H Δημουλά, ο Νταλάρας κι η άκοπη γραφή... - Του Άρη Αναγνωστόπουλου

Κική Δημουλά: Η αγαπημένη μου ποιήτρια; Όχι... Ίσως γιατί με κέρδισε εξαρχής η ουτοπία, ο βυθός, η ξαστεριά, η… βροχή στη φτωχογειτονιά, η γήινη γραφή του Λειβαδίτη, που ακόμα και στις μεταφορές του, ήταν τόσο απλός και καθαρός, δίχως το στόμφο και την πολυπλοκότητα της Δημουλά... Ίσως γιατί πρόσμενα από μικρός, τη δικαιοσύνη του άστρου και του γιασεμιού, πιότερο από τον πληθυντικό αριθμό των ανυπεράσπιστων ερώτων...

Η Κική Δημούλα έπεσε κι εκείνη θύμα της άκοπης γραφής, που δεν έχει ιδρώτα, που δεν έχει αγωνία, που δεν έχει σεμνότητα και σέβας... Τί ζητάω όμως, «αγαθά» σπάνια στις μέρες μας... Τί ζητάς ρε άνθρωπε, από ένα κόσμο κουρασμένο από λόγια, από υποσχέσεις, από νούμερα... Από ένα κόσμο απηυδισμένο, από συγκεκριμένους ανθρώπους, με όνομα κι επώνυμο, ανθρώπους, που μας εξουσίασαν και συνεχίζουν απτόητοι να μας εξουσιάζουν... Μια ζωή και σήμερα...

Κι όμως τους ξέρουμε αυτούς, τους «φάγαμε στη μάπα» και μυαλό δε βάλαμε, συνεχίζουμε να τους ανεβάζουμε, ξεχνώντας το ποιόν και το παρελθόν τους... Γιατί; Γιατί μάλλον προσμένουμε κάτι, πάντα προσμέναμε κάτι οι περισσότεροι εξ’ ημών... Άρα ξέρετε κάτι; Είπατε ό,τι είχατε να πείτε, προσοχή η μνήμη όταν επιστρέφει εκδικείται... Ας σιωπούμε καλύτερα, συνυπεύθυνοι είμαστε οι περισσότεροι εξ’ ημών, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο σ’ αυτήν την τρέλα, που ζούμε... Οπότε, αφού δεν έχουμε κάτι ουσιαστικό να επιδείξουμε και να πράξουμε, να ασχοληθούμε από το πληκτρολόγιο μας με την Κική Δημουλά; Ναι! Δήλωσε λέει, όπως μεταφέρθηκε σε διάφορα blogs, σε μια εκδήλωση των Atenistas σε σχολείο στην Κυψέλη, ότι «Δεν αντέχει τους μετανάστες στην Κυψέλη, τόσοι πολλοί που είναι, πιάνουν τα παγκάκια, δεν βρίσκεις να καθίσεις στην πλατεία, άσε που κλέβουν και φοβάται να βγει από το σπίτι της»... Ολόκληρη ποιήτρια, πνευματικός άνθρωπος, με τόσες ευαισθησίες, να κάνει τέτοιες δηλώσεις, σε εκδήλωση σχολείου; ΣΤΟΝ ΚΑΙΑΔΑ!!! Μάλιστα... Πάλι τα ίδια... Σήμερα λέγεται Δημουλά, πέρυσι λεγόταν Νταλάρας, αύριο ποιός έχει σειρά; Ας λογαριαστούμε λοιπόν... Σεβασμό, συνείδηση, σεμνότητα, θα τα επιζητώ πάντοτε λοιπόν, σε όποια κατάσταση κι αν βρισκόμαστε, δύσκολη, ακατόρθωτη, εξαθλιωτική, οτιδήποτε... Πάντοτε θα τα επιζητώ στη ζωή μου, γιατί με αυτές τις καταβολές ενηλικιώθηκα, με αυτές τις αδιαπραγμάτευτες αρχές έπλασα το πνεύμα και το συναίσθημα μου... Σεβασμό στους ανθρώπους, που τους οφείλουμε, που τους χρωστάμε το γέλιο, τη χαρά, το δάκρυ, τον πόνο, την παρηγοριά, την αγάπη, τον έρωτα, τον ψυχισμό μας...

