Τα αντιμνημονιακά «κινήματα» - Του Λευτέρη Τσίλογλου

Μια μόνιμη απορία μου είναι η αγωνιώδης προσπάθεια κάποιων, που τοποθετούν τον εαυτό τους στον αποκαλούμενο «προοδευτικό χώρο», να υιοθετήσουν -ντε και καλά -νέους ήρωες και ινδάλματα για να τους λιβανίζουν στη συνέχεια. Κι αυτό, χωρίς περίσκεψη, έρευνα και πίστωση του αναγκαίου χρόνου να μελετήσουν όλες τις συνιστώσες του προβλήματος. Τους αρκεί απλώς οι υποψήφιοι να ισχυρίζονται ότι πολεμούν την «εξουσία».

Η απεγνωσμένη ανάγκη να υπάρξουν «είδωλα» και «ήρωες», που  όσο εύκολα αναγορεύονται, το ίδιο εύκολα κατακρημνίζονται στη συνέχεια, είναι ίδιον της ανασφάλειας που τους διακατέχει. Ίσως κι απόδειξη ότι οι ρίζες της ιδεολογικής πλατφόρμας τους είναι ελλειπτικές, ευκαιριακές κι αδύνατες.

Αυτή η διαπίστωση επαληθεύτηκε για μια ακόμα φορά πανηγυρικά με το επίσημο ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης στη χώρα. Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού καθυστέρησε επικίνδυνα να συνειδητοποιήσει και να αφομοιώσει εγκαίρως το δεδομένο ότι η χώρα έφτασε-δυστυχώς- στο χείλος του γκρεμού. Οι αρνητικές ειδήσεις και τα άσχημα ενδεχόμενα δύσκολα εισχωρούν στα αυτιά και τις αισθήσεις ατόμων αποφασισμένων, εκ των προτέρων, να μη θέλουν ν’ ακούσουν τέτοιου είδους «κακά» μηνύματα. Λες και βάζουν φραγή.

Βεβαίως καμιά αυτοκριτική για την καθυστέρηση συνειδητοποίησης της επερχόμενης καταστροφής και εκ μέρους  των ιθυνόντων, πράγμα που αποτελεί τρανή απόδειξη της ανευθυνότητας των περισσοτέρων «ταγών» της κοινωνίας μας. Πού βρίσκονταν οι εκατοντάδες, καλά αμειβόμενοι οικονομικοί αναλυτές των καθηγητικών εδρών, που τώρα εκ των υστέρων μας δίνουν μαθήματα και συμβουλές για την πορεία που πρέπει να ακολουθήσουμε; Ούτε τώρα- σε δεύτερη φάση- κατάλαβαν ότι έχουν πλέον χάσει την «καλήν έξωθεν μαρτυρίαν». Αναξιόπιστοι μάρτυρες με την νομική έννοια του όρου.

Όλα αυτά τα λέω, ως εισαγωγή, για να καταθέσω την άποψή μου σε ένα θέμα. Θα αναφερθώ στα δυο συγκυριακά «κινήματα» που εμφανίστηκαν στην μνημονιακή περίοδο. Αναφέρομαι στο «κίνημα των αγανακτισμένων» και το «κίνημα του δεν πληρώνω». Αντιδραστικά, ως το κόκκαλο, από τη φύση τους και τα δυο προκάλεσαν ποικίλες αρνητικές επιπτώσεις στη χώρα μας που τις πληρώσαμε και θα πληρώνουμε ακόμα. Από την αρχή η αντιδραστικότητα των συνθημάτων, ο μηδενισμός των πάντων, οι ανεξέλεγκτες πράξεις καταστροφής, η σαφής αντικοινοβουλευτική τους νοοτροπία, η άλογη διάθεση να γκρεμίσουν αδιάκριτα θεσμούς ήταν το αυγό του φιδιού που άντρωσε την προϋπάρχουσα βεβαίως, αλλά στο περιθώριο δρώσα μέχρι τότε, Χρυσή Αυγή.

Σίγουρα υπήρχαν σοβαρές αιτίες και κίνητρα. Οι ταγοί της χώρας, που ο λαός όμως τους έφερε με την ψήφο του στην εξουσία, αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων και σε μερικές περιπτώσεις έγιναν και καταχραστές του δημόσιου χρήματος δια ίδιον όφελος. Περισσότεροι όμως, για μένα,  ήταν αυτοί που σκόρπιζαν ανευθύνως τον δημόσιο πλούτο για να γίνουν αρεστοί  στο κοινό, που κι αυτό ανεύθυνα με τη σειρά του θα αναπαρήγαγε με την εξαγορασμένη ψήφο την εξουσία τους. Πάντα υπάρχουν οι δυο όψεις του νομίσματος, Αυτός που δίνει κι αυτός που παίρνει. Η ποσοτική μοιρασιά των ευθυνών είναι  θέμα προσωπικής αντίληψης. Οι αφορμές, λοιπόν υπήρξαν, αλλά η εύκολη γενίκευσή τους άνοιξε επικίνδυνες πόρτες, που συνεχίζουν να παραμένουν ως τέτοιες..

