Εν αγανακτήσει και έμπλεος οργής... - Του Στάμου Ζούλα

Φίλες και φίλοι αναγνώστες. Οφείλω να σας ενημερώσω εξαρχής ότι γράφω όλα τα παρακάτω σε κατάσταση αγανάκτησης και οργής. Είναι κάτι που επιδιώκω πάντα να αποφεύγω, όπως πρέπει να συμβαίνει σε όσους έχουμε το καθήκον να σας ενημερώνουμε με ψυχραιμία και νηφαλιότητα. Θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω τους λόγους. Πριν από μερικά λεπτά (μεσημέρι Τετάρτης 12 τρέχοντος) έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον αρμόδιο συνάδελφο της «Κ» με την παράκληση να παραδώσω έως το απόγευμα την τακτική συνεργασία μου στο φύλλο της Κυριακής. Δηλαδή, πέντε ολόκληρες ημέρες, μέχρι τούτη την ώρα, που έχω την τιμή να με διαβάζετε. Διότι υπήρχε ο φόβος η ΕΣΗΕΑ να επιχειρήσει τη ματαίωση της εκδόσεως των κυριακάτικων εφημερίδων, εξαιτίας του κλεισίματος της ΕΡΤ. Πρόκειται για ένα μείζονος σημασίας ζήτημα, το οποίο απειλεί από της πρώτης στιγμής πτώση της σημερινής κυβέρνησης και πρόωρες εκλογές. Ενώ, λοιπόν, θα διαβάζετε σήμερα το προ 5νθημέρου γραφέν κείμενό μου, οι εξελίξεις μπορεί να μας έχουνε πάρει φαλάγγι. Η ΕΣΗΕΑ επιβάλλει απεργιακή σιωπή σε εφημερίδες και στα ιδιωτικά ΜΜΕ. Ετσι η διοίκησή της αντιλαμβάνεται τη δημοσιογραφική υποχρέωση για συνεχή και έγκαιρη ενημέρωση σ’ ένα τόσο σημαντικό θέμα.

Αλλά πέραν τούτου, υπάρχει η ένσταση επί της ουσίας. Είμαστε πάρα πολλοί οι δημοσιογράφοι που συμφωνούμε στο κλείσιμο και στην επανίδρυση της ΕΡΤ. Η διαδικασία αυτή έχει κριθεί αναπόφευκτη και αναγκαία για την εξυγίανση του σεσηπότος δημόσιου οργανισμού εδώ και δεκαετίες. Τουλάχιστον απ’ όλους όσοι γνώριζαν τι συμβαίνει. Προσωπικά εργάσθηκα με σύμβαση δύο φορές στην κρατική τηλεόραση. Κατά την 4ετία 1977-1981 και την τριετία 2008-2010. Τη δεύτερη φορά είχα και την τραυματική εμπειρία να με εμφανίσουν οι χρυσοκάνθαροι συνδικαλιστές της περίπου ως τρωκτικό. Ανέλαβα και διεκπεραίωσα τη διεύθυνση μιας σειράς 15 ωριαίων ντοκιμαντέρ που κάλυπταν ιστορικά τη μετά τον Εμφύλιο 50ετία, με τον γενικό τίτλο «Η Μεγάλη Αλλαγή». Περιελάμβανε πάνω από 100 συνεντεύξεις εδώ και στο εξωτερικό, ενώ για πρώτη φορά έγινε ευρύτατη χρήση του ανέκδοτου και πολυτιμότατου αρχείου της ΕΡΤ. Απεχθανόμενοι την εργασία και κυρίως την αξιοκρατία, οι ουσιαστικά διευθύνοντες επί χρόνια την ΕΡΤ συνδικαλιστές διοχέτευσαν σε κάποια sites (ώστε να μην υπάρχει η ευθύνη δημοσίευσης και η δυνατότητα απάντησης) έναν κατάλογο συμβασιούχων δημοσιογράφων, με υπερδιπλάσιες των πραγματικών αμοιβές. Προφανώς για να εκληφθούν και οι δικές τους ως «κανονικές». (Λυπάμαι για την προσωπική αναφορά, αλλά αποδώστε την στην οργή μου.)

Τέλος, προς τι ο επιχειρούμενος «γενικός ξεσηκωμός»; Μέχρι τώρα τα δέκα εκατομμύρια των υποχρεωτικών συνδρομητών είχαμε απαυδήσει από τις ατέρμονες απεργίες και τις προπαγανδιστικές κάρτες των «συνδικαλιστικών αγώνων» του προσωπικού της ΕΡΤ, για τη διατήρηση των κεκτημένων του. Στις περιπτώσεις αυτές δεν πληττόταν «το δικαίωμα του κοινού στην ενημέρωση»; Επιπλέον. Χιλιάδες ιδιωτικών επιχειρήσεων έχουν κλείσει και 1,5 εκατ. έχει μείνει άνεργο. Οι 2.600 εργαζόμενοι της ΕΡΤ, κατά κυβερνητική διαβεβαίωση, θα αποζημιωθούν πλήρως, επιπροσθέτως δε θα έχουν το δικαίωμα να επιστρέψουν στη νέα ΕΡΤ, με αξιοκρατικά, όμως, κριτήρια. Μήπως αυτό φοβούνται οι «εξεγερθέντες», η ΕΣΗΕΑ και όσα κόμματα προσβλέπουν στη διατήρηση του φαύλου και διεφθαρμένου καθεστώτος της τέως ΕΡΤ;

Η Καθημερινή