Αναδιφώντας το «Απόρρητο Ημερολόγιο» του Στυλιανού Παττακού - Του Δρος Γιάννη Βασιλακάκου

Ο Στυλιανός Παττακός, αν κι ένας εκ των τριών πρωτεργατών του στρατιωτικού πραξικοπήματος  της 21ης Απριλίου 1967, ως ιδιώτης δεν υπήρξε ιδιαίτερα γνωστός στο πανελλήνιο. Προφανώς επειδή τον επικοινωνιακό ρόλο της χούντας (ραδιοτηλεοπτικές εμφανίσεις, τηλεοπτικά διαγγέλματα, δημόσιες εμφανίσεις, ομιλίες και άλλες δραστηριότητες) τον είχε αναλάβει, σχεδόν εργολαβικά, ο εγκέφαλος της τριανδίας Γεώργιος Παπαδόπουλος – αν και τα... μυστριά στα διάφορα εγκαίνια τα κρατούσε πάντα ο «αδελφός Στυλιανός». Όχι βέβαια επειδή ο Παπαδόπουλος είχε κάποια ιδιαίτερη... φωτογένεια ή άλλο σωματικό και πνευματικό χάρισμα. Διότι εκτός του ότι, ως γνωστόν, υπήρξε ψυχοπαθής (τρόφιμος νευρολογικών κλινικών και ψυχιατρείων) και κοντοστούπης, η φωνή του ελάχιστα διέφερε από δαγκανιάρη σκύλου που... «γαύγιζε» (για να θυμηθούμε λίγο τον Λευτέρη Παπαδόπουλο – ουδεμία βέβαια συγγενική σχέση με τον πραξικοπηματία), τα δε γουρλωμένα μάτια του, κάθε που μιλούσε από τηλεοράσεως, έκαναν το θαύμα τους, καθότι ανάγκαζαν τα ανόρεχτα παιδάκια να τρώνε κατατρομαγμένα όλο το φαγητό τους. Ο βασικός λόγος ήταν ότι ήθελε να επιβληθεί εξαρχής ως ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης, ο πατέρας της “Επανάστασης.” Εξού και η γνωστή τριανδία (ή καλύτερα “the gang of three”) θύμιζε, συνειρμικά, τηρουμένων των αναλογιών, κάτι σαν την... αγία, ομοούσιο και αδιαίρετο Τριάδα. Με τον Πατέρα (Γεώργιο Παπαδόπουλο), τον Υιό (Στυλιανό Παττακό) και το Άγιο Πνεύμα (Νικόλαο Μακαρέζο).

Οι λόγοι που ο «αδελφός Στυλιανός» ήταν, τρόπον τινά, παραγκωνισμένος – ήτοι δεύτερο βιολί στην ορχήστρα του ευτράπελου θιάσου της χούντας ήταν, πρώτον, διότι δεν υπήρξε ιδιαίτερα φιλόδοξος, δεδομένου ότι του άρεσε να θεωρεί τον εαυτό του απλό  στρατιώτη στην υπηρεσία της Πατρίδος, όπως διευκρινίζει: «Η επιθυμία και πρόθεσίς μου ήτο να παραμείνω απλούς, λιτός και απέριττος, ως να μην ήμουν Υπουργός. Να συμπεριφέρωμαι ως στρατιώτης – αν ήτο δυνατόν να κυκλοφορώ με ποδήλατον!» Και στη συνέχεια η αυτοκριτική (ευτυχώς!): «Όμως “ανάγκα και θεοί πείθονται” και τελικώς η συνήθεια... και “όταν κάτι γίνεται συνήθεια, αρχίζει αμέσως να ξεμακραίνη από την αλήθεια και την πραγματικότητα!”, με συνεμόρφωσε προς άλλην πραγματικότητα, “οι ανθρώπινες αδυναμίες είναι κάτι που εύκολα υποτάσσονται στην αλλαγή...”... “Γεννιούνται από ένα πάθος και σβύνουν από ένα άλλο”» (σ.229).

