"Το όπιο του εγωισμού" - Ποίημα της Δήμητρας Καραγγέλη
Κόσμος άδικος,αδράχτι σιώπής και φόβου,
ένας κόσμος γυμνός
δίχως αγάπη
δίχως νόημα.
Δες γύρω σου, τί βλέπεις;
Ανθρώπους σκυφτούς, πρόσωπα λυπημένα.
Είναι όλοι πίσω απο πόρτες ερμητικά κλειστες,
πόρτες της δυστυχίας τις λένε.
Όλοι τους είναι βυθισμένοι,
στο σκοτάδι ενός δωματίου,
στη σιωπή μιας τρομακτικής απομόνωσης.
Μας κατατρώει-κάθε μέρα και πιο πολύ- αυτό το "τίποτα"-
το "τίποτα"της ανώφελης ζωής μας.
Μα αλήθεια, πως ακόμα ελπίζεις σε παραδείσους ζώντας εκεί;
Πως ζητάς παράδεισο ζώντας στο "τίποτα";
Ποιόν παράδεισο τάχα προσμένεις;
Πως γίνεται εσύ
-εγώ-
-εμείς-
να προσμένουμε το παράδεισο;
Ποιόν τάχα παράδεισο μας τάξανε και χάσαμε τη ζωή;
Μοναξιά, πόνος, ανέκφραστα πρόσωπα.
Αυτό είναι το τίμημα.
Μ'αυτό το τίμημα πορεύονται,
αυτό υπομένουν,
και προσμένουν παραδείσους.
Αυτή την ευτυχία αναμένουν.
Προσμένουν την ελευθερία του κήπου της Εδέμ,
προσμένουν την ελευθερία που αρνήθηκαν απο τη ζωή!
Προσμένουν την ευτυχία μέσα σε τοίχους σκοτεινούς,
ακίνητοι,
βουβοί.
Αυτή την ευτυχία προσμένουν.
Πάλεψες-πάλεψα- παλέψαμε!
Λέξεις όλωσδιόλου άγνωστες,
για 'σένα, για 'μένα, για 'μας.
Αύτο φοβηθήκαμε τελικά.
Τον αγώνα φοβηθήκαμε!
Πως να αγωνιστείς;
Ξέρεις οτι ο αγώνας σε κάνει λιγότερο εγωιστή.
Γι'αυτό φοβήθηκες
-φοβήθηκα-
-φοβηθήκαμε-.
Καταλάβαμε οτι η ζωή είναι αγώνας,
αυτό μας τρόμαξε.Και συνεχίσαμε,
αλλιώς!
Κάπου σε μια γωνιά του σκοτεινού δωματίου
εκει-ακριβώς εκεί υπήρχε μια τρύπα-
έμπαινε φως.
Την κλείσαμε-
γιατί ο παράδεισός μας είναι ζωντανός στο σκοτάδι.
Αλήθεια την μοναξιά έτσι μάθαμε να τη ξεχνάμε;
το φόβο έτσι τον αντιμετωπίζεις;
τον εγωισμό έτσι τον ταπεινώνεις;
Εσύ, εγώ, εμείς!
Η δυστυχία, η μοναξιά, τα σκυφτα πρόσωπα
Αυτά ρίχνουν -εσένα,εμένα, εμάς- στη λήθη.
Λήθη για το πως είναι η ζωή.
Όμως ας θυμηθείς,
ας θυμηθώ-
ας θυμηθούμε,
το παράδεισο που αναζητούμε, δεν θα το βρούμε σε σκοτεινά δωμάτια,
πίσω απο της κλειδαμπαρωμένες πόρτες.
Ο αληθινός Παράδεισος είναι εκεί έξω- στο φως-
Μην τον αγνοείς
Μη φοβάσαι να παλέψεις.
Βγές, ας βγώ, ας βγούμε!
Άφησε το ξεδιάντροπο εγώ σου,
και ταπεινώσου.
Ας δώσουμε τη ζωή μας,
τη ψυχή μας
για να κατακτήσουμε το παράδεισο της ζωής.
Αυτό το παράδεισο,τον αληθινό.
Μην φοβηθείς ούτε στιγμή να φύγεις απο τη φυλακή που έφτιαξες,
ξέρω νοιώθεις ασφαλής..
μα είσαι δυστυχής ανθρωπάκο!
Δήμητρα Καραγγέλη
Άλλα άρθρα από Palmografos.com
Σχολιάστε το άρθρο:
συνολικά:
| προβολή:
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος.
Η Μάχη της Κρήτης είναι γνωστή σε όλους.Μετά την κατάληψη του νησιού από τους ναζί ωστόσο, άρχισαν τα αντίποινα.
Στις 2 Ιουνίου 1941, στο χωριό Κοντομαρί Χανίων, οι Γερμανοί εκτέλεσαν 23 (;) άνδρες, ως αντίποινα για τις εκτελέσεις και τη σφαγή πολλών Γερμανών αλεξιπτωτιστών, που είχαν πέσει μέσα στους θάμνους. Πτώματα Γερμανών είχαν εντοπιστεί κοντά στο χωριό. Οι Γερμανοί όρμησαν ...
Διαβάστε το άρθρο
- Δημοφιλέστερα
Αξιολογήστε αυτο το άρθρο
