Τρία συν ένα προβλήματα - Του Παναγιώτη Παναγιώτου

Οταν ένα από τα κεντρικά προβλήματα της χώρας είναι η είσπραξη των φόρων, είναι όντως απίστευτη η προχειρότητα και η σοβαρή έλλειψη προετοιμασίας γύρω από το θέμα της κατάθεσης των φορολογικών δηλώσεων. Αντί να διευκολύνονται οι φορολογούμενοι, ταλαιπωρούνται. Αρκετά μάλιστα ασφαλιστικά ταμεία καθυστερούν να δώσουν τις απαραίτητες βεβαιώσεις των συντάξιμων αποδοχών (!), συν τα προβλήματα με τους τόκους των καταθέσεων...

Τρία συν ένα είναι τα κρίσιμα προβλήματα της χώρας. Πρώτον, το πλαίσιο και οι μηχανισμοί είσπραξης εσόδων. Παρά τις προσπάθειες που γίνονται, ακόμα απέχουμε πολύ από τον εξορθολογισμό, ουσιαστικό και διαδικαστικό, καταλογισμού και είσπραξης των φόρων. Το τελευταίο αλαλούμ είναι χαρακτηριστικό...

Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα είναι η ανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης. Ακόμα βρισκόμαστε στην «προσπάθεια» χωρίς ορατά αποτελέσματα. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις - λόγω του μεταβατικού χαρακτήρα και της έλλειψης πόρων- τα πράγματα έχουν χειροτερέψει... Το εξοργιστικό εδώ είναι ότι η στελέχωση της δημόσιας διοίκησης και των οργανισμών εξακολουθεί να γίνεται με μικροκομματικά κριτήρια και λογική... «μοιρασιάς» μεταξύ των εταίρων της τρικομματικής κυβέρνησης, όπου... πρωτοστατεί με «απίθανες» επιλογές η ΝΔ. Είναι ό,τι χειρότερο για την κυβέρνηση και τη δημόσια διοίκηση. Αντί να γίνει υπερκομματικό προσκλητήριο των καλύτερων με θεσμικές διαδικασίες, συνεχίζονται δυστυχώς οι καταδικασμένες πρακτικές του παρελθόντος. Κάτι πρέπει να γίνει επειγόντως...

Το τρίτο μείζον πρόβλημα είναι η διαμόρφωση ενός υγιούς νέου παραγωγικού μοντέλου, με εξωστρεφή και ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά. Δεν δημιουργείται με «άνωθεν εντολές», αρκεί βέβαια το «κράτος» να μην είναι εμπόδιο. Ούτε απαιτούνται τεράστιες επενδύσεις (αυτές θα αργήσουν να 'ρθουν και να αποδώσουν). Θα ξεκινήσει αναγκαστικά με μικρά κεφάλαια, αξιοποιώντας νέες ιδέες και παραγωγικές δυνατότητες που υπάρχουν ήδη, αλλά βρίσκονται «εν υπνώσει». Ηδη, σε μία πρώτη κλίμακα έχει αρχίσει να γίνεται. Αυτό το «μοντέλο» πρέπει να υποστηριχθεί. Οι κίνδυνοι «εξόδου» έχουν απομακρυνθεί. Μερικοί «δείκτες» βελτιώνονται, πράγμα θετικό. Οι μεγάλοι «επενδυτές» αρχίζουν να βλέπουν πάλι Ελλάδα (αποκρατικοποιήσεις, χρηματιστήριο, τουρισμός, «πύλη» για Ευρώπη κ.λπ.). Αλλά, χωρίς το «μεσαίο και το μικρό μοντέλο» δεν συγκροτείται συνολικό και ισχυρό αναπτυξιακό αφήγημα με διάρκεια και βάθος και «ελκυστικό» χαρακτήρα. Ρόλο σ' αυτό θα παίξει και η καλυτέρευση της δημόσιας διοίκησης και η σταθερότητα του πολιτικού συστήματος και η εξάλειψη της βίας, της ανομίας και η σταθερότητα του κανονιστικού πλαισίου της χώρας.

Το «τέταρτο» μεγάλο πρόβλημα είναι το πολιτικό σύστημα, που η γενικότερη εξυγίανσή του, όμως, καθυστερεί... αδικαιολόγητα! Θέμα είναι και η λειτουργία της τρικομματικής κυβέρνησης. Και μόνο η σύστασή της και η μέχρι τώρα «συνοχή της», παρά τις δυσκολίες και τις «κρίσεις», είναι θετική εξέλιξη.

Ομως η σχετική «σταθεροποίηση» της οικονομίας και η σχετική «ομαλοποίηση» της κατάστασης επιβάλλουν πιο... «τρικομματική» λειτουργία και κυρίως η ΝΔ οφείλει να «περιορίσει» έναν κακό «ηγεμονισμό» με χαρακτηριστικά μονοκομματικής κυβερνητικής αντίληψης. Η συμπεριφορά της στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο είναι χαρακτηριστική...

ΕΘΝΟΣ