Και η ελευθερία της σκέψης; - Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Αναγνώστες μού επεσήμαναν, αναφερόμενοι στο χθεσινό μου σημείωμα, τους κινδύνους που συνεπάγεται η απαγόρευση της άρνησης του Ολοκαυτώματος. Ενας μάλιστα, ο κ. Γιάννης Γιαχανατζής, μου υπενθύμισε ότι όταν είχε έρθει ο Γκαροντί, τον είχαν προπηλακίσει επειδή είχε αρνηθεί ότι οι ναζί χρησιμοποιούσαν αέρια για να εξαφανίσουν τους Εβραίους. Το παράδειγμα είναι εν μέρει σωστό, διότι στον Γάλλο διανοητή κανείς δεν απαγόρευσε να μιλήσει, ούτε να λέει ό,τι του κατέβαινε, όπως συνήθιζε να κάνει τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Οσοι είδαν την ταινία της Μαργκαρέτε φον Τρότε για τη Χάνα Αρεντ εντυπωσιάστηκαν με τους προπηλακισμούς της στο Ισραήλ όταν είχε πάει για να παρακολουθήσει την δίκη του Αϊχμαν και είχε μόλις διατυπώσει τις απόψεις της περί κοινοτοπίας του κακού.

Για να γυρίσουμε στα καθ’ ημάς, υπενθυμίζω την περίπτωση του Στεφάν Κουρτουά, εκ των συγγραφέων του έργου «Η μαύρη βίβλος του κομμουνισμού» (Εστία), που είχε επισκεφθεί τη χώρα μας αρχές της δεκαετίας του 2000, αν δεν κάνω λάθος. Ομάδα μελών του ΚΚΕ εισέβαλε στην αίθουσα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και τον ανάγκασε να κατεβεί από το βήμα. Η ομιλία δεν έγινε ποτέ. Το θέμα όμως όντως είναι σοβαρό και δεν περιορίζεται μόνον στους νεοναζί αρνητές του Ολοκαυτώματος που έστειλε ο κυρίαρχος λαός στο Κοινοβούλιο, αλλά αφορά τα όρια του δημόσιου λόγου και τους κανόνες της ελευθερίας, όχι απαραιτήτως τους νομικούς. Διότι και εδώ το νόμιμο δεν είναι απαραιτήτως και ηθικό. Η ελευθερία της σκέψης είναι μια ηθική αξία του πολιτισμού μας και ο νόμος καλείται να την προστατεύσει.

Αρχές καλοκαιριού του 2010 ομάδες αγανακτισμένων συμπολιτών μας μάς διαβεβαίωναν από την πλατεία Συντάγματος ότι η χούντα δεν έπεσε το ’73. Κανείς βέβαια δεν δικαιούται να τους απαγορεύσει να νομίζουν ότι εμείς οι υπόλοιποι πιστεύουμε, λανθασμένα κατά τη γνώμη τους, ότι η χούντα έπεσε το ’74. Οπως και κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει σε κανέναν να πιστεύει ότι δεν ισχύει ο νόμος της βαρύτητας, αρκεί να μη ρίξει τη γυναίκα του από το παράθυρο του 5ου ορόφου για να το αποδείξει. Αν τώρα οι μεν και οι δε πιστεύουν ότι ξέρουν τόσο καλή φυσική και τόσο καλή Ιστορία και απαιτήσουν να διδάξουν στα παιδιά μας ό,τι νομίζουν σωστό, τότε ξεφεύγουμε από τα όρια του νόμιμου και μπαίνουμε στα όρια του ηθικού.

Συμφωνώ ότι η υπερβολική νομοθέτηση οδηγεί στις πνευματικές αγκυλώσεις και στον ολοκληρωτισμό του «πολιτικώς ορθού», στην επιβολή της «μοναδικής σκέψης». Επισημαίνω απλώς ότι στη γλυκιά πατρίδα μας, όπου η ελευθερία είναι συνώνυμη του «λέω και κάνω ό,τι θέλω», έχει επιβληθεί μια πολιτική ορθότητα η οποία, ακόμη κι αν δεν προστατεύεται θεσμικά, απολαμβάνει τη θαλπωρή του «λαϊκού αισθήματος». Και την «πολιτική ορθότητα» του υφέρποντος λαϊκού αντισημιτισμού ανέδειξε η άρνηση του Ολοκαυτώματος από τους δύο νεοναζί βουλευτές. Το ζήτημα δεν είναι να απαγορευθεί η άρνηση του Ολοκαυτώματος. Το ερώτημα που πρέπει να μας απασχολεί είναι γιατί, και μέσα από ποιες ψυχικές διεργασίες, ένα μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας πιστεύει ότι οι Εβραίοι μάς κυνηγούν και θέλουν να μας καταστρέψουν επειδή μας φοβούνται. Και πόσοι πιστεύουν ότι η ίδια η ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ είναι «παράνομη»; Και πόσοι θεωρούν ότι από τότε που ιδρύθηκε, το 1948, δεν έχει κάνει παρά μόνον εγκλήματα;

Το θέμα δεν είναι τι σκέφτεται ο κ. Κασιδιάρης ή ο άλλος με την «κοπριτεία». Κι ένα από τα προβλήματα της σημερινής Ελλάδας είναι ότι πρέπει να ξέρεις τι σκέφτονται οι Κασιδιάρηδες του κόσμου τούτου. Το θέμα είναι πώς δηλητηριάζουν τα κοινωνικά κύτταρα ενός λαού που έδωσε το αίμα του για να ενταχθεί σε έναν πολιτισμό τον οποίον εκείνοι αρνούνται.

Η Καθημερινή