Η ζωή στον ορνιθώνα - Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Το κρεμεζί το φόρεμα, ροδακινί ή καρπουζί, ροδί ή ό,τι άλλο επιθυμείτε που φορούσε η κ. Ραχήλ Μακρή προχθές στη Βουλή δεν ήταν παρά η χλωμή αντανάκλαση του κόκκινου που έβραζε μες την ψυχή της. Οχι το κόκκινο της κομμουνιστικής διεθνούς, αλλά το άλλο, το κόκκινο του αίματος που κοχλάζει και γουργουρίζοντας διψάει και πεινάει για το υπέρτατο αγαθό της ανεξαρτησίας. Διότι η κ. Μακρή, την επομένη της διακοσιοστής εικοστής τετάρτης επετείου από την κατάληψη της Βαστίλλης, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και είδε εαυτήν με σκούφο φρυγικό, και ως ηρωική κοζανίτισσα Μαριάννα, απείλησε τους προδότες του Εθνους με κρεμάλες. Ευτυχώς ή δυστυχώς η θλιβερή εφεύρεση του δόκτορος Γκιγιοτέν έχει περιπέσει σε αχρηστία προ πολλού.

Δεν θα σχολιάσω τις αντιδράσεις που προκάλεσε η πρότασή της. Δεν είναι του επιπέδου σας, φίλοι αναγνώστες. Αντιθέτως, δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστο τον τρόπο με τον οποίο οι κρίσιμες ψηφοφορίες στην Βουλή επηρεάζουν τον ψυχισμό των βουλευτών. Πώς απελευθερώνουν τον πλούτο του ψυχικού τους κόσμου, πώς προκαλούν ακραίες φαντασιώσεις τις οποίες, υπό κανονικές συνθήκες, οι ίδιοι δεν θα τολμούσαν να εκμυστηρευθούν ούτε στον σύντροφό τους. Οταν μια κυρία, εν μέσω θέρους, φαντασιώνεται κρεμάλες αξίζει όλη μας τη συμπάθεια. Χρειάζεται κατανόηση για τις δύσκολες στιγμές που περνάει, ένα βλέμμα έστω, και γι’ αυτό δεν συμφωνώ καθόλου με την πρόταση που της έκανε ο κ. Τζαμτζής της Ν.Δ., η οποία, το επαναλαμβάνω, δεν είναι του επιπέδου σας και ως εκ τούτου δεν την αναφέρω.

Αυτές οι «κρίσιμες» συνεδριάσεις πάντως έχουν, θα συμφωνήσετε, ιδιαίτερο ανθρωπολογικό ενδιαφέρον. Κατ’ αρχάς μας επιτρέπουν να μάθουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που ώς την ημέρα της «κρίσιμης» συνεδρίασης τους θεωρούσαμε ανύπαρκτους. Προσωπικά, δεν γνώριζα την ύπαρξη του κ. Μιχελογιαννάκη ώς την αξέχαστη εκείνη ημέρα που δήλωσε το περίφημο: «ανδρός πεσούσης πας ανήρ ανδρεύεται» - ο ίδιος μπορεί να νομίζει πως κάπου το διάβασε στον Καζαντζάκη.

Γνώριζα αντιθέτως την ύπαρξη του κ. Διαμαντόπουλου του ΣΥΡΙΖΑ διότι προ καιρού είχε ο ίδιος φροντίσει να συστηθεί στο πανελλήνιο ως «αναρχικός» και προχθές εμπλούτισε τις ιστορικές μας γνώσεις με το ρητό του Αρη Βελουχιώτη «rendez-vous στα γουναράδικα». Δεν ξέρω αν ο Βελουχιώτης χρησιμοποίησε τη γαλλική έκφραση, σέρνοντας το ρο στην κορυφή του ουρανίσκου του. Εμαθα πάντως ότι τη χρησιμοποιούσε για να προετοιμάζει τους συντρόφους του διά παν ενδεχόμενο, τον υπέρ πάντων αγώνα και άλλα ωραία. Και είναι συγκινητικό να διαπιστώνεις ότι εν έτει 2013 η ιστορία του Εθνους εμπνέει τους πατέρες και τις μητέρες του στον τιτάνιο αγώνα που δίνουν για την πρόοδο κάπου ανάμεσα στις κρεμάλες και τον «μεγάλο δημοκράτη», τον Αρη, τον Βελουχιώτη (by courtesy of Kassimatis).

Δεν μπορώ, τέλος, να αφήσω ασχολίαστη την παρέμβαση της κ. Σακοράφα. Είναι κατά κάποιον τρόπο η επιτομή όλων των προηγουμένων. Στηρίχθηκε σε μια συνθετική παρουσίαση της πρόσφατης ιστορίας της χώρας. Και επειδή στις «κρίσιμες» ψηφοφορίες το βήμα της Βουλής θυμίζει και λίγο ντιβάνι ψυχαναλυτή οφείλω να ομολογήσω πως η κ. Σακοράφα έχει κάνει αλματώδη πρόοδο στην επεξεργασία του ασυνειδήτου της. Διότι θέλει πολλή δουλειά για να καταλήξεις στο συμπέρασμα πως τα δεινά του τόπου, και του εν γένει καπιταλισμού, οφείλονται στο γεγονός ότι δεν τιμωρήθηκαν οι δωσίλογοι και δεν έγινε η αποχουντοποίηση- με τις απαραίτητες κρεμάλες υποθέτω. Να το έχουμε υπ’ όψη μας για το μέλλον. Οσο για τη Χρυσή Αυγή, αυτή για μια ακόμη φορά αντιμετώπισε την «κρίσιμη» ψηφοφορία με χιούμορ στρατοπέδου νεοσυλλέκτων, Κυριακή απόγευμα, λίγο πριν από την έξοδο.

Η Καθημερινή