Δεύτερον, διότι το IQ του (δηλ. ο δείκτης νοημοσύνης του), όπως άλλωστε θα φανεί στη συνέχεια, ήταν πολύ κάτω του μετρίου. Τρίτον, διότι η όλη εμφάνιση και το ύφος του, με την αλά Γιουλ Μπρύνερ φαλάκρα, χαρακτηρίζονταν από το στοιχείο του θλιβερού και καταθλιπτικού έως αυτό του ευτράπελου και γελοίου. Εξού και, στην αρχή τουλάχιστον της καριέρας του ως... σωτήρ της Πατρίδος, τα ΜΜΕ αρέσκοναν να τον αποθανατίζουν άλλοτε ως... οδοκαθαριστή να μαζεύει γόπες και αποτσίγαρα από τους δρόμους και τα ρείθρα, άλλοτε ως νεόκοπη... μοδίστρα ενασχολούμενη με την επιμήκυνση της μίνι φούστας των νεανίδων (που ήταν τότε της μόδας και... απειλούσε τα χρηστά ήθη της ελληνορθόδοξης νεολαίας) και άλλοτε να ασχολείται με τις... τρίχες των μακρυμάλληδων αρρένων και τα σαν σημαία παντελόνια-καμπάνες τους (που μιμούνταν τους γιεγιέδες Μπιτλς – το ίνδαλμα των απανταχού της υφηλίου νέων). Επρόκειτο δηλαδή για ένα καθ’ όλα φαιδρό και γραφικό πρόσωπο που μόνο μειδιάματα προκαλούσε με την εμφάνιση, τους αστείους αιφνιδιασμούς του («Εχρησιμοποίησα ακόμη και το λεωφορείον της γραμμής Αχαρνών-Ομονοίας και μάλιστα άγνωστος εισέτι ηφνιδίασα το προσωπικόν του λεωφορείου ενεργήσας έλεγχον και παρατηρήσεις» γράφει, σ. 229) και τα παιδαριώδη καμώματά του. Κάτι που προφανώς συνειδητοποιεί, εκ των υστέρων βέβαια, εξού και παρατηρεί στην τελευταία σελίδα του «Ημερολογίου» του: «Θα ήτο πολύ διασκεδαστικόν να διηγηθώ μερικά περιστατικά εκ των τοιούτων δραστηριοτήτων, αλλά νομίζω ότι πολλά τούτων είχον γίνει γνωστά τότε και άλλα μεν εμεγαλοποιήθησαν μέχρι σημείου γελοιοποιήσεως, άλλα δε εθεωρήθησαν απίστευτα και εκυκλοφόρησαν ως ανέκδοτα, προς τον σκοπόν μειώσεως του έργου και της σοβαρότητος του καθεστώτος εν γένει» (σ. 246).

Καθόλου περίργο δε που στην πορεία της σταδιοδρομίας του, ως «σωτήρας» της χώρας, περιέπεσε στην αφάνεια από την οποία και είχε προέλθει. Ποιος όμως ήταν, πραγματικά, αυτός ο άχρωμος και άγνωστος στους πολλούς οπλαρχηγός, που υπήρξε όμως η «ραχοκοκαλιά» της χούντας των κολονέλων;

Το καλύτερο και αυθεντικότερο ίσως ντοκουμένο το οποίο διαθέτουμε είναι, νομίζω, το «Απόρρητο Ημερολόγιό» του* το οποίο κρατούσε ενόσω βρισκόταν στη φυλακή. Σ’ αυτό κατέγραψε – εν είδει απομνημονευμάτων – όλα όσα σχετίζονταν με το πραξικόπημα της... εθνοσωτηρίου 21ης Απριλίου 1967 το οποίο – κατ’ ευφημισμόν, αυτάρεσκα και μωροφιλόδοξα – αρέσκεται να χαρακτηρίζει στο βιβλίο του ως «Επανάσταση» ή «Εθνική Επανάσταση»!

