Βάζω τις σκέψεις μου σε ρίμα - Ποιήματα της Κατερίνας Μπέση
Κάτι ξεχασμένο
Νιώθω τη βροχή,να μουσκεύει το πρόσωπό μου.
Οι σταγόνες της,δάκρυα που κυλούν ασταμάτητα.
Μπερδεύονται με τις σκέψεις,
υφαίνοντας ιστούς στήνοντας παγίδες.
Φαντασία: Αλήθεια: Δε ξεχωρίζω πια.
Τα βρεγμένα ρούχα σα δεύτερο δέρμα
κολλημένα στο ρημαγμένο κορμί μου.
Χρόνια πάλευε,δούλευε ,ένα καλοκουρδισμένο ρολόι
που πάλιωσε,κι οι δείχτες του σκουριασμένοι πια,
αρνούνται να γυρίσουν έστω και για ένα δευτερόλεπτο.
Η υγρασία ένα ύπουλο φίδι,τρυπώνει στα βάθη της ψυχής,
θολώνει το νου.Ανακατεύει γη με νερό.
Φτιάχνοντας μια λάσπη,ένα βούρκο σιχαμερό
που μέσα του δε κρύβει τίποτε λαμπερό,
γι αυτό μην κάνεις τον κόπο.
Κι εγώ περπατώ,σέρνοντας το βήμα μου
το πέλμα μου βουλιάζει στα λασπόνερα
ενώ τα κύματα που σηκώνονται αγριεμένα,
δε με αφήνουν να δω το δικό μου Τιτανικό
που βυθίζεται αύτανδρο στη λήθη.
Τα μάτια μου είναι υγρά.Νομίζω κλαίω
δεν είναι της βροχής,αυτή η αντάρα η βουβή.
Ψάχνω το μαντήλι μου,να σφουγγίσω τι:
Όταν ένα χέρι απλώνεται και χαδεύοντας το πρόσωπό μου
σκουπίζοντας τα δάκρυα,με τα ακροδάχτυλα του.
Ξάφνου,ο ήλιος λάμπει,κι ένα τριαντάφυλλο,
ανθίζει σαν υποψία χαμόγελου .
Αλλάζοντας το γκρίζο σκηνικό,με πλημμυρίζει.
Φέρνοντας τον από μηχανής θεό,
που έκρυβα στα παιδικά μου όνειρα.
Σηκώνω το βλέμμα,κι αντικρίζω το μικρό κοριτσάκι
που προσπαθούσε να μάθει ποδήλατο
στην αυλή της κυρά Τασίας.
Ανοίγει την αγκαλιά του,θυμίζοντας μου κάτι ξεχασμένο,
και μου φωνάζει.. Είμαι η Χαρά έλα!
Όσα λησμόνησα
Λησμόνησα τη μυρωδιά της γαζίας,
το απαλό άγγιγμα του γιασεμιού,
όταν φυσώντας ο βοριάς το ακουμπούσε στο μάγουλο μου,
κι εγώ το φιλούσα και το παρακαλούσα να ανθίζει πάντα
και να με χαϊδεύει στον πρωινό μου καφέ,
στην πρώτη του καλημέρα στον ήλιο .
Λαχτάρησα το χρώμα της θάλασσας,
καθισμένη ανέμελα στο βράχο μου ,
κολλημένη πεταλίδα που ερωτεύεται το κύμα
πριν τη μαζέψει ένα χεράκι παιδικό,
και τρέξει με καμάρι να τη δείξει στη μάνα του,
περιμένοντας το χαμόγελο της ματιάς της.
Λιμπίστηκα το χρώμα εκείνο ,το μενεξεδί
που βάφει τα σύννεφα και το μπλε του ουρανού
λίγο πριν πάει ο ήλιος για ύπνο,κι όλα γίνονται μαβιά
σαν τη μπουκαμβίλια ,που είχα στο πατρικό μου,
τότε που τα όνειρα μου ανθίζανε μαζί της
όταν ξαπλωμένη στο χώμα της έλεγα τα μύρια όσα.
Βάζω τις σκέψεις μου σε ρίμα. Κατερίνα Μπέση
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