Ένα μέρος του χρέους, λοιπόν, φαγώθηκε σε μίζες, από αργυρώνητους και παραδόπιστους δημόσιους λειτουργούς, αλλά μην γελιόμαστε κι εφησυχάζουμε.  Το μεγαλύτερο μέρος δαπανήθηκε σε παράλογους μισθούς και απίθανα επιμίσθια ενός άχρηστου και ξεχειλωμένου κρατικού μηχανισμού και των πολυάριθμων παραφυάδων του. Με βάση την εκβιαστική μέθοδο των απεργιών, με βάση την ασθενή -έως ανύπαρκτη- αντίδραση των υπευθύνων, πέτυχαν παράλογες για τις αντοχές του κράτους αμοιβές, που για να μπορεί αυτό να τις εξυπηρετήσει κατέφευγε στην εύκολη λύση του δανεισμού. Ας κάτσουν οι πολυάριθμοι καθηγητές των υπεράριθμων πανεπιστημιακών σχολών- μέρος του προβλήματος κι αυτοί- να κάνουν ένα μέτρημα. Ας δικαιολογήσουν για μια φορά τους μισθούς που παίρνουν και ας μας πούνε ειλικρινά πόσο μέρος του δημόσιου χρέους οφείλεται σε τέτοιους λόγους. Ένα μόνο παράδειγμα να αναφέρω. Ήδη ομολογήθηκε ότι το εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων και άλλων «πλούσιων» επικουρικών ταμείων ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτό που δικαιούνταν. Πόσες φορές στο παρελθόν αυτό και τα άλλα ασφαλιστικά ταμεία των κρατικών τραπεζών χρηματοδοτήθηκαν από επιχορηγήσεις του δημόσιου κορβανά για να καλύπτονται τα δημιουργούμενα κενά;

Μια αλήθεια όμως  πρέπει να ειπωθεί. Δε φταίνε μόνο οι ηγέτες μας. Η «λαϊκή πίεση» και η μικρή αντίσταση των πολιτικάντηδων έχουν και τα δυο τη συμβολή τους Είναι το φαινόμενο της ανάδρασης και της διαπλοκής αιτίου κι αποτελέσματος. Ένα είναι σίγουρο. Πάνω σε αυτή τη βάση χτίστηκαν τα κόμματα της αντικοινοβουλευτικής παράταξης που εκπροσωπούνται στη σημερινή Βουλή.

Ας απαντήσουν οι αναλυτές των εύκολων συλλογισμών στο εξής ερώτημα: Αν η «απάνθρωπη», η «βίαιη» και «φασιστική» αντίδραση της αστυνομίας δεν συγκρατούσε αυτόν τον άμορφο όχλο, ποια μορφή θα είχε σήμερα το ιστορικό κτήριο της Βουλής; Καλά οι αστυνομίες των άλλων κρατών της Ευρώπης και της Αμερικής απωθούν τους επιτιθέμενους με χάδια και τρυφερές θωπείες;  Οι υπερβολές αποτελούν στον τόπο μας εθνικό σπορ. Με τα μαζικά μέσα πληροφόρησης να διεκδικούν επαξίως το Νόμπελ της παραπληροφόρησης.

Τι να πει κάποιος για το «κίνημα» του δεν πληρώνω. Μια συσσώρευση μπαταξήδων και αρπακτικών που στην ουσία διαλαλούσαν με αμετροέπεια. «Πλήρωσε μόνο εσύ κορόιδο! Εμείς δεν πληρώνουμε γιατί είμαστε οι μάγκες, τα έξυπνα παιδιά». Και είχαν το απύθμενο θράσος, στην ανοιχτή κι ανεκτική δημοκρατία μας, να ζητήσουν σε κοινοβουλευτικές εκλογές την ψήφο του λαού. Από σύμπτωση γνώριζα ένα σημαίνον μέλος του κινήματος δεξιοτέχνης στο σπορ να κλέβει το δημόσιο και να επαίρεται γι αυτό του το «κατόρθωμα»

Εντάξει! Κάθε κοινωνία έχει τους απατεώνες της, αλλά να βρίσκουν αυτοί κοινωνική στήριξη από τα αυτοαποκαλούμενα «προοδευτικά κόμματα» δεν το περίμενα. Καλά τα ΜΜΕ. Αυτές οι ύαινες θρέφονται με κάτι τέτοια. Οι υπόλοιποι;

Εν είδει κατακλείδος έχω να πω το εξής.

Μια ευνομούμενη κοινωνία δεν χρειάζεται νέους ήρωες και μάρτυρες. Αρκούν και περισσεύουν οι ήδη υπάρχοντες.

Λευτέρης Τσίλογλου.