Η Κική Δημουλά, απαντώντας στο σάλο που ξέσπασε από τους «εισαγγελείς» της, δήλωσε έπειτα, πως τα όσα είπε μεταφέρθηκαν, από τους «γνωστούς-άγνωστους» των blogs, παραλλαγμένα, με εμμονικές επεξηγήσεις κι αθλιότητα... Μίλησε για τα περιστατικά, που συνέβησαν στην αδελφή της... «Η αδελφή μου ετών 70 και ο άντρας της ετών 75 δέχτηκαν επίθεση. Τους χτύπησε την πόρτα κάποιος, του άνοιξαν, μπήκαν δύο μέσα, τους φίμωσαν το στόμα, τους έκλεισαν στο μπάνιο και επί δυόμιση ώρες ανενόχλητοι δεν άφησαν τίποτα. Ξάφρισαν όλο το σπίτι. Κατέθεσαν στην αστυνομία, ήρθαν οι αστυνομικοί και πήραν αποτυπώματα και φυσικά δεν έγινε τίποτα. Και τη δεύτερη φορά, ένας έξω από την πόρτα της αδελφής μου, επειδή δεν του έδωσε το κλειδί να μπει μέσα στο σπίτι της, την χτύπησε και πήγαμε στο νοσοκομείο». Και κατ’ επέκταση, είπε πως «Δεν έχω καμία σχέση με αυτές τις διαφορές των φυλών. Οι Πακιστανοί που βρίσκονται τουλάχιστον στα φανάρια θα μπορούσαν να έρθουν μάρτυρες υπερασπίσεώς μου. Λυπάμαι πάρα πολύ τους ανθρώπους που υποφέρουν. Δεν είμαι υποχρεωμένη, ως μη ρατσίστρια, να λυπάμαι και τους φονιάδες όμως. Δεν είμαι. Δεν έψεξα κανέναν, δεν κατηγόρησα κανέναν, δεν αντεπιτέθηκα σε αυτούς που μου επιτέθηκαν. Το λάθος μου είναι ότι πήγα σε αυτή την ιστορία της Κυψέλης. Τελικά πρέπει κανείς να κάθεται μέσα στο σπίτι του και να μην ομιλεί». (Δείτε το σχετικό άρθρο) Μίλησε και για την αποστροφή της στη Χρυσή Αυγή, μα και για το «ρατσισμό, να θεωρούμε τους πνευματικούς ανθρώπους αξιότερους να εκφράζονται και να επηρεάζουν περισσότερο από ό,τι οι ίδιοι οι δεινοπαθούντες».

Ας λογαριαστούμε λοιπόν ξαναλέω! Εμείς που κρίνουμε εύκολα, όσους έχουν το θάρρος της γνώμης και της πράξης τους και μιλούν μα και πράττουν, αντί να αράξουν αναπαυτικά στον καναπέ τους, γιατί δεν βγαίνουμε μπροστά; Τί έχουμε κάνει τόσα χρόνια για την κοινωνία μας, για την πατρίδα μας, για τον συνάνθρωπό μας; Πέρυσι μια εκατοστή τζάμπα μάγκες του καναπέ και του πληκτρολογίου, συνεπικουρούμενοι από διάφορους βολεμένους ψευτοεπαναστάτες mediaκούς και κατά πάντων κατηγορητές, έσπασαν την κιθάρα του Γιώργου Νταλάρα, σε συναυλίες με δωρεάν είσοδο που θέλησε να κάνει, σε διάφορες γειτονιές της Αττικής, συμπαραστεκόμενος στο πληγωμένο κοινωνικό αίσθημα, εξαιτίας της κρίσης και της εξαθλίωσης... Αυτοί βαφτίστηκαν ακόμα και τώρα, από συναδέλφους του, «λαός»... Οι κρανοφόροι, οι χρυσαυγίτες, οι αναρχοδήθεν, οι μπαχαλάκηδες έγιναν «λαός», γιατί έτσι εξυπηρετούσε το φθόνο, την κακοήθεια και την εμμονή κάποιων...