Πρόκειται φυσικά για ένα ευτράπελο, πλην απολαυστικό κι ενδιαφέρον ντοκουμέντο (προσωπικό, ψυχολογικό, ιστορικό, εθνοψυχαναλυτικό, πολιτικό, κοινωνιολογικό, κτλ) το οποίο αναμφίβολα θα απασχολήσει μελλοντικά τους μελετητές του νεότερου ελληνισμού. Πρόκειται δηλαδή για ένα πόνημα – για να χρησιμοποιήσω την ορολογία του αείμνηστου φίλου Ηλία Πετρόπουλου – «συγγραφέν προς χρήσιν παρά των φιλολόγων, [...] λαογράφων, ψυχιάτρων, [...] γλωσσολόγων, πυροσβεστών, λογοτεχνών, φιλανθρώπων, κοινωνιολόγων, σνομπάκηδων, θεολόγων, [...] αργοσχόλων, [...] ακαδημαϊκών, περιέργων, και, γενικότερων, αλλοκότων ανθρώπων» (από τα «Καλιαρντά», Αθήνα 1974). Πάνω απ’ όλα είναι ένα πόνημα-«περιβόλι», μέσα απ’ το οποίο προβάλλει σ’ όλη την ανάγλυφη μεγαλοπρέπειά του το γενικότερο «αισθησιοδιανοητικοψυχικό» – για να χρησιμοποιήσω έναν ανοικονόμητο όρο του ίδιου του ημερολογιογράφου – σύμπαν του ίδιου και του συναφιού του. Ήτοι των εθνοσωτήρων καραβανάδων που συνωμότησαν να «θεραπεύσουν», βάζοντας στο «γύψο» για μια επταετία, μια πολιτικά και κοινωνικά παραπαίουσα και «άρρωστη» χώρα – όπως καληώρα σήμερα – προκειμένου να τη σώσουν, βιάζοντάς την!...

Από το κατά Παττακόν «Απόρρητο Ημερολόγιο» κορφολογώ επιλεκτικά τα πιο αξιοσημείωτα και «ζουμερά», κατά τη γνώμη μου, αποσπάσματα, τα οποία αντανακλούν με τον πιο εύγλωττο τρόπο τη σκέψη, τα αισθήματα, το ύφος και το ήθος του ανδρός σε όλο το αξιοθρήνητο μεγαλείο τους.

Η εμμονή στην επιβολή Δικτατορίας: Σ’ ένα απ’ τα αρχικά κεφάλαια, το «Συναντήσεις και προπαρασκευαστικές ενέργειες», ο ημερολογιογράφος, σ’ένα σπαρταριστά γλαφυρό απόσπασμα, αφού υπερθεματίζει εναγωνίως και θέλει να πείσει (ποιον ή ποιους άραγε;) υπέρ της αναγκαιότητας για επέμβαση του Στρατού, εξιστορεί πώς και γιατί, ακόμη και αυτή η πολυαγαπημένη (πλην αφελής, αθώα και άβγαλτη) κόρη του Ρόζυ (εν αγνοία της οποίας εξυφαίνετο η συνωμοσία του πραξικοπήματος και η οποία έκανε χρέη δακτυλογράφου των πρακτικών του σχεδίου) δυσφορούσε για την «αναρχία» στην οποία είχε περιέλθει η χώρα και τον προέτρεπε να δράσει επιτέλους ο Στρατός! Ας απολαύσουμε το απαράμιλλο σχετικό χωρίο. [Σημ.: (i) Προσέχουμε ιδιαίτερα την άπταιστον καθαρεύουσα στην οποία διαμείβεται ο τρυφερός διάλογος μεταξύ μπαμπά και κόρης, ή μεταξύ «πατρός» και θυγατρός», όπως θα έλεγε και ο συμπαθέστατος «αδελφός Στυλιανός» (ii) Τα αποσπάσματα παρατίθενται αυτούσια, με όλες τις ιδιομορφίες τους, όπως έχουν δημοσιευθεί στο βιβλίο]:

«Καθήκοντα δακτυλογράφου εξετέλει η θυγάτηρ μου Ρόζυ, μη αντιλαμβανομένη την πραγματικήν ουσίαν του έργου της! Περί το τέλος ήτοι εγγύς της 21ης Απριλίου με ηρώτησεν:

“Μα τι είναι αυτά που γράφω;” Και της απήντησα: “Είναι κάποια άσκησις, αλλά εσύ δεν θα πρέπει να το γνωρίζης. Ως υπάλληλος εις την ΚΥΠ, χαρακτηρισμένη COSMIC, αντιλαμβάνεσαι την υποχρέωσίν σου να μην ομιλής. Εχεμύθεια λοιπόν απόλυτος. Εις ουδεμίαν περίπτωσιν θα προβής εις αποκάλυψιν περί τούτου. Λησμόνησε όσα ενθυμήσαι εξ όσων έχεις γράψει.” Ευτυχώς δεν είχε ακούσει ουδέν εξ όσων συνεζητούντο, ούτε ειργάζετο μακράν ημών. Μετά την λήξιν της γραφικής εργασίας μας εκαλείτο ενώπιόν μας και υπαγορεύοντος του Ρουφογάλη εδακτυλογράφει αυτή. Ημείς συνεζητούσαμεν άλλα θέματα ή και απεμακρύνετο ο εις ή δύο εξ ημών.

Μίαν άλλην φοράν πολύ εγγύς της 21ης Απριλίου μου είπε: “Δεν την κάνετε πράξιν αυτήν την άσκησιν, μπαμπά, να ησυχάσωμεν;” “Από τι να ησυχάσετε, παιδί μου;”, την ηρώτησα. “Από την αναρχία, μπαμπά και την καταστροφή, στην οποίαν οδηγούμεθα!”, μου απήντησε. Της αντέτεινον ότι θα εστερείτο ελευθεριών και θα υπέκειτο εις κινδύνους πολλούς και στερήσεις δικαιωμάτων τινών, τα οποία απολαμβάνει σήμερον τόσον αυτή όσον και όλοι οι πολίται, αλλά διεφώνει έχουσα την γνώμιν ότι η ασυδοσία και η οχλοκρατία, η οποία επεκράττει ήτο χειροτέρα οιασδήποτε άλλης καταστάσεως οσασδήποτε στερήσεις και αν υφιστάμεθα. Την ηρώτησα: “Είναι και άλλοι νέοι που σκέπτονται σαν και σένα;” Μου απήντησεν: “Όπως γνωρίζετε, δεν έχω μεγάλον κύκλον συναναστροφών, αλλά τόσον οι συμφοιτηταί μου (εφοίτα εις την Πάντειον), όσον και οπουδήποτε ευρεθώ, δεν ακούω τίποτ’ άλλο παρά απογοήτευσιν, φόβον και ερώτημα: Τι κάνει ο Στρατός; Θα αφήση να αιματοκυλισθούμε;”» (45-6). (Σημ.: Ουδέν σχόλιον εκ μέρους μου).

Το άλλοθι για την επιβολή Δικτατορίας: Η τελική μορφή του διαγγέλματος που συντάχθηκε και παρουσιάστηκε στον ελληνικό λαό το πρωί της 21ης Απριλίου 1967 προκειμένου να δικαιολογηθεί η επιβολή της δικτατορίας έχει ως εξής: «...Από μακρού χρόνου παριστάμεθα μάρτυρες ενός εγκλήματος, το οποίον διεπράττετο εις βάρος του κοινωνικού συνόλου και του Έθνους μας. Η αδίστακτος και αθλία κομματική συναλλαγή, ο εκτραχηλισμός μεγάλης μερίδος του Τύπου, η μεθοδική επίθεσις εναντίον όλων των θεσμών, η διάβρωσίς των, ο κατεξευτελισμός του Κοινοβουλίου, η κατασυκοφάντησις των πάντων, η παράλυσις της κρατικής μηχανής, η πλήρης έλλειψις κατανοήσεως προς τα φλέγονται προβλήματα της νεολαίας μας, η ηθική κάμψις, η σύγχυσις, η θολότης, η μυστική και φανερά συνεργασία με τους ανατροπείς και τέλος τα συνεχή εμπρηστικά κηρύγματα ασυνειδήτων δημοκόπων κατέστρεψαν την γαλήνην του Τόπου, εδημιούργησαν κλίμα αναρχίας και χάους, εκαλλιέργησαν συνθήκας μίσους και διχασμού και μας ωδήγησαν εις το χείλος της εθνικής καταστροφής.

Δεν απομένει πλέον άλλος τρόπος σωτηρίας, από την επέμβασιν του Στρατού μας!

Η επέμβασις αύτη, βεβαίως, αποτελεί εκτροπήν από του Συντάγματος, αλλ’ η εκτροπή αύτη ήτο επιβεβλημένη δια την σωτηρίαν της Πατρίδος» (σ. 231-4). (Σημ.: Δηλαδή θεραπεύουμε ένα κακό μ’ ένα μεγαλύτερο κακό. Ή κατά τη λαϊκή ρήση, «να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι»...)

