Νικόλας Ασιμος: 17 Μαρτίου 1988 - Για τον χαμένο του αγώνα που τα αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαιν!

in.gr - Ψυχαγωγíα

http://entertainment.in.gr/html/ent/965/ent.80965.asp
Δημοσίευση: 16 Μαρτίου 2010

1988 - 2010
22 χρόνια μετά και ο μπαγάσας είναι ακόμη ολοζώντανος στη μνήμη μας. Μια μνήμη που επιμένει να ψιθυρίζει τα τραγούδια του, αντιμετωπίζοντάς τα σαν βγαλμένα από το μέλλον!



Κάποτε θα με διαβάσεις ίσως, θα ακούσεις τα τραγούδια μου, θα με κατανοήσεις. Αλλά δε θα 'μαι εγώ πια. Θα 'ναι αυτή η μάσκα που φορούν στους πεθαμένους. Όσους τους χρησιμοποιούν μετά το θάνατό τους, όταν οι ίδιοι δεν υπάρχουν.
Όσο υπήρχα με φοβόσουν. Όσο υπήρχα δε με άντεχες.
Δεν είχες καν τη δύναμη να μείνεις ένα δευτερόλεπτο κοντά, άμα σου το ζητούσα. Θα προτιμούσα να μη με διάβαζες ποτέ.
Είναι καλύτερο ν' αγοράσεις ή να κλέψεις ένα μπλουζάκι με την φάτσα μου επάνω τυπωμένη. Κι ας σου φαίνεται γελοίο. Κι ας μου φαίνεται γελοίο.
Νικόλας Ασιμος



 

Πέρασαν 22 χρόνια από τη μέρα που η είδηση έσκασε σαν βόμβα στην οδό Καλλιδρομίου. Το μαγαζί-καταφύγιο δεν άνοιξε εκείνο το πρωινό, μα εκείνος ήταν μέσα, φευγάτος για πάντα, όπως σε όλη του τη ζωή!
Τον έπνιξαν οι ευαισθησίες του, που ελάχιστοι ένιωσαν, η μοναξιά που δεν είχε με κανέναν να μοιραστεί.
To περιθώριο, που ο ίδιος είχε διαλέξει ως τρόπο ζωής τον έδιωχνε κάθε μέρα. Το παιχνίδι - Κλέφτες κι Αστυνόμοι - γνώριμο από χρόνια, τον είχε κουράσει πια. Οσο το άντεχε, έτρεχε, προκαλούσε, αγωνιζόταν για τις αξίες του μόνος αλλά ελεύθερος, κι έτσι ελεύθερος θέλησε να συνεχίσει, κάπου αλλού όμως, μακριά από όλους και όλα. Αέρας έγινε.
Ο αντικομφορμίστας, ο μοναχικός τροβαδούρος έφτυσε κατάμουτρα στην κοινωνία που δεν τον εξέφραζε ούτε στα αυτονόητα κι έφυγε.
Ισως εκεί που πήγε, τα πράγματα να είναι αλλιώς, να γράφει μουσικές και να μην τις ηχογραφεί μόνος, να μην τις διακινεί σε παράνομες κασέτες, να μην τον πονάει καμιά εκμετάλλευση, να μην χρειάζεται να παλεύει για την ανατροπή κανενός δυνάστη, να μην τον ξυλοκοπάει κανείς για τις ιδέες του, να μην... να μην.... μόνο να παίζει μουσική - ροκ, μπλουζ και κάντρι - παρέα με τον Παύλο, τον Τζιμ, τον Τζίμι, τη Τζάνις και τα άλλα παιδιά του αέρα.

Ίσως να ξανάρθεις όταν θα 'χω πια, όταν θα 'χω πια χαθεί.
Κι ή θα με 'χουν θάψει, ή θα έχω μα ή θα έχω μαραθεί.



Νικόλας Άσιμος

Wikipedia

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CF%82_%CE%86%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%82 

Ο Νικόλας Άσιμος (1949 - 1988) ήταν στιχουργός, συνθέτης και τραγουδιστής του ελληνικού ροκ και όχι μόνο. Τραγούδησε και πολλά άλλα τραγούδια σε λαϊκό στυλ. Το πραγματικό του επίθετο ήταν Ασημόπουλος. Ήταν μία περίπτωση ιδιαίτερα αντισυμβατικού καλλιτέχνη, κυρίως όσον αφορά στον τρόπο ζωής που επέλεξε ο ίδιος για τον εαυτό του. Οι συμπεριφορές του και τα τραγούδια που έγραψε θεωρήθηκαν συχνά προκλητικά. Υπήρξε ένα έντονα πολιτικοποιημένο άτομο, που ιδεολογικά δεν άνηκε σε κάποιο χώρο. O ίδιος ποτέ δεν αποδέχτηκε την "ταξινόμηση" σε κάποια ιδεολογία. Ο Άσιμος ήταν αρχικά αριστερός. Όμως, απέκτησε αναρχική συνείδηση λίγο αργότερα και στην συνέχεια ξεπέρασε και τους αναρχικούς, καθώς δεν επιθυμούσε να του κολλάνε ταμπέλες.

Ο Νικόλας Άσιμος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 20 Αυγούστου του 1949 από γονείς Κοζανίτες. Μικρός υπήρξε αρκετά φιλομαθής. Το 1967 γράφεται στη Φιλοσοφική σχολή του Α.Π.Θ.. Τα χρόνια της φοιτητικής του ζωής ασχολήθηκε ενεργά με το θέατρο, ενώ παράλληλα έγραφε τραγούδια και τραγουδούσε σε μπουάτ. Συχνά είχε προβλήματα με την αστυνομία: ήταν η περίοδος της Χούντας και της λογοκρισίας που αυτή επιβάλει.

Το 1973 φεύγει από τη Θεσσαλονίκη και πηγαίνει στην Αθήνα. Συνεχίζει να ασχολείται με το θέατρο και τελειώνει μια ιδιωτική σχολή Δραματικής Τέχνης. Γράφει τραγούδια τα οποία δε δισκογραφεί επίσημα, αλλά τα γράφει μόνος του σε κασέτες τις οποίες πουλάει σε διάφορους δρόμους της Αθήνας. Δίνει ακόμα μουσικές παραστάσεις σε μπουάτ της Πλάκας, και συνεργάζεται με καλλιτέχνες όπως ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο Σάκης Μπουλάς, ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας και η Κατερίνα Γώγου. Το 1976 απέκτησε μία κόρη από την σχέση του με την Λίλιαν Χαριτάκη, εκτός γάμου.

Η πρώτη του συμμετοχή στη δισκογραφία ήταν το 1974 με το single Ρωμιός-Μηχανισμός σε ηλικία 25 χρόνων. Το 1977 φυλακίστηκε προσωρινά μαζί με άλλους 5 εκδότες και συγγραφείς. Αποφυλακίστηκαν και οι 5 μετά από πρωτοβουλία του Διονύση Σαββόπουλου. Το 1978 κατατάχτηκε στον στρατό. Ωστόσο δεν υπηρέτησε, αλλά πήρε απαλλαγή στράτευσης καταφέρνοντας να του αναγνωριστεί ότι πάσχει από Σχιζοειδή ψύχωση. Κάτι τέτοιο δεν είχε ωστώσο καμία σχέση με την πραγματικότητα γιατί όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στην αυτοβιογραφία του υοθέτησε αυτή την συμπεριφορά γιατί ήταν αντιθέτος προς την στράτευση και απλά ήταν ένα σχέδιο για να την αποφύγει. Την περίοδο 1980 - 1981 έγραψε το βιβλίο του Αναζητώντας Κροκάνθρωπους, το οποίο δεν εκδόθηκε επίσημα, αλλά κυκλοφόρησε από τον ίδιο σε φωτοτυπημένα αντίγραφα. Τα τελευταία χρόνια, και μετά τον θάνατό του, το βιβλίο αυτό έχει κυκλοφορήσει και από εκδοτικό οίκο.

Το 1982 κυκλοφόρησε το πρώτο του δίσκο μακράς διάρκειας με τίτλο Ο Ξαναπές. Μελοποίησε το "Ουλαλούμ" του Γιάννη Σκαρίμπα. Το 1987 κατηγορήθηκε άδικα για το βιασμό μίας κοπέλας και οδηγήθηκε για λίγο στο ψυχιατρείο. Το γεγονός αυτό είχε σημαντικές συνέπειες στη ψυχολογία του και στις 17 Μαρτίου του 1988 κρεμάστηκε στο σπίτι του, που ονόμαζε χώρο προετοιμασίας. Πέθανε σε ηλικία περίπου 39 χρόνων.

Επίσης, πληροφορίες λένε ότι είχε φτιάξει ένα είδους ημερολόγιο, στο οποίο κατέγραφε τις τελευταίες 15 ημέρες. Σε αυτές τις 15 ημέρες έψαχνε κάτι που θα του "έδινε" λόγο να ζει. Σε όλες τις ημέρες είχε σημειώσει Χ (δηλαδή ότι δεν έβρισκε) και στην 15η ημέρα σημείωσε επίσης X, όπου και αυτοκτόνησε. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο θάνατός του, η αυτοκτονία του, ήταν σαν προγραμματισμένα.