Αφορμή και τότε αποτέλεσαν κάποιες υποτιθέμενες δηλώσεις του Νταλάρα, για το μνημόνιο και την κρίση. Δηλώσεις που παραποιήθηκαν και μεταφέρθηκαν μέσω πάλι - όλως τυχαίως -ανώνυμων blogs κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να καλλιεργηθεί ένα κλίμα πολεμικό εναντίον ενός από τους μεγαλύτερους τραγουδιστές, που έχει αναδείξει ο τόπος μας. Το «στο σημείο που φέραμε τα πράγματα, δεν υπάρχει δυστυχώς άλλη λύση και συμφωνώ, πως έχει εκχωρηθεί κομμάτι της εθνικής μας κυριαρχίας», μεταλλάχτηκε σε «είμαι υπέρ της εκχώρησης της εθνικής μας κυριαρχίας και του μνημονίου» και έπαιζε «κομμένο και ραμμένο» στο διαδίκτυο, από εθνικιστικού παραληρήματος κι απίστευτου υβρεολόγιου κανάλια, αυτοαποκαλούμενα «αντι-νέα τάξη πραγμάτων». Η ίδια κακοήθεια και συκοφαντική πρακτική, προ ετών, τον «έπληξε» κι όταν έδινε τον αγώνα του, μέσω συναυλιών, για την ανάδειξη του Κυπριακού ζητήματος. Ας λογαριαστούμε λοιπόν πάλι! Τί κάνατε εσείς για την Κύπρο; ΣΤΟΝ ΚΑΙΑΔΑ αυτός που προσφέρει τόσα χρόνια, τόσα πολλά για την πατρίδα του, για την ελληνική κοινωνία, για τον ελληνικό πολιτισμό; Πέρυσι λοιπόν σπάσατε την κιθάρα του Νταλάρα, μήπως φέτος να σπάσετε και την πένα της Δημουλά; Ω εσείς κατήγοροι του πληκτρολογίου που γράφετε πως δεν παράγεται τέχνη, μέσα από εκδηλώσεις για τους αναξιοπαθούντες, που ονομάζετε «ρατσιστικό παραλήρημα» την εκδήλωση φόβου ενός ανήμπορου - ηλικιωμένου ανθρώπου να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη εγκληματικότητα, που «εκφράζεται» και μέσω των αλλοδαπών και μέσω των ημεδαπών βέβαια... Ω εσείς κατήγοροι των media που μας έχετε γεμίσει από κενό και χαρτοπόλεμο και που εναλλάσσετε τα θεάματα σας, μεταξύ σεξισμού και ξερολισμού, πείτε μας: Η κα. Δημουλά, εκεί στις πολύπαθες γειτονιές της Κυψέλης, πρέπει να υπερασπίζεται και τους φονιάδες;

Ας λογαριαστείτε μαζί μου αυτή τη φορά... Πριν 2 χρόνια, για μια κάμερα σκότωσαν έναν συνάνθρωπο μας εκεί κοντά, στην 3ης Σεπτεμβρίου... Και πριν δύο χρόνια, ο αδελφικός μου φίλος, δολοφονήθηκε με καλάσνικοφ, μέσα στο μαγαζί του στη Λυκόβρυση... Κι οι δυο, ήταν πατέρες ανήλικων παιδιών... Και οι δύο, δολοφονήθηκαν από σπείρες αλλοδαπών... Θα μου επιτρέψετε να τους αποκαλέσω «φονιάδες», ή θα με ονομάσετε ρατσιστή; Φονιάδες για μένα είναι κι εκείνοι, που το ’93,άνοιξαν τα ελληνικά σύνορα και μπήκαν κι ακόμα μπαίνουν στον ελληνικό χώρο, μαζικά κι ανεξέλεγκτα, λαθρομετανάστες, πολλοί προερχόμενοι από πολεμικά καθεστώτα, με πολεμικά όπλα και με βασικό σκοπό τους να ληστέψουν και να σκοτώσουν. Είναι όλοι τους μαθημένοι έτσι; Όχι βέβαια... Όμως όποιος σκοτώνει, Έλληνας ή αλλοδαπός, είναι φονιάς, ή όχι; Αν συμβεί και σ’ εσάς κάτι παρόμοιο που συνέβη στον αδελφικό μου φίλο, ίσως τότε να νιώσετε, γιατί η κα. Δημουλά φοβάται και το εξέφρασε, μ’ ένα «ρεαλιστικό» κι όχι «ποιητικό» τρόπο... Κι ίσως τότε σταματήσετε να παραφράζετε λέξεις και να ικανοποιείτε την κακοήθεια και την άκοπη γραφή σας.

Χρόνια Πολλά, Χριστός Ανέστη με υγεία, πνευματική και ψυχική εγρήγορση, συνείδηση κι αλληλεγγύη...

Εικονογράφηση: Tιτίνα Χαλματζή

Πηγή: όγδοο