Της Σοφίας Δαλαμάγκα

Ακόμη ηχεί στα αυτιά μου. Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ.. Στάση Νέος Κόσμος. Ανοίγουν οι πόρτες του βαγονιού. Δεν δίνω σημασία, χαζεύω. Άλλη μια διαδρομή είναι άλλωστε. Μπαίνει πλήθος. Άξαφνα το βλέμμα μου χάνεται  από την μεγάλη δόση μαύρου που εισβάλει στο χώρο. Μαύρες μπλούζες, πληγωμένες ψυχές, αγριεμένα πρόσωπα. Είναι Χρυσαυγίτες. Φωνάζουν, ουρλιάζουν. Κρατούν σημαίες πνιγμένες στο κόκκινο. Το χρώμα της βίας και της οργής. Το χρώμα του αίματος. Τα κεφάλια σκύβουν. Μυρίζει φόβος εδώ μέσα, νιώθω ότι δεν μπορώ να ανασάνω.  Κάνεις δε μιλά. Μόνο τα ρατσιστικά συνθήματα ακούγονται. Μπερδεύονται με τον ήχο των βαγονιών καθώς διασχίζουν τις ράγες με ταχύτητα. Φάλτσος συνδυασμός. Γυρίζω το κλειδί της εξώπορτας. Μπαίνω μέσα. Κλειδώνω. Θέλω να αφήσω πίσω αυτό που έζησα πριν λίγο. Μόνο που δεν υπάρχουν άστεγες σκέψεις. Δεν μπορείς να τις κλειδώσεις απέξω. Φόβος. Ο φόβος γεννά. Γεννά βία, γεννά ρατσισμό, γεννά διακρίσεις. Η σιωπή είναι η ερωμένη του φόβου. Το αιώνιο ζευγάρι. Γίναμε άνθρωποι χωρίς φωνή. Σώματα σωριασμένα σε ένα καναπέ, απέναντι από μια τηλεόραση που τρομοκρατεί, που υπνωτίζει εγκεφάλους.  Κάθε μέρα και ένας κρίκος  σφίγγει πιο πολύ. Πρέπει να βγω στους δρόμους. Να διαμαρτυρηθώ, να φωνάξω. Ίσως με ακολουθήσουν και άλλοι.  Χάνουμε την αξιοπρέπεια μας. Συναινούμε στη βαρβαρότητα δια της σιωπής.  Κάποιοι χάνουν το δικαίωμα να περπατούν στους δρόμους αυτής της πόλης, εάν έχουν πιο σκούρο δέρμα από τους υπόλοιπους. Κάποιοι χάνουν το δικαίωμα να ζουν και να αναπνέουν το οξυγόνο μιας συνοικίας γιατί μετά από  χρόνια διαμονής σε αύτη τη χώρα κινδυνεύουν να  θεωρηθούν παράνομοι μετανάστες.  Σε ένα κράτος Ανθελλήνων που εκβιάζει πολίτες, θίγει συνειδήσεις, σπέρνει φόβο και θερίζει οργή κριτήριο για το εάν είσαι έλληνας δεν είναι το εάν ήσουν  παιδί και έγινες ενήλικας σε αυτά τα χώματα. Κριτήριο για να θεωρείσαι έλληνας είναι μια σύμβαση εργασίας με ένσημα.  Ένα χαρτί. Τα βιώματα δεν χωράνε σε ένα χαρτί. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες απαραίτητη προϋπόθεση  για την αναγνώριση του δικαιώματος πολιτογράφησης  συνιστά ο χρόνος παραμονής στη χώρα. Αγγίζει τα όρια του σουρεαλισμού η ελληνική νομοθεσία. Σε μια χώρα όπου η ανεργία αποτελεί μάστιγα θέτει σαν κριτήριο παραμονής την εργασία. Όχι δεν μπορείς να κοιμηθείς ήσυχη τα βράδια όταν μετά από 16 χρόνια ζωής εδώ κινδυνεύεις με απέλαση. Για να καταλήξεις πού; Σε μια χώρα που στην ουσία σου είναι άγνωστη. Σου ζητάνε να ξεριζωθείς από τη ζωή σου, το σπίτι σου, τους φίλους σου, τις συνήθειες σου, αυτούς που αγαπάς για να καταλήξεις σε μια χώρα που θεωρείται πατρίδα μόνο στα χαρτιά. Σημασία έχει πού γεννήθηκες; Η πού μεγάλωσες;  Έχουμε ένα κράτος αδικίας και αδιαφορίας. Ένα κράτος με α-στερητικό. Ας βγούμε από τη φωλιά του φόβου. Όσο σιωπούμε τόσο συναινούμε στην παραβίαση κάθε ανθρώπινου δικαιώματος.