Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι - Του Σπύρου Γκάρου

... Kατά τη διάρκεια της συνάντησης σε δείπνο, είμασταν όλοι οι αξιωματικοί σιωπηλοί. Γνωρίζαμε, ότι ο εχθρός πριν από τη ρίψη της βόμβας είχε ήδη ηττηθεί και ζητούσε την ειρήνη. Αισθανόμασταν ένα μεγάλο πένθος, μόνο με τη σκέψη, πόσο μεγάλη ανοησία ήταν να καταστρέψουμε τη Χιροσίμα. Αμέσως μετά ακολούθησε μεταξύ των αξιωματικών η σιωπή: ”Γιατί;”  Περισσότερο δε μπορούσε κάποιος να πει. (...)

Όταν μετά τον πόλεμο επέστρεψα στο σπίτι μου και αφηγήθηκα στους συγγενείς και φίλους  αυτή την ιστορία με κοιτούσαν όλοι σαστισμένοι. Όλοι ήταν πεπεισμένοι, από τις δηλώσεις της κυβέρνησης, ότι η ρίψη της Βόμβας, για να τελειώσει ο πόλεμος, ήταν απόλυτα αναγκαία...

( Willard H. Reeves, ιερέας του πολεμικού ναυτικού)

Στις 6 Αυγούστου του 1945, στις 8.13 το πρωί, το πλήρωμα του βομβαρδιστικού Β 29 (Elona Gay) έλαβε από τον ανώτερο διοικητή των αμερικανικών δυνάμεων στον Ειρηνικό Ωκεανό, στρατηγό Carl. A. Spaatz τη διαταγή, να ρίξει πάνω από τη Χιροσίμα την Ατομική βόμβα. Μετά από δύο λεπτά σε ύψος 580 μέτρων η τρομερή εκρηκτική δύναμη των 12 500 τόνων ΤΝΤ (τρινιτροτολουόλης) σκόρπισε φρικτό θάνατο σε 80.000 ανθρώπους από τον άμαχο πληθυσμό. Επί πλέον 15.000 κονιορτοποιήθηκαν και 100.000 μολύνθηκαν και πέθαναν από τη ραδιενέργεια.  Ενώ ο Τρούμαν γνώριζε τις καταστροφικές συνέπειες της Α-βόμβας, εντούτοις, τρεις ημέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου, στις 12.00 η ώρα το μεσημέρι, έδωσε εντολή για τη ρίψη της δεύτερης βόμβας (πλουτωνίου) στην πόλη Ναγκασάκι. Η εκρηκτική δύναμη αυτής της βόμβας ήταν σχεδόν  διπλάσια από αυτή της Χιροσίμας, περίπου 22 000 τόνοι ΤΝΤ (τρινιτροτολουόλης) και είχε 70 .000 θύματα.

Αναρωτιέται κανείς ,γιατί οι βόμβες δε ρίχτηκαν επί στρατιωτικών στόχων, αλλά επί του άμαχου πληθυσμού.  Σκοπός  της ρίψης τους δεν ήταν να τερματιστεί ο πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Ιαπωνίας, αλλά η επίδειξη δύναμης προς την Σοβιετική Ένωση. Με λίγα λόγια δεν είχαν διεύθυνση το Τόκιο, αλλά τη Μόσχα. Ήταν μία καθαρά εγκληματική ενέργεια εναντίον της ανθρωπότητας.  Σύμφωνα με τους τελευταίους αριθμούς έχασαν τη ζωή τους με φρικαλέο τρόπο πάνω από 300.000 άνθρωποι. Στα ανθρώπινα θύματα προστίθεται και η ισοπέδωση του 80% της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι.

...δεν ήταν αναγκαίο να χρησιμοποιήσουμε αυτό το τρομερό  όπλο...

( Präsindent:Dwight D.Eisenhower)

Στις 29 Αυγούστου 1949 η Σοβιετική Ένωση έκανε την πρώτη δοκιμή της δικής της “ατομικής βόμβας”, ακολούθησε στις 2 Οκτώβρη 1952 η Μεγάλη Βρετανία. Την ίδια εποχή οι ΗΠΑ είχαν ήδη στην κατοχή τους 245 ατομικές βόμβες.

Ο ψυχρός πόλεμος και o ανταγωνισμός για τα πυρηνικά όπλα μεταξύ ΗΠΑ και Σοβιετικής Ένωσης έχει ήδη ξεκινήσει.

Το 1962 , στην κρίση της Κούβας, τότε που ο κόσμος είχε φτάσει στο χείλος μιας πυρηνικής καταστροφής, ο πρόεδρος  των ΗΠΑ, John F. Kennedy,  ανάφερε τα εξής:

“...Οι άνθρωποι σ' αυτόν τον πλανήτη θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν, ότι μπορεί να έρθει μία ημέρα που ο πλανήτης δε θα είναι πλέον κατοικήσιμος. Κάθε άνδρας γυναίκα και παιδί ζούνε κάτω από την -πυρηνική δαμόκλειο σπάθη- , η οποία κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους από μία λεπτή κλωστή.

Ουαί κι αλίμονο, αν από κάποιον παρανοϊκό ή από κάποιο λανθασμένο χειρισμό ή από ένα ατύχημα η κλωστή κοπεί. Τότε θα πάψει να υπάρχει ζωή επί του πλανήτη ”.

Από μία τέτοια κλωστή κρέμεται σήμερα και το κλίμα στη γη, αν αναλογιστούμε πόσο μεγάλη είναι η ρύπανση που συσωρεύεται από τα πυρηνικά και χημικά απόβλητα. Τους δορυφόρους τα ραντάρ, τα τεράστια υποβρύχια, τους ατομικούς αντιδραστήρες και ότι λειτουργεί με πυρηνική ενέργεια επί του εδάφους, στις θάλασσες και στον αέρα.