Πόσα γιατί… πόσα !!! Πόσο ακόμη… πόσο!!! - Της Μαρίας Παπαδοπούλου

Μεταπολεμικά  η γενιά του ’60 ήταν η πιο ευνοημένη, γιατί άρχισε η πολιτική και αναπτυξιακή  πορεία σε κάθε τομέα τόσο διακρατικά όσο και διαπροσωπικά. Ξεκίνησε η περίοδος των σχεδιασμών, των εφαρμογών και των θεμελίων για μια καλύτερη Ελλάδα με Ευρωπαϊκή πια μορφή άλλα και με πιο  "ευτυχισμένους"  πολίτες , όπου οι νόμοι και  η πρόοδος θα τους προστάτευαν άλλα και θα τους ετοίμαζαν για την είσοδό τους στον 20ο αιώνα.

Στην πολιτική σκηνή έκαναν την εμφάνισή τους νέα πρόσωπα με "φράγκικη"  εμφάνιση και αρχηγική πειθώ και όλα υπόσχονταν ένα λαμπρό μέλλον για την τότε γενιά αλλά και για τις  επερχόμενες σε βάθος χρόνου.  Όλα έβαιναν καλώς. Μετά τις ζοφερές εικόνες του πολέμου του 1940 , την πείνα ,την φτώχεια, τον θάνατο και την διάδοχο κατάσταση του εμφύλιου σπαραγμού για την πολυπόθητη και καταραμένη  σειρήνα που ακούει στο όνομα "καρέκλα" , όλοι  δικαιούταν να ζήσουν μέσα σ΄ ένα ευνομούμενο και εξελίξιμο κράτος.

Πέρασαν τα χρόνια, μεγάλωσαν γενιές και γενιές με άνεση, παιδεία, όνειρα, οικονομικά οφέλη, δημιουργία μέσα σ΄ ένα κλίμα κυνισμού, ατομισμού, συμφέροντος, αδιαφορίας προς την πατρίδα και τον άνθρωπο. Η υλιστική μανία έγινε στόχος ζωής και κοινωνική καταξίωση . Γενετικά πια όλοι οι Έλληνες ήταν συγγενείς μεταξύ τους εξ αιτίας  ενός μεταλλαγμένου και δυναμωμένου ιού, της απληστίας. Οι παρωπίδες - που κάποτε έβαζαν στ΄ άλογα για να μην παρεκκλίνουν της πορείας τους - αόρατες μεν έγιναν μέλη του ανθρώπινου σώματος. Άρχισε έτσι ένας ξέφρενος καλπασμός προς την άνετη και όμορφη ζωή μέσα από σκοτεινά ανήλιαγα μονοπάτια τα οποία κατέληγαν στον σημερινό γκρεμνό, όπου όλοι μας στεκόμαστε πια στην άκρη του .

Τώρα  "τι θ΄απογίνωμεν δίχως βαρβάρους?". Τι να πει πια ο γονιός στο παιδί του και ο παππούς στο εγγόνι του ? Γιατί δεν μπορεί πια να έχει τα ίδια πράγματα τα οποία είχε, γιατί πεινάει, γιατί ο πατέρας δεν έχει δουλειά, γιατί δεν μπορεί να έχει τα παιχνίδια που θέλει, γιατί πρέπει να γυρίσουν στο χωριό αφού ζουν στην πόλη? και πόσα γιατί..πόσα!!!

Το γέλιο έφυγε από τα χείλη μας. Κάθε σπίτι θρηνεί και έναν αυτόχειρα. Η νεολαία  υποφέρει από γεροντικό μαρασμό και οι ηλικιωμένοι  από τύψεις, γιατί όντας νέοι επέτρεψαν στους πολιτικούς άρχοντες να  ρημάξουν με το γάντι την ζωή τους. Αυτή την ζωή η οποία δεν ήταν δική τους, αλλά των παιδιών τους και των εγγονιών τους. φτώχεια, ανεργία, ζητιανιά, απελπισία, θάνατος, μαρασμός, αυτή είναι η  Ελλάδα του 2013 αποκαΐδι της λαμπερά εξελισσόμενης Ελλάδας του 1960.

Ερχόμαστε στο δια ταύτα. Μετράμε θύματα ενός ειρηνικού πολέμου τα οποία ανέρχονται σε εκατομμύρια  ζωντανούς νεκρούς κάθε ηλικίας. Θάφτηκε η μελλοντική γενιά και η αγέννητη ακόμη.  Εμείς , οι πολίτες του 2013 απλά ζούμε πια ,αφού "ζήσαμε" . Το πισωγύρισμα θα το γευτεί και θα το βιώσει η νεολαία μας και οι απόγονοι των απογόνων τους. Αυτοί θα σηκώσουν το σταυρό  πληρώνοντας  τ΄ ατοπήματά  μας. Κληρονομιά επαίσχυντη στα παιδιά μας, τα οποία ανάγουμε σε θύματα  με  θύτες εμάς τους ίδιους… τους γεννήτορες τους…!!! Οποία κατάντια!!! Το φιλότιμο και στερνή μου γνώση να σ΄είχα πρώτα  είναι πια μάταιες κουβέντες. Το εγκληματικό βέβαια είναι ότι μιλάμε για καταστροφές ζωών και το εξευτελιστικό ότι μολύναμε και προδώσαμε την πατρίδα μας …την Ελλάδα παραδίδοντας την σε  οικεία ληστρικά χέρια.

Είναι αργά για ευθύνες. Στωικά  και Ιώβεια θα υπομείνουμε ότι σπείραμε και θερίσαμε. Οποιαδήποτε  κατάντια  σε πολιτικοοικονομικό, κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο είναι μη αναστρέψιμη. Γίναμε δούλοι όχι δύο αφεντάδων, αλλά κάθε ξιπασμένου ευρωπαίου αρχοντοχωριάτη. Η χώρα μας ξανάγινε η αγκινάρα του 1821. Υπομονή και υπακοή πια στην νέα κατάσταση επιβίωσης, μαζί με τον εθελοντισμό και την επανεκτίμηση αξιών και πατριωτισμού μήπως ξεπηδήσει μέσα από αυτή την δύσμοιρη και φορτική πια ζωή μας μία νέα κάστα ενός πιο ντόμπρου από μας νεοέλληνα με συνείδηση εθνική και ανθρώπινη. Άλλωστε πάντα η ιστορία μας είχε ένα φως μέσα από το οποίο ξαναγεννιόμασταν… και όπως γράφει και ο Σολωμός ΄΄ και ξανά προς την δόξα τραβά…..

Μαρία Παπαδοπούλου