Δειλά χρόνια - Του Μιχαήλ Καραγιάννη
Κάθε γενιά , σε κάθε εποχή κρίνεται ιστορικά όχι μόνο για τις δυσκολίες που πέρασε, αλλά και για την ικανότητά της να ανταπεξέλθει σ’ αυτές. Αυτή η γενιά στο μέλλον πως θα κριθεί; Όταν στις ορατά αρνητικά αναμενόμενες εξελίξεις που δρομολογούνταν στον τόπο εδώ και 2-3 δεκαετίες από τα λάθη και αδιέξοδα της πολιτικής, πως έδρασε;
Οι σημερινοί μεσήλικες ένα πράμα επιθυμούσαν διακαώς και γι΄ αυτό αγωνίζονταν. Το αμερικάνικο όνειρο. Έτσι μόνο δανείζονταν και δανείζονταν και δανείζονταν, χαρακτηρίζοντας γραφικούς όσους απέφευγαν το ρίσκο, λέγοντας τη χιλιοειπωμένη ρήση – έλα μωρέ μια ζωή την έχουμε, δε βαριέσαι, αύριο έχει ο θεός-. Εμ δεν έχει ο θεός, για τέτοια μυαλά, οι δανειστές έχουν! Έτσι δανείζονταν για μία άκρατη πολυτελή ζωή για ακριβά σπίτια και εξοχικά, για ξεχωριστά ταξίδια και ατελείωτες διακοπές, πολυτελή αυτοκίνητα και ανελέητα παιδικά πάρτι ( καλύτερος είναι ο γείτονας που έκλεισε στο παιδότοπο;) . Οι πιο τυχεροί προλάβανε και σκάφος ίσως και πισίνα. Παραμύθιαζαν εαυτόν και αλλήλους πως είναι χλιδάτοι πολίτες του μπέβερλι χιλς! Τόση ανοησία, τόση υπεροψία, τόση κενότης!
Έτσι μεγαλώσαν τα παιδιά τους μ’ ένα όραμα. Πάρε παιδί μου πτυχία κι αυτοκίνητο, κάνε οπωσδήποτε μεταπτυχιακά και διδακτορικά- κατά προτίμηση Λονδίνο και Άμστερνταμ- κι ‘ όταν γυρίσεις θα τα εξαργυρώσουμε με ένα βόλεμα σε μία κοπροσκυλίστικη θεσούλα… Όσον αφορά κλίσεις και δεξιότητες, αυτές πνιγμένες.
Και τα παιδιά; Οι νέοι; Άμοιροι ευθυνών; Έφαγαν ότι τους δώσανε; Καλό, κακό, μόνο επειδή τους προσφέρθηκε; Η αντίδραση και αντίρρηση της ηλικίας που είναι; Έτσι βολεύονται να πιστεύουν, πως για τα δεινά τους φταίνε μόνο οι προηγούμενοι. Είναι η εύκολη λύση. Η δύσκολη είναι αυτή της ατομικής καλλιέργειας του πνεύματος. Της αναζήτησης , της αντίδρασης, της διαφοράς. Της ρήξης με τα λάθη της προηγούμενης γενιάς. Της δράσης.
Αντίθετα είναι δειλοί, πάρα πολλοί βαφτίζουν την αεργία τους, ανεργία , βολεύονται με τα 500ευρα χαρτζιλίκια γονιών και παππούδων, εξακολουθούν να συσσωρεύουν τίτλους στο εξωτερικό αλλά βάζουν τη μαμά να συμπληρώσει την αίτηση σε μια υπηρεσία γιατί αυτοί… δεν ξέρουν, σηκώνονται το πρωί μόνο για να βγάλουν βόλτα το σκύλο, οδηγούν γκαζώνοντας με το κουλό απ’ έξω, μα κυρίως σπαταλούν και ξοδεύουν κάθε ενέργεια και χρόνο της νιότης τους στην αδιάλειπτη κίνηση του αντίχειρά τους επάνω σε μια οθόνη άι φον, άι παντ. Άι σιχτίρ δηλαδή! Σπουδαία οράματα. Η αληθινή ζωή δεν είναι στάσιμη , μόνο στην οθόνη και στα δίκτυα.
Είναι εκεί έξω και τρέχει και τους προσπερνάει…
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
