Η μοναξιά του αριστεριστή - Του Λευτέρη Τσίλογλου

(προσωπική άποψη)

Από τη φύση του ο αριστεριστής είναι μοναχικός λύκος. Είναι βαθύτατα πεισμένος για το δίκαιο των απόψεών του και από αυτή την άποψη τον πνίγει ασφυκτικά το παράπονο που αυτό, το προφανές για τον ίδιο, γεγονός δε συναντά την κατάφαση των πλατιών λαϊκών μαζών. Προσπαθώντας να εξηγήσει το φαινόμενο, η μοναδική λογική ερμηνεία που μπορεί να διασώσει την αξιοπιστία του, είναι η έλλειψη γνώσης εκ μέρους του λαού, η άμβλυνση της αντίστασης του λαϊκού αισθήματος από την ανέχεια και τέλος ο επιλεκτικός χρηματισμός κάποιων ατόμων, που επιδιώκουν γραπτώς και δια ζώσης να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη.

Δεν το καταλαβαίνει, δεν το κατανοεί. Αναζητά στήριγμα και η αντίδραση σ’ αυτή την άρνηση, μετά από ένα χρονικό διάστημα,  τον κατατάσσει σε μια από τις παρακάτω κατηγορίες

α) Ο καλόγνωμος. Είναι αυτός που αρχίζει να βάζει ερωτήματα όχι για την αδιαφορία των άλλων, αλλά για την ορθότητα των δικών του απόψεων.

«Ρε μήπως τα πράγματα δεν είναι έτσι τελικά;»

Επειδή από ιδιοσυγκρασία είναι των ακραίων λύσεων παύει ολοσχερώς και τελεσιδίκως να ασχολείται με την πολιτική δραστηριότητα. Ίσως ερωτεύεται, παντρεύεται, γίνεται στοργικός πατέρας. Ίσως ανοίγεται σε επιχειρηματικές δραστηριότητες και μέσω αυτών αναζητάει τη δικαίωση που δε βρήκε στη νεανική αρχική του φιλοδοξία. Ίσως μετατρέπεται σε έναν εραστή της περιπέτειας. Στη πράξη τελικώς εντάσσεται στο σύστημα μετατρεπόμενος σε ένα βολικό μικροαστό, αυτόν που αρχικά έφτυνε μετά βδελυγμίας.

β) Ο πεισματάρης. Είναι αυτός που δεν αλλάζει με τίποτα. Αυτός που έχει αναγάγει τη σταθερότητα σε ανώτατη αρχή της συνέπειας. Κίνηση πάνω στην ακλόνητη τροχιά του τραμ, χωρίς ενδοιασμούς ταλαντεύσεις και πισωγυρίσματα. Αναζητά αδελφές ψυχές, τους πείθει να «δώσουν μαζί τη μάχη», δημιουργεί μαζί τους κομματικές οργανώσεις, πρωτοστατεί στους εργατικούς αγώνες, απεργεί, συμπαραστέκεται σε κάθε αγώνα, διαδηλώνει με την κάθε αφορμή που υπάρχει ή που εφευρίσκει.

Μέσα στα άλλα μετέχει στις εκλογικές διαδικασίες και καταμετρά μία-μία τις λιγοστές ψήφους κάποιων οπαδών. Έχει όμως και μια ακόμα αξιοσημείωτη ικανότητα. Αφομοιώνει την ψυχρολουσία σύντομα και ξεκινά πάλι από την αρχή σαν να μην συνέβη τίποτα. Τα μόνα αισθήματα που μου δημιουργεί είναι ένα είδος φιλανθρωπικής συμπάθειας

γ) Ο έκνομος. Η τρίτη κατηγορία είναι και η πιο κοινωνικά επικίνδυνη. Η αρχική πίκρα μετασχηματίζεται σιγά-σιγά σε μίσος. Μίσος αρχικά έναντι των ταξικών αντιπάλων, αλλά στη συνέχεια ενάντια σε όλη την κοινωνία και τους θεσμούς της. Πιστεύει ότι με την ολοκληρωτική καταστροφή της  σημερινής ταξικής κοινωνίας θα ανοίξει ο δρόμος για την οικοδόμηση μιας νέας, απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση και την κοινωνική ανισότητα. Έτσι λέει ότι πιστεύει!

Αρχίζοντας την παράνομη δράση υποβαθμίζει, χωρίς να το καταλάβει, την αξία της ανθρώπινης ζωής, εν ονόματι πιο σπουδαίων σκοπιμοτήτων, και βρίσκοντας συμπαραστάτες ομοϊδεάτες ή ψυχικά διαταραγμένους δημιουργεί μια παράνομη σέχτα αποφασισμένη για τα πάντα. Προσπαθώντας να εξασφαλίσει τους υλικούς πόρους της δράσης του προβαίνει σε παράνομες πράξεις, όπως κλοπές με το πιθανό ενδεχόμενο των αθώων παράπλευρων απωλειών. Για τον εξοπλισμό της σέχτας με τα «απαραίτητα» όπλα έρχεται σε επαφή και συνεργασία με καθαρά εγκληματικές μαφίες που του διδάσκουν τη χρήση τους και του παρέχουν κι άλλες τεχνικές οδηγίες και βοήθειες. Καμιά φορά κρίνεται απαραίτητη και η κοινή δράση.

Χωρίς αρχικά να ήταν μέσα στις επιδιώξεις του στη πορεία ολισθαίνει στην αδιέξοδη αλυσίδα δράσης- αντίδρασης, πράξεων εκδίκησης και αντεκδίκησης.  Οι ακραίες δράσεις έχουν και τις ακραίες συνέπειες. Αίμα και θάνατο.

Με τον τελευταίο βρίσκομαι αδιάλλακτα απέναντι.