Ταξίδι στο κέντρο του κόσμου - Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Δεν ξέρω πόσοι Πορτογάλοι πιστεύουν πως ο κόσμος χωρίζεται σε αντι-πορτογάλους και φιλο-πορτογάλους. Δεν ξέρω πώς αυτή η αντίληψη, αν ισχύει, επηρεάζει την αντίληψή τους για τον κόσμο, αν κρίνουν την εξωτερική πολιτική της χώρας τους βάσει αυτής και αν υπολογίζουν τη στάση των πολιτικών τους κομμάτων απέναντι στις αντι-πορτογαλικές δυνάμεις της οικουμένης όταν βρεθούν μπροστά στην κάλπη. Δεν ξέρω αν στη συμπαθητική αυτή χώρα, που υφίσταται τον ζυγό του Μνημονίου, οι Νεφελίμ, οι μασόνοι, οι Εβραιο-σιωνιστές, η Λέσχη Μπίλντεμπεργκ και λοιποί μοχθηροί παράγοντες αποτελούν θέματα δημόσιας συζήτησης. Οπως επίσης αγνοώ εάν κάποιο από τα κόμματα που εκπροσωπούνται στην πορτογαλική Βουλή έχει αντιληφθεί, και κατά συνέπειαν καταγγείλει, την ψεκαστική δραστηριότητα πάνω από τη Λισσαβώνα, το Πόρτο και άλλες πόλεις. Αγνοώ επίσης για πόσους Ισπανούς ο κόσμος χωρίζεται σε αντι-ισπανούς και φιλο-ισπανούς, και δυστυχώς δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μου η δραστηριότητα των Νεφελίμ στη γειτονική Ιταλία, αν και ώρες ώρες, παρακολουθώντας τον Μπερλουσκόνι, σκέφτομαι πως εκεί, σε αντίθεση με όσα συμβαίνουν εδώ, έχουν βρει τρόπους για να μεταμφιέζονται.

Θα μου πείτε καμία απ’ αυτές τις χώρες δεν βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου όπως η δική μας. Η δυστυχής Πορτογαλία είναι πεταμένη στο νοτιοδυτικό άκρο της Ιβηρικής, καταδικασμένη να ατενίζει τον άδειο ορίζοντα του Ατλαντικού· η Ισπανία στριμώχνεται κάτω από τη Γαλλία και μιλάει μια παρεφθαρμένη διάλεκτο της λατινικής· η δε Ιταλία, ελάτε τώρα, δεν είναι τίποτε παραπάνω από την απόφυση του Πεδεμοντίου και του Τυρόλου. Σε αντίθεση με τη δική μας χώρα, η οποία στον Βορρά έχει την Ευρώπη και τον Βόρειο Πόλο, προς δυσμάς τη δυτική Ευρώπη και την αμερικανική ήπειρο, στην Ανατολή την Εγγύς και Απω Ανατολή και στον Νότο ολόκληρη την Αφρική, μηδέ της Πετραίας Αραβίας εξαιρουμένης. Δεδομένης της γεωγραφικής της θέσεως, η Ελλάς είναι τοποθετημένη στο κέντρο του κόσμου, ως εκ τούτου όλος ο υπόλοιπος κόσμος είναι αναγκασμένος να ασχολείται μαζί της προκειμένου να μη διασαλευθεί η κοσμική ισορροπία. Είναι δε σαφές σε όποιον γνωρίζει έστω και την αλφαβήτα της Ιστορίας ότι σε καμία από αυτές τις χώρες δεν γεννήθηκε η δημοκρατία. Τη δε ιστορική τους πορεία τη σπιλώνουν η συγκρότηση αυτοκρατοριών, η κατάκτηση αποικιών, τα υπερατλαντικά ταξίδια, η Αναγέννηση και μερικές ακόμη λεπτομέρειες που δεν είναι της παρούσης. Ας υπενθυμίσω, τέλος, πως καμία απ’ αυτές τις χώρες δεν ομιλεί την ελληνικήν. Μια γλώσσα που στη διαπλοκή των φωνηέντων και των συμφώνων της έχει αποθηκεύσει τη σοφία και φτάνει να ξέρεις τριακόσιες μόνον λέξεις από τις χιλιάδες του λεξιλογίου της για να σε αντιμετωπίζουν ως σοφό και να σε ψηφίζουν για βουλευτή. Με όλα αυτά, και πολλά ακόμη, είναι φυσικό για εμάς, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους, ο κόσμος να χωρίζεται σε φιλέλληνες και ανθέλληνες.

Υπερβάλλω; Μπορεί. Πλην όμως, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τις παραπάνω σκέψεις που με κατέκλυσαν όταν άρχισα να αναρωτιέμαι για ποιον λόγο, ενώ οι συνθήκες στην Πορτογαλία και την Ισπανία είναι ίδιες και χειρότερες από τις δικές μας, εκεί, ακόμη και οι ακραίες τοποθετήσεις δεν έχουν τον πρωτογονισμό της Χρυσής Αυγής. Και για ποιο λόγο ο εθνικισμός ή οι ακροδεξιές τοποθετήσεις διατηρούν ακόμη κάποιους δεσμούς με τον ορθολογισμό, ή έστω με την κοινή λογική. Σκέψεις που αναδύθηκαν ως απάντηση στις τοποθετήσεις όσων περιορίζουν την άνοδο της Χρυσής Αυγής στα Μνημόνια. Χρειάζονται κι άλλα υλικά στη συνταγή της συλλογικής μας ψυχοσύνθεσης και, δυστυχώς, ο «εθνολαϊκισμός» δεν αφορά μόνο την τερατογένεση του μορφώματος. Κυκλοφορεί ελεύθερος σε όλο το φάσμα του συστήματος, μηδέ της Αριστεράς εξαιρουμένης εννοείται.

Η Καθημερινή