Η οικονομική κρίση - Του Λευτέρη Τσίλογλου

Έχει περάσει αρκετός χρόνος από την εποχή που η κρίση, από μια ασαφής μόνο απειλή, που επικρεμόταν πάνω από τα κεφάλια μας, έγινε πραγματικότητα  που βιώνεται με τραγικό τρόπο καθημερινώς από τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας.

Έχουν γίνει χιλιάδες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, απεργίες, διαδηλώσεις πολιτών μαζί – δυστυχώς - με τις συνοδευτικές απαίσιες καταστροφές από ακραίες ομάδες, που βρίσκουν καταφύγιο κι αφορμή μέσα σ’ αυτές τις εκδηλώσεις και το μόνο που κατορθώνουν είναι να επιτείνουν τα προβλήματα, παρά να βοηθούν στη λύση τους.

Έχουν γίνει χιλιάδες συζητήσεις στη Βουλή και στα  άλλα θεσμικά όργανα, στα κόμματα, σε παλαιές και νέες κινήσεις που αφειδώς εμφανίζονται κατά μήκος και πλάτος της χώρας, στις τηλεοράσεις, στις εφημερίδες και στις διάφορες συγκεντρώσεις  που γίνονται σε κλειστούς κι ανοιχτούς χώρους.

Όλα μ’ ενδιαφέρουν γιατί με νοιάζει αφάνταστα η πορεία της δύσμοιρης αυτής χώρας. Παρακολουθώ- εκ του μακρόθεν- όσα περισσότερα μπορώ με βάση και το χρόνο που έχω στη διάθεσή μου. Οφείλω να σας ενημερώσω ότι τα στοιχεία που έχουν έρθει σε γνώση μου δεν απαντούν στα ερωτήματα που εγείρονται σ’ έναν άνθρωπο που στοιχειωδώς χρησιμοποιεί τη λογική και αναζητά να βρει απαντήσεις.

Εκατοντάδες είναι οι καθηγητές όλων των βαθμίδων στις ευάριθμες σχολές οικονομικών επιστημών που ίδρυσε και λειτουργεί το κράτος μας. Χιλιάδες είναι οι καθηγητές συναφών σχολών, που μισθοδοτούνται από τον κρατικό κορβανά για να συμβουλεύουν και να καθοδηγούν την πολιτική ηγεσία στα ζητήματα που προκύπτουν, πέρα από τα αμιγώς διδακτικά τους καθήκοντα.

Μέσα στον ορυμαγδό των ανούσιων και επιφανειακών συζητήσεων και την πληθώρα των άρθρων που γράφτηκαν μέχρι τώρα βρήκατε, παρακαλώ, εσείς απαντήσεις  σε βασικά και πρωταρχικά ερωτήματα που αναφύονται στο μυαλό σας; Εγώ το ομολογώ: Δεν τις βρήκα.  Ας σημειώσω ενδεικτικά μερικά εξ αυτών σαν αφετηρία μιας ακόμα προσπάθειας στην κατεύθυνση της κατανόησης των αιτιών που μας οδήγησαν στην κρίση και στην ανάγκη εξόδου από αυτήν

Πότε, από ποιους και για ποιες ανάγκες συνάχτηκαν τα διάφορα δάνεια διαχρονικά. Πού βρίσκονται αυτά τα στοιχεία;

Ποιες εγγυήσεις που έδωσε το κράτος εξέπεσαν και αν προστέθηκαν στο δημόσιο χρέος. Σε ποιους κρατικούς οργανισμούς, συνεταιρισμούς, οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης δόθηκαν αυτές οι εγγυήσεις και από ποιους. Ποιοι ήταν τότε επικεφαλής τους;

Πόσα και ποια ήταν τα επισφαλή δάνεια που τελικώς δεν εξοφλήθηκαν από κρατικούς ή και ιδιωτικούς φορείς; Ποιοι τα ενέκριναν και γιατί, πόσο συμβάλανε αυτά στο εθνικό χρέος της χώρας;

Οι διαχωρισμοί που έγιναν σε καλές και κακές τράπεζες, σε χρεοκοπημένες κρατικές επιχειρήσεις (π. χ Τράπεζα Κρήτης, Αγροτική, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο κλπ). Τα ελλείμματα των κακών τι απέγιναν; Δεν προστέθηκαν στο δημόσιο χρέος;

