Διακο(υ)ρεύοντας τις έννοιες - Του Θάνου Τζήμερου

Θα παραφράσω τη γνωστή ρήση του Επίκτητου «αρχή παιδεύσεως η των ονομάτων επίσκεψις» ως «αρχή απαιδευσίας η των ονομάτων διαστροφή». Λέμε «κούρεμα» του χρέους και φανταζόμαστε μια ανάλαφρη, σχεδόν απολαυστική, διαδικασία που θα «διαγράψει» μερικά δις που πέφτουν, δίκην βοστρύχων, στους ώμους μας. Λάθος!

Την παρανόηση την ξεκίνησαν οι Αμερικάνοι. Ο όρος «κούρεμα», που έχει καθιερωθεί πλέον ως κομβική έννοια στο λεξιλόγιό μας, στις ΗΠΑ πρωτοεμφανίστηκε. Εδώ και 200 χρόνια. Δεν ξέρω ποιανού έμπνευση ήταν. Μπορώ όμως να φανταστώ ότι ο όρος εφευρέθηκε για να μην πάθει σοκ, αμέσως, αυτός που θα έτρωγε τη χασούρα. Φυσικά δεν το απέφυγε. Το έπαθε το σοκ μετά, όπως το έπαθαν κι όλοι όσοι συμμετείχαν με το στανιό στο ελληνικό PSI. Γιατί «κούρεμα» είναι όταν απαλλάσσεσαι από κάτι περιττό, αλλά δεν το φορτώνεται άλλος. Επίσης, αφορά εσένα και μόνο! Δικά σου είναι τα μαλλιά – ό,τι θες τα κάνεις!

Στην οικονομία, όμως, «κούρεμα» ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! Όπως δεν υπάρχει διαγραφή με μια μονοκοντυλιά, σαν κι αυτή που διαφημίζουν οι νεόκοποι σωτήρες - ολετήρες του αριστεροδεξιού λαϊκισμού. Το «κούρεμα» είναι, απλώς, η αποστολή του λογαριασμού σε άλλον. Το ελληνικό κούρεμα το πλήρωσαν οι Έλληνες ιδιώτες ομολογιούχοι, με τη δήμευση ουσιαστικά του κεφαλαίου τους, τα ασφαλιστικά Ταμεία και η Εκκλησία με την εξάχνωση των αποθεματικών τους, οι εκατοντάδες χιλιάδες μικρομέτοχοι των ελληνικών τραπεζών που είδαν την περιουσία τους να χάνει το 99% της αξίας της, τα ασφαλιστικά Ταμεία άλλων χωρών που είχαν αγοράσει ελληνικά ομόλογα, οι ξένες Τράπεζες και τα διεθνή funds που διαχειρίζονται χρήματα φυσικών προσώπων. Μεγάλο μέρος, δηλαδή, της «ελάφρυνσης» της μιας τσέπης της Ελλάδας κατέληξε ως υπέρογκο βάρος ή βόμβα έτοιμη να εκραγεί (π.χ. Ταμεία υπό κατάρρευση) στην άλλη.

Να πληρώσουν οι τραπεζίτες, να πληρώσουν τα κράτη της Ε.Ε., ολολύζουν κάποιοι. