Στη Μάριμπελ...

«Φτάσε όπου δεν μπορείς».

Νίκος Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο

Photo by STRINGER/REUTERS

Η Ονδούρα είναι μια πάμφτωχη χώρα της Κεντρικής Αμερικής, ξεχασμένη λες απ’ το Θεό, με μοναδικά της έσοδα την παραγωγή μπανάνας και τον τουρισμό και με το 70% του πληθυσμού της κάτω από τα όρια της φτώχειας. Για τους περισσότερους κατοίκους, η καθημερινή επιβίωση δεν είναι παρά ένας άθλος με αμφίβολο αποτέλεσμα. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ανύπαρκτα, η διαφθορά πανταχού παρούσα, η αστυνομία κλείνει το μάτι σε κάθε είδους ανομία, τα ναρκωτικά δίνουν και παίρνουν, οι συμμορίες κυβερνούν και η εγκληματικότητα χτυπά κόκκινο, παραμένοντας ατιμώρητη. Η βία κατά των γυναικών τείνει να γίνει επιδημία σ’ αυτή την κολασμένη χώρα, όπου – όπως επισημαίνει η Παναμερικανική Οργάνωση Υγείας (Pan American Health Association) – μια γυναίκα δολοφονείται κάθε δεκαπέντε ώρες.  Η πόλη Σαν Πέδρο Σούλα μάλιστα, σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters , κηρύχτηκε η πιο επικίνδυνη πόλη στον κόσμο, με τις ανθρωποκτονίες να ξεπερνούν τις τρεις ημερησίως.

Η 37χρονη Angelica Maribel Murillo, ζει στην πρωτεύουσα, Τεγουσιγάλπα, και φαίνεται ότι καθημερινά σηκώνει το δικό της σταυρό του μαρτυρίου, αφού, πριν από πέντε χρόνια, ο άντρας της, κατηγορώντας την ότι διατηρεί εξωσυζυγική σχέση, αποπειράθηκε να τη σκοτώσει, με αποτέλεσμα να της κόψει και τα δύο χέρια από τον καρπό και κάτω. Ο δράστης διέφυγε και αναζητείται ακόμα (!), ενώ η Angelica παλεύει να μεγαλώσει μόνη τα τέσσερα παιδιά της. Μπορεί να φαίνεται απίστευτο, αλλά η ηρωική αυτή γυναίκα φτιάχνει τορτίγιες και τις πουλά για να ζήσει την οικογένειά της.

Photo by STRINGER/REUTERS

Ο ρεπόρτερ του Reuters, Jorge Cabreras, ανακάλυψε τη  Μάριμπελ και γνωστοποίησε την ιστορία της, την οποία σας μεταφέρω, αφού διάβασα συγκλονισμένη  αυτά που γράφει στο blog του, τα οποία μόνο οργή για το δράστη και απροσμέτρητο θαυμασμό για την άγνωστη αυτή ηρωίδα μπορούν να προκαλέσουν.

O Cabreras συνάντησε τη Μάριμπελ κατά τη διάρκεια ενός από τα πολλά ταξίδια του στη φτωχογειτονιά (slum) La Nueva Australia, μια από τις πιο επικίνδυνες συνοικίες της Τεγουσιγάλπα. «Αφού μου διηγήθηκε την ιστορία της», αναφέρει ο Cabrera, «την είδα να σκουπίζει με το μπράτσο της ένα δάκρυ που έτρεχε στο μάγουλό της».

Photo by STRINGER/REUTERS

Μια συνηθισμένη μέρα του 2008, η Μάριμπελ ήταν στο σπίτι κι ετοίμαζε ζύμη για τορτίγιες, κάτι που έκανε σε όλη της τη ζωή. Ο άντρας της, που ήταν γνωστό σε όλους ότι διατηρούσε εξωσυζυγική σχέση, άρχισε να καυγαδίζει μαζί της σχετικά με το σπίτι τους που ήθελε να πουλήσει. Η γυναίκα του ωστόσο δεν ήταν διατεθειμένη με τίποτα να χάσει αυτό που με τόσο σκληρή δουλειά είχε αποκτήσει. Έξαλλος εκείνος από θυμό, πήρε έναν μπαλτά, της έκοψε τα χέρια και τη χτύπησε τρεις φορές στο κεφάλι. Η κόρη της, Breily, που τότε ήταν δύο χρονών και έπαιζε αμέριμνα δίπλα στη μαμά της, άθελά της έγινε σιωπηλός μάρτυρας. Η μικρή μάλιστα, ήταν γεμάτη αίματα και η Μάριμπελ νόμισε ότι είχε χτυπηθεί κι αυτή. Ευτυχώς όμως δεν είχε.

Photo by STRINGER/REUTERS

Η άτυχη γυναίκα κείτονταν αιμόφυρτη στο πάτωμα, αλλά τελικά κατάφερε να φωνάξει βοήθεια και ένας γείτονας τη μετέφερε στο νοσοκομείο, όπου άκουσε τους γιατρούς να λένε μεταξύ τους ότι δεν θα τα καταφέρει. Κι όμως, σε πείσμα όλων και προπαντός της μοίρας, η Μάριμπελ κατάφερε να επιζήσει. Ο άντρας της τής είχε στερήσει τα χέρια, αλλά όχι τη θέληση για ζωή.

Photo by JORGE CABRERA/REUTERS

"Στην Ονδούρα, παρατηρεί ο ρεπόρτερ, "η βία κατά των γυναικών είναι ένα μέγιστο πρόβλημα και κανείς δεν φαίνεται να θέλει να βρει λύση. Τα πιο πολλά παιδιά, από τη στιγμή που θα γεννηθούν, δεν σταματούν να βλέπουν τον πατέρα τους να κακοποιεί τη μητέρα τους. Οι λέξεις μπορεί να πληγώσουν, τα χτυπήματα όμως, μπορούν να τραυματίσουν ή να σκοτώσουν".

Photo by STRINGER/REUTERS

«Δεν έχω πρόβλημα να μαγειρεύω, να πλένω, ακόμα και να τρώω, αλλά όταν πουλώ τις τορτίγιες, οι άνθρωποι δεν έρχονται γιατί με βλέπουν σαν κάτι αξιοπερίεργο, τα παιδιά με φοβούνται», λέει με παράπονο η Maribel. «Τα τελευταία πέντε χρόνια η ζωή μάς έδωσε δύναμη και δεν θ’ αφήσω να μας επηρεάσει αυτό που έγινε», προσθέτει, ενώ ξεκαθαρίζει με αποφασιστικότητα ότι σκοπός της είναι η αποπεράτωση του σπιτιού. Του ίδιου σπιτιού για το οποίο έχασε πριν πέντε χρόνια τα χέρια της…

Photo by STRINGER/REUTERS

Μαθήματα ζωής λοιπόν από τη γενναία Maribel, προς όλους εμάς και κυρίως προς κάθε κακοποιημένη γυναίκα, που, παρά τα τραύματα ή τους μώλωπες, κρύβει αστείρευτα αποθέματα δύναμης μέσα της, τα οποία κανείς δεν μπορεί να της στερήσει, ιδιαίτερα δε, αν έχει και κάποιο παιδί να προστατέψει και να αναθρέψει.

Photo by STRINGER/REUTERS

Ξέρω, ξέρω, η Ονδούρα πέφτει πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη χώρα μας, που δοκιμάζεται σκληρά τα τελευταία τρία χρόνια. Όμως ο ανθρώπινος πόνος δεν έχει πατρίδα και καλό είναι, κάθε φορά που πάμε να γκρινιάξουμε, πιστεύοντας ότι όλες οι συμφορές του κόσμου έχουν πέσει στο κεφάλι μας, να μην ξεχνάμε ότι κάπου, σε κάποια γωνιά αυτού του πλανήτη, ο Χριστός καθημερινά ξανασταυρώνεται…