Πόσο έχουν στοιχίσει στον κρατικό κορβανά οι δαπάνες για τον ΟΣΕ, τους ηλεκτρικούς σιδηρόδρομους, του ΕΣΥ και τους λοιπούς οργανισμούς όλα τα προηγούμενα χρόνια, που λειτουργούσαν με ελλείμματα, αλλά είχαν ευτυχισμένους διοικητές και υπάλληλους;

Ποιες είναι οι υπερβάσεις των δαπανών κατά τη διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων και ποιοι ευθύνονται γι αυτό.

Θα μπορούσα να μακρύνω αρκετά αυτόν τον κατάλογο των ερωτημάτων, αλλά με αυτά έδωσα- και με το παραπάνω πιστεύω- μια κατεύθυνση για προβληματισμό.

Εκείνο που θέλω στο σημείο αυτό, ως ερώτημα να θέσω, είναι ποια είναι η έγκαιρη προειδοποίηση που έγινε από όλους τους αρμόδιους φορείς για τις αδήριτες συνέπειες που θα έχει στη χώρα αυτή η αφόρητη έλλειψη ελέγχου δαπανών και η υπέρβασή τους σε σχέση με τα έσοδα; Φταίνε μόνο οι πολιτικοί μας ηγέτες, που σίγουρα έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό ευθύνης;

Οι υπόλοιποι πώς αντιδράσανε όταν κάτω από το αδιάκοπο μπαράζ απεργιών η πολιτική ηγεσία υποχωρούσε με ευκολία κι ανευθυνότητα στα παράλογα αιτήματα κάποιων κλάδων που μπορούσαν ανεξέλεγκτα να εκβιάζουν την κοινωνία. Ποια είναι η στάση της επιστημονικής ελίτ της χώρας μας όλα αυτά τα χρόνια; Των δυνάμεων του πολιτισμού; Και ιδιαιτέρως των επιχειρηματικών κύκλων; Κυρίαρχη ήταν  μόνο το ενδιαφέρον όλων να διεκδικήσουν το μεγαλύτερο κατά το δυνατόν κομμάτι από την πίτα, που ανεύθυνα μοιράζονταν.

Και τώρα ακόμα τι γίνεται; Ποιος θα τολμήσει να πει τις πικρές αλήθειες; Οι διάφοροι καθηγητάδες που κυκλοφορούν από κανάλι σε κανάλι εργαζόμενοι κυρίως για την προσωπική εκλογή τους στις επόμενες εκλογές; Δεν χρειάζεται να αναφέρω το πολλάκις ειπωθέν από τον Κλεμανσώ για τη χρησιμότητα τους στη διακυβέρνηση μιας χώρας.

Πρόσφατα, δανεικά λεφτά από την…. καταραμένη τρόικα μοιράζονται σε εφάπαξ δημοσίων υπαλλήλων χωρίς καμιά διαμαρτυρία από πουθενά, παρά την ομολογημένη αμαρτία ότι δίνονταν επί χρόνια πολλά περισσότερα απ’ ό,τι τους αναλογούσε με συνέπεια το ταμείο να αδειάσει. Είναι σωστό αυτό το λάθος να το πληρώσει  ο απλός πολίτης ή ακόμα χειρότερα ο μακροχρόνια άνεργος;

Κόμματα που διεκδικούν την εξουσία, ανερυθρίαστα κομπάζουν ότι έχουν έτοιμο πρόγραμμα διακυβέρνησης, ενώ ένας απλός μαθητής του γυμνασίου θα μπορούσε να τους αποδείξει ότι τα νούμερα δε βγαίνουν και το μόνο που μπορούν να «πετύχουν» είναι να διαιωνίσουν για μια ακόμα φορά την πορεία προς τον κατήφορο. Μια είναι η δική μου πρόταση;  Αντί να αναθέτουν την εκπόνηση του οικονομικού προγράμματος στην ευάριθμη ομάδα των καθηγητών που διαθέτουν, να την αναθέσουν σε ΕΝΑΝ άνθρωπο ζυμωμένο στην αγορά. Σίγουρα η δική του πρόταση θα είναι πιο ρεαλιστική και εφαρμόσιμη.