Όπου κι αν ταξιδέψω στην Κύπρο συναντώ την Ελλάδα - Του Ντίνου Αυγουστή

Μια επίσκεψη στην Κύπρο, δίνει πάντα την ευκαιρία για εθνικό αναβάπτισμα, περίσκεψη και περισυλλογή. Ιδιαίτερα αυτήν την περίοδο που η Μεγαλόνησος, ακολουθώντας τ’ αχνάρια της μάνας Ελλάδας, βρίσκεται στην δίνη των δόσεων της τρόικα! Δόσεις που υποθηκεύουν άγνωστο για πόσα χρόνια, το μέλλον της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ήδη ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας ενέκρινε την πρώτη δόση της χρηματοοικονομικής βοήθειας για την Κύπρο... το ζητούμενο, όμως, και παρά τις καθησυχαστικές δηλώσεις των αρμοδίων παραμένει το αβέβαιο μέλλον της….

Ωστόσο παρά τον εφησυχασμό και την αδιαφορία των πολιτών της για το εθνικό τους μέλλον (πάθαμε γιατί ξεχάσαμε δυστυχώς κι ο Πενταδάκτυλος μας μουντζώνει μέρα νύκτα), η Κύπρος δεν έπαψε ποτέ της να είναι η λεβεντομάνα γη που άξια επονομάζεται νήσος των Ηρώων και των Αγίων. Ανηφορίζουμε λοιπόν βόρεια της Κυπριακής πρωτεύουσας, ακουμπώντας σχεδόν στην γραμμή αντιπαράταξης που χωρίζει βίαια στα δύο την Λευκωσία. Βρισκόμαστε στα «Φυλακισμένα Μνήματα». Τον χώρο που επιβάλλεται να επισκέπτονται όλοι όσοι θέλουν να παίρνουν μαθήματα ύψιστου ηρωισμού και άδολης αγάπης προς την Ελλάδα. Εκεί που η Ελληνική Κυπριακή ψυχή αναδιπλωνόταν κι έστελνε μυστικά λόγια θερμής προσευχής προς τον Θεό της Δικαιοσύνης. Τότε που η σιδερόφρακτη «βρετανική αυτοκρατορία» πολεμούσε την άοπλη σχεδόν Κύπρο, στηριζόμενη στην απερίγραπτη τρομοκρατία του στρατάρχου της και στα φοβερά, απάνθρωπα μεσαιωνικά βασανιστήρια των ανακριτών της. Αν είχαν λαλιά οι πέτρες κι οι τοίχοι των φυλακών, ώστε να περιγράψουν την έκταση των φρικιαστικών μαρτυρίων στα οποία οι φιλελεύθεροι Βρετανοί υπέβαλλαν τους αγωνιστές της Κύπρου, η Αγγλία δεν θα μπορούσε να σταθεί πουθενά…

Στεκόμαστε σιωπηλοί στον χώρο της αγχόνης. Εκεί που εννέα λεβεντονιοί της Κύπρου ξεφτίλιζαν ολόκληρη αυτοκρατορία ψάλλοντες τον ύμνο προς την ελευθερία του Διονύσιου Σολωμού καθώς ο δήμιος απασφάλιζε την καταπακτή διακόπτοντας βάναυσα τις μεγαλειώδεις στιγμές των μελλοθανάτων…. Όλοι τους αθεράπευτοι Έλληνες πιστοί στον όρκο της ΕΝΩΣΗΣ με την Μητέρα Ελλάδα: Μιχαήλ Καραολής, Ανδρέας Δημητρίου, Ανδρέας Ζάκος, Ιάκωβος Πατάτσος, Χαρίλαος Μιχαήλ, Μιχαήλ Κουτσόφτας, Ανδρέας Παναγίδης, Στέλιος Μαυρομμάτης, Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Θαμμένοι όλοι τους κρυφά στο σιωπηλό στενό κοιμητήριο στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας, όπου είναι θαμμένοι και άλλοι τέσσερις που έπεσαν στην έπαλξη, κτυπώντας τον δυνάστη…. που δεν παρέδωσε τους νεκρούς ήρωες στους συγγενείς τους, αλλά τους έθαψε κρυφά στην φυλακή! Κρυφά σχεδόν πάντα μετά τα μεσάνυχτα, χωρίς την παρουσία συγγενών και φίλων!!! Ανάμεσα αγχόνης και κοιμητηρίου τα κελιά των μελλοθανάτων, χώροι αισχύνης για την ανθρωπότητα που ανέχεται ακόμα τους βρετανούς, τους πιο αισχρούς εγκληματίες πολέμου.. εκεί που οι βρετανοί ανακριτές κτυπούσαν ανελέητα τους αγωνιστές ακόμα και λίγο πριν τους οδηγήσουν στην αγχόνη!!!

