Αγάπη και Προδοσία στα χρόνια της Κρίσης - Της Δανάης Λεάνη

Πήγα να τη συναντήσω. Είχα καιρό να της μιλήσω από κοντά, και ένιωθα να με καλεί.

Με αγκάλιασε σφιχτά και μου χαμογέλασε.

Το βλέμμα της υγρό. Η όψη της, χλωμή και αγέρωχη, καταδείκνυε έναν σιωπηλό πόνο.

Δε βιάστηκα να ρωτήσω. Θα μιλούσε, πάντα μου μιλούσε!

Παρατηρούσα κάθε της κίνηση. "Μη με καταγράφεις" μου είπε γελώντας!

"Είναι η κρίση, η κρίση που διαλύει τον τόπο μας και κατατρώει τα σωθικά μου.

Δεν αντέχω τη δουλεία , τα ψέματα, την προδοσία.

Εκπτώσεις παντού, εκπτώσεις στις ζωές μας, στα συναισθήματά μας, στις ελπίδες μας που ψυχορραγούν, εκπτώσεις στην αλήθεια!

Όνειρα; Αυτά τα εξοστρακίσαμε στη σφαίρα του ανέφικτου.

Σπρώχνουμε το χρόνο να περάσει.

Αγνοούμε  το σήμερα και περιμένουμε το θαύμα από το αύριο.

Και οι άνθρωποι, μπορείς να μου πεις τι έπαθαν οι άνθρωποι;"

Κοντοστάθηκε και έσκυψε το κεφάλι.

"Τίποτα δεν έπαθαν! Πάντα έτσι ήταν. Η οπτική μου ήταν λανθασμένη.

Υποταγή, σκυμμένα κεφάλια, καρδιές γεμάτες ενοχές και άλλες που καγχάζουν από κακία και ανασφάλεια. Και πόνος από ψεύτικες επιταγές υποσχέσεων.

Γιατί τόση δειλία, γιατί;

Ζούμε μέρες πολέμου και όμως αντί να γίνουμε μια γροθιά προδίδει ο ένας τον άλλο!

Σιχαίνομαι τους δειλούς , αυτούς που αρνούνται την ψυχή τους, αυτούς που αρνούνται το φως.

Και ύστερα τα έμαθα όλα!"

Μια διήγηση ποταμός κι’ ένα πρόσωπο ανέκφραστο.

Θαρρείς και έκανε εσωτερική ανταπόκριση.

H Ψυχή στα χείλη της.

Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα.

Ακόμα και στον πόνο της , διάλεξε τη μοναξιά της περηφάνιας.

"Είμαι καλά" με διαβεβαίωσε, και την πίστεψα.

Περπατούσα ζαλισμένη, θαμπωμένη ακόμα από την παρουσία της και οι λέξεις χοροπηδούσαν στο μυαλό μου.

Ψάχναν  μέρος να ξαποστάσουν.

Είχαν μια ιστορία να διηγηθούν, μια πληγή να ξορκίσουν.

Για κείνη λοιπόν!

Προδοσία

Μιλούσες παράξενα, παράταιρα.

Μια γλώσσα τραχιά, αστεία, γεμάτη καχυποψία, ήταν ο λόγος σου.

Έκρυβες σ' ένα πέπλο

νήματα ψυχής γεμάτα κόμβους,

πόνο και αίμα, αίμα εκδίκησης.

Με παρατηρούσες, αλλά δε με φόβιζες.

Εγώ απαντούσα αβίαστα στις ερωτήσεις σου.

Και σιγά-σιγά η o τρόπος σου ομόρφυνε .

Άρχισες να μιλάς για βιώματα, στιγμές που ένοιωσες λαβωμένος, για κυνήγι ονείρων, γι' αγάπη.

Χάρηκα και σ' εμπιστεύτηκα. Χωρίς σκέψη.

Άνοιξα την καρδιά μου, χωρίς ούτ' ένα οχυρό.

Μου έδειξες τότε τα δάκρυά σου κι άρχισα να σ' αγαπάω.

Εσένα, τον Άνθρωπο, τον Φίλο.

Οι λέξεις μας, τα λόγια μας, ήταν αρκετά.

Και μιλούσαμε με τις ώρες.

Γινόσουνα και πάλι παιδί κι ένοιωθα το γέλιο σου.

Διάβασες την ψυχή μου, νόμισα ότι διάβασα κι εγώ τη δική σου.

Άνοιγες τα φοβισμένα φτερά μου και μ' έκανες να πετάω.

Μα ξαφνικά σκιάστηκε αυτή η λάμψη, σκοτείνιασε κι έβρεξε.

Μια παράξενη βροχή, που οι σταγόνες της μοιάζανε δάκρυα λύπης.

"Μη φοβάσαι" μου είπες. "Θα τη νικήσουμε" κι ένοιωσα το χάδι στα μαλλιά μου.

Μαλάκωσε ο φόβος μου.

Μετά από λίγο έβρεξε ξανά.

Αυτή τη φορά το ρυάκι που σχηματίστηκε ήταν κόκκινο.

Βαθύ, απειλητικό κόκκινο.

"Πρέπει να φύγω" μου μήνυσες. "Να βρω τρόπο να τη σταματήσω".

Δε γύρισες ποτέ!

Στεκόσουν μακριά και με κοιτούσες θυμωμένα.

Ξέχασες την αγάπη, κι ένοιωθα την οργή σου να ξεχειλίζει από παντού.

Τρόμαξα, θύμωσα, πληγώθηκα.

Προδοσία, ψέματα, γιατί;

Μουτζούρωσα τη μορφή σου, γέμισα τα όνειρά σου στάχτες.

Και στα ’στειλα πίσω να σε στοιχειώσουν.

Μια λέξη, μια κίνηση, κι όλα αλλάζουν.

Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο, κι εγώ πόνεσα μ' αυτή μου την πράξη.

Εσύ δεν μίλησες. Η σιωπή σου, η πιο βαριά τιμωρία μου.

Εξακολουθούσες να με κοιτάζεις και το βλέμμα σου σκλήρυνε κι άλλο.

Και τότε έσβησα τη μορφή σου.

Σκότωσες την ελπίδα, έτσι απλά. Αναίτια.

Η καρδιά μου διαμελίστηκε σε κομμάτια ατέλειωτα.

Κι ήταν όλα εκείνα τα λόγια, λόγια αγάπης περασμένα,

που έκαναν τη σκέψη να αιμορραγεί.

Τώρα η βροχή έβγαινε από τα μάτια μου και οι σταγόνες ήτανε δάκρυα.

Δάκρυα αγάπης και θυμού.

Κι ακόμα σ' αγαπάω; Σε λυπάμαι;

Άδραξες την ψυχή μου δυνατά!

Γαντζώθηκε στη σκέψη μου, Το Ψέμα σου!

Φοβήθηκες να ζήσεις, γιατί ζωή ήμουνα για σένα!

Εσύ το έλεγες!

Φοβήθηκες και με μίσησες!

Σταμάτα να με παρακολουθείς, σε νοιώθω!