Σύγκριση Γαλλικής κι “Ελληνικής Επανάστασης 21ης Απριλίου 1967” (!):  Κάνοντας μια ανιστόρητη σύγκριση μεταξύ της Γαλλικής Επανάστασης και του θλιβερού Απριλιανού Πραξικοπήματος των καραβανάδων, που με θράσος χιλίων πιθήκων αποκαλεί «Ελληνικήν» ή «Εθνικήν Επανάστασιν», ο γραφικός ημερολογιογράφος αποφαίνεται, ως... ιστοριοδίφης-αυθεντία, ότι η Γαλλική Επανάσταση υπήρξε ούτε λίγο ούτε πολύ μια απάνθρωπη, εγκληματική τοιαύτη, ενώ την «δικήν τους» (των Κολονέλων) την χαρακτηρίζει «ωραίαν», «ανθρωπιστικήν»! (Μόνο κουφέτα και κομφετί που δεν πετούσαν τη βάσκανη ημέρα της 21ης Απριλίου 1967...) Ας γευθούμε όμως ένα ακόμη μνημειώδες γραπτό «μαργαριτάρι» απ’ το διανοητικό αλαλούμ που επικρατεί στον (αν)εγκέφαλο του... σωτήρος ημών Στυλιανού Παττακού:

«Αυτά, λοιπόν και άλλα πολλά τοιαύτης φρικώδους μορφής εγκλήματα εγένοντο κατά την Γαλλικήν Επανάστασιν (1789-1792), μόνον, από έναν λαόν ενός κράτους ελευθέρον επί χίλια έτη, θεωρουμένου από τα πλέον ευγενή και πολιτισμένα έθνη. Και αντί να εντρέπωνται, οι Γάλλοι, δια την φρίκην αυτήν, εορτάζουν κατ’ έτος και πανηγυρίζουν μεγαλοπρεπώς τον θρίαμβον του “λαού”!

Τώρα τι έγινε εις την ιδικήν μας επανάστασιν επί έξι έτη, πέντε μήνας και δεκαοκτώ ημέρας;

Εφονεύθησαν από αδεσπότους σφαίρας, ριφθείσας από απειθάρχους και ασυνειδήτους –, εις παις 15 ετών, ο Πεσχής και μία γυνή 22 ετών η Μαρία Καλαβρού και όμως η ιδική μας επανάστασις η τόσον αναίμακτος και πρωτότυπος καθ’ όλον τον βίον της, –πρωτότυπος δια την μετριοπάθειάν της και τα χριστιανικά ανθρώπινα αισθήματα και έργα της, εβλήθη και βάλλεται ακόμη και σήμερον κατά τρόπον απάνθρωπον υπό των κρατούντων και των πάσης φύσεως κατ’ εκείνην την περίοδον εμηγκρέδων. [...] Τέλος, λοιπόν, επί του παρόντος με την Γαλλικήν Επανάστασιν και απασχόλησις με την ιδικήν μας την ωραίαν, την ανθρωπιστικήν, την Ελληνικήν, που εχάρισε την ζωήν ακόμη και εις τον καταδικασθέντα υπό της Δικαιοσύνης εις θάνατον Αλέξανδρον Παναγούλην δια δολοφονικήν απόπειραν κατά του Αρχηγού της Επαναστάσεως και πρωθυπουργού Γ. Παπαδοπούλου την 13 Αυγούστου 1968» (σ. 90-92).

(Σημ.: Κι η αλεπού τον άντρα της με τους πραματευτάδες! Φαντάζομαι όμως ότι οι Γάλλοι, έστω κι εκ των υστέρων, θα πήραν κάποια μαθήματα «ανθρωπιάς» από τους ανιστόρητους Κολονέλους... Όσο για την «πρωτοτυπίαν» της Επαναστάσεως, ακόμη τους οφείλουμε ένα... βραβείο. Τέλος, αναφορικά με τα «χριστιανικά ανθρώπινα αισθήματα» πρόσφατα ο αρχιπραξικοπηματίας ομολόγησε, σε τηλεοπτική εκπομπή, ότι «όντως υπήρξαν βασανιστήρια την εποχή της χούντας»! Τώρα, πώς συμβιβάζονται τα «βασανιστήρια» με την... «ανθρωπιά» και τα «χριστιανικά ανθρώπινα αισθήματα», ε αυτό εμπίπτει στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής να το εξηγήσει...)

Η ιδεοληψία με την «Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος»: Ένα άλλο άξιο λόγου κι ενδιαφέροντος θέμα στο οποίο επανέρχεται ο ημερολογιογράφος είναι η αναφορά του (κατά τις ατέλειωτες ώρες απραξίας στη φυλακή) στον τέως πρωθυπουργό, πανεπιστημιακό, ακαδημαϊκό, συγγραφέα και σεβαστό διανοούμενο Παναγιώτη Κανελλόπουλο, τον οποίο ειρωνικά αποκαλεί «Παναγιωτάκη» και συγκεκριμένα η εντρύφησή του στο μνημειώδες, πολύτομο έργο του τελευταίου «Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος». Για το πόνημα αυτό, το οποίο μελετά εμβριθώς, ο ημιμαθής και γραφικός καραβανάς σημειώνει ειρωνικά το εξής αμίμητο: «Εάν είχον μελετήση την Ιστορίαν του Ευρωπαϊκού Πνεύματος του Παναγ. Κανελλοπούλου, – την οποίαν μελετώ τώρα και την οποίαν έγραψεν (ο κ. Κανελλόπουλος) κατά την διάρκειαν της επί επταετίαν αναπαύσεώς του (!) – και που μόνον δια την συμβολήν του αυτήν εις την πολιτιστικήν άνοδον της χώρας ήξιξε τον κόπον να γίνη η Επανάστασις της 21ης Απριλίου 1967...» (σ. 83).

(Σημ.: Με την ίδια συλλογιστική και λογική (;) του πραξικοπηματία, αν άξιζε να γίνει το στρατιωτικό πραξικόπημα ήταν μόνο και μόνο για πάνε φυλακή ο ίδιος και οι όμοιοί του!)

Ας απολαύσουμε όμως περαιτέρω, σε όλη την ανεγκεφαλική τους μεγαλοπρέπεια κάποια ακόμη σχετικά χωρία:

«Έχω αντιληφθή ότι γράφων δεν νυστάζω, όχι μόνον αλλά και αν διακόψω την περιγραφήν και κατακλιθώ δεν με παίρνει ο ύπνος αμέσως, ενώ αν διακόψω από μελέτην, αι αγκάλαι του Μορφέως με περιποιούνται δεόντως. Και βεβαίως θα προετίμων τας αγκάλας της Ευριδίκης!**... Αλλ’ ας όψεται ο αίτιος! Εν ημέρα κρίσεως).

9 Αυγούστου 1978 Τετάρτη ώρα 17.02 συνεχίζω αφού τελείωσα το κεφάλαιον Μότζαρτ (Mozart) από την Ιστορία του Ευρωπ. Πνεύματος, με τον οποίον Mozart ασχολείται ο “Παναγιωτάκης” μας εις 90 σελίδες! [...] 27 Αυγούστου 1978, Κυριακή, ώρα 23.30, διακόπτω δια μελέτην (“συντροφιά με τον φίλτατον (!) Ακαδημαϊκόν Παναγ. Κανελλόπουλον. Έληξε και το θέατρον από ΕΡΤ... “και παραμένω μόνος, συντροφιά με την ερημιά της νύκτας και της ψυχής του Γκαίτε, όπως την παραδίδει εις την ιστορίαν του ο (Παναγιωτάκης!)”» (σ. 48-9, 170)

(Σημ.: Από τα παραπάνω κρατούμε το κυριότερο: Ότι ο Παττακός γράφει για να... μη νυστάζει! Τα υπόλοιπα περιττεύουν σχολιασμού...)

Η ζωή στη φυλακή (Κατά το «Μια μέρα στη ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς»): «Ηγέρθην και σήμερον, ως συνήθως, την 05.15. Απηλλάγην των περιττών βαρών, ανέγνωσα την σχετικήν σελίδα του σημερινού ημεροδείκτου του Χριστιανού, τον “μικρόν Συναξαριστήν” την σελίδα του σημερινού εορτολογίου, την σχετικήν ομοίαν σελίδα “Από την Πηγήν της Αληθείας”, το σχετικόν από το “Οι Βίοι των Αγίων”, το κεφ. ΙΖ· Ιωάννου της ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ και εκ της Παλαιάς το κ. του Ιησού του Ναυή. Ήδη 05.50 θα παρακολουθήσω από την 10λεπτον προσευχήν, το 5λεπτον δελτίον ειδήσεων, θα γυμνασθώ με το 10λεπτον πρόγραμμα και θα συνεχίσω με την παρασκευήν και πόσιν χυμού εκ δύο πορτοκαλιών και δύο λεμονιών, που διαρκεί περί τα 15-20 λεπ i, θα συνεχίσω την μελέτην επί του κυρίου αναγνώσματος της ημέρας, που είναι σήμερον η Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος του Παναγ. Κανελλοπούλου, μέχρι της 06.55. 06.55 έως 07.30 ακούω το σχετικόν δελτίον ειδήσεων και παραλλήλως ξυρίζομαι, προπαρασκευάζομαι δια την έξοδον εκ του κελλίου την 07.30 που ξεκλιδώνεται η θύρα και μεταφέρω τα απορρίμματα του κελλίου εις τον σχετικόν κάδον απορριμμάτων εις το κελλίον 43, – που είχον σκουπίσει – το σκούπισμα (χάϊδεμα) του κελλίου το κάνω κάθε πρωΐ την 07.25-07.30 πλην Τρίτης πρωΐας που σφουγγαρίζω και καθαρίζω γενικώς!!! Το μήκος 4,04, πλάτους 2,07 και ύψους 2,87 κελλίον μου!!! υφίσταται μαζί μου τας μεταπτώσεις των καθημέραν αισθησιοδιανοητικοψυχικών μου καταστάσεων» (σ. 132-33).

(Σημ.: Κατά τον Ευαγγελιστή, «πάντες γαρ οι λαβόντες μάχαιραν εν μαχαίρα αποθανούνται» [Ματθ. 26, 52], τουτέστιν, όσοι βλάπτουν τους άλλους θα πάθουν οι ίδιοι κακό. Έχει ο καιρός γυρίσματα λοιπόν. Ο πραξικοπηματίας Σ.Π. βιώνει με τη σειρά του τις... χαρές που προσφέρει η ζωή στη φυλακή! Υγιεινή ζωή (πρωινό εγερτήριο, “healthy breakfast”,γυμναστική), πνευματική εναασχόληση (με θρησκευτικά και ιστορικά αναγνώσματα), ατομική πειθαρχία (καθαριότητα, νοικοκύρεμα του κελλιού κτλ). Παραδόξως δεν εκφράζει πικρία γι’ αυτή του την τιμωρία. Απεναντίας την αντιμετωπίζει με αξιοπρέπεια, ηρεμία, καρτερικότητα και στωικότητα, ως συνειδητός χριστιανός (;) που είναι. Αυτό βέβαια διόλου δεν υπαινίσσεται το «άξιος ο μισθός μου», αφού σε πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή δήλωνε «αμετανόητος» για όσα θεάρεστα ανδραγαθήματα διέπραξε! Εμείς τι άλλο να προσθέσουμε;...)

Σημ.: * Το βιβλίο αυτό κυκλοφόρησε από τις εκδ. των εφημερίδων «Ελεύθερη Ώρα» και «Νέοι Άνθρωποι» στην Αθήνα το 1991 με συγγραφέα/επιμελητή τον Γρηγόρη Μιχαλόπουλο κι έως σήμερα έχει κάνει 4 εκδόσεις. Το δικό μας άρθρο βασίζεται στην 1η έκδοση. Ο Στυλιανός Παττακός ισχυρίζεται ότι το βιβλίο αυτό κυκλοφόρησε χωρίς την έγκρισή του, αλλά δεν διευκρινίζει αν το έχει αποκηρύξει ή όχι. Πάντως δεν το συμπεριλαμβάνει στη υπόλοιπη συγγραφική παραγωγή του.

**Προφανώς εννοεί τη σύζυγό του (Δήμητρα), αλλά χρησιμοποιεί το ανορθόγραφο «Ευριδίκη» επειδή μπερδεύει τον «Μορφέα», στον οποίον αναφέρεται, με τον μύθο του... Ορφέα και της Ευρυδίκης. (Άλλη μια ένδειξη της ημιμάθειας του ανδρός...)

Ο Στυλιανός Παττακός, αν και σε άσχημη σωματική κατάσταση, βρίσκεται ακόμη εν ζωή. Αν και δεν παίρνει καμία σύνταξη, δεν αυτοκτόνησε όπως άλλοι, αλλά επιβιώνει μια χαρά (πώς και από πού άραγε;) Μάλιστα, πέρσι το Νοέμβριο (2012) έγινε 100 ετών! Δηλώνει φανατικός οπαδός της “Χρυσής Αυγής” και θεωρεί ότι το τελευταίο είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να σώσει την Ελλάδα!

Νέος Κόσμος