Και ύστερα στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας. Οι μνήμες μας πάνε πίσω στον μαύρο Ιούλη του ‘74. Είναι το μέρος όπου κατέπεσε το ένα από τα 13 αεροσκάφη που έμφορτα με καταδρομείς και πολεμικό υλικό που προσέτρεξαν σε βοήθεια των μαχόμενων Ελλήνων στις προδομένες Κυπριακές Θερμοπύλες, την νύκτα της 21ης Ιουλίου του 1974. Αποτέλεσμα ήταν η θυσία και των 4 μελών του πληρώματος του S/N 135 NORATLAS (ΝΙΚΗ -4), μαζί με τους 27 καταδρομείς που μετέφερε. Άλλοι 2 καταδρομείς νεκροί και 10 τραυματίες και στο βληθέν από επίγεια πυρά S/N 135 NORATLAS (ΝΙΚΗ-7). Αποστολή «ΝΙΚΗ» την ονόμασαν και δικαίως χαρακτηρίστηκε ως μια από τις επιτυχέστερες και ηρωικότερες επιχειρήσεις στην ιστορία της Ελληνικής, αλλά και της παγκόσμιας πολεμικής αεροπορίας.

Εκεί ακριβώς όπου κατέπεσε το NORATLAS βρίσκεται το στρατιωτικό κοιμητήριο Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων πεσόντων της Κύπρου στους αγώνες κατά των Τούρκων του 1964 και 1974. Τα συντρίμμια του αεροσκάφους μαζί με αρκετούς καταδρομείς που δεν αναγνωρίσθηκαν ποτέ (!), είναι θαμμένα κάτω από το μνημείο, που στην επιτύμβιο πλάκα του είναι γραμμένα με κεφαλαία γράμματα δια χειρός Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄: «Η επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού εδώ και τριανταπέντε σχεδόν εκατονταετίες οφείλεται στην απαρασάλευτη προσήλωση του προς τις ελληνικές πνευματικές αξίες, οφείλεται στον αρχέγονο ακατάλυτο δεσμό του με τις πηγές και τις ρίζες της φυλετικής του προελεύσεως και της Εθνικής του Υποστάσεως. Αυτοί οι πανάχραντοι δεσμοί του Ελληνισμού της Κύπρου με την κοιτίδα του, είναι δεσμοί μόνιμοι και αναλλοίωτοι πέρα από το πρόσκαιρο και το εφήμερο, πάνω από κάθε υπολογισμό και σκοπιμότητα». Εκεί βρίσκεται πάντα, ως από μηχανής Θεός, ο Χριστάκης, αδελφός του πεσόντα ήρωα της εισβολής Κωνσταντίνου Παμή, φροντίζοντας τους τάφους των ηρώων: «Πολιτεία και πολίτες αδιαφορούν για τους ήρωες τους.. και οι πολιτικοί έρχονται (όσοι έρχονται) εδώ μια φορά τον χρόνο μόνο για τις φωτογραφίες μονολογεί… και ύστερα χάνονται έως τον επόμενο Ιούλιο…

Καταλήγουμε στο Μουσείο Αγώνος της ΕΟΚΑ. Στους χώρους του ξεδιπλώνεται όλο το μεγαλείο της ανεπανάληπτης εποποιίας του 1955-59. Δίπλα και στο περίβολο του Ιερού Ναού Αγίου Ιωάννη το Μαυσωλείο του Εθνομάρτυρα Κυπριανού, των επισκόπων και των άλλων προκρίτων, στο σύνολο 486, που σφαγιάσθηκαν και απαγχονίστηκαν από τους Τούρκους την 9η Ιουλίου 1821. Τότε που η Κύπρος έσμιγε για πολλοστή φορά την επαναστατημένη της φωνή με αυτήν της Μάνας Ελλάδας..  Όπου κι αν ταξιδέψω στην Κύπρο συναντώ Αγίους και Ήρωες! Συναντώ την Ελλάδα. Στα βουνά, στους κάμπους της και όπου σκάψω το Άγιο χώμα της….

Και ύστερα στην γραμμή αντιπαράταξης χωρίς ποτέ να διανοηθούμε να επιδείξουμε τις ταυτότητες μας στους κατακτητές για να περάσουμε στο ψευδοκράτος. Όχι γιατί δεν νοσταλγούμε την κατεχόμενη γη μας! Εμείς θα πάμε απέναντι… όταν τα κατεχόμενα θα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της μιας αδιαίρετης και ενιαίας Κυπριακής Δημοκρατίας!!

Υ.Γ.: Η είσοδος στα «Φυλακισμένα Μνήματα» ίδια με αυτή των κεντρικών φυλακών! Η Κυπριακή Δημοκρατία που για 53 χρόνια δεν φρόντισε να κάνει τον απαραίτητο διαχωρισμό για την απρόσκοπτη πρόσβαση των επισκεπτών. Λες και κάνει ότι μπορεί προκειμένου να αποτρέψει τις επισκέψεις στο Ιερό τούτο τόπο της θυσίας!!! Εκεί ακοίμητοι φρουροί δύο άνθρωποι της εθελούσιας προσφοράς. Η Μαρούλλα, αδελφή του ήρωα Ευαγόρα Παλληκαρίδη, μαζί με τον σύζυγο της και παλιό αγωνιστή της ΕΟΚΑ Δήμο Βρυωνίδη. Χρόνια τώρα διακονούν και οι δύο τον χώρο όπου έζησαν τις τελευταίες δραματικές ώρες τους οι ήρωες της αγχόνης, ενημερώνοντας με ιδιαίτερη ευαισθησία τους επισκέπτες.

Δρ. Ντίνος Αυγουστή

Εκπαιδευτικός στο ΤΕΙ Λάρισας

Από το Μονάγρι Λεμεσού

a.avgoustis@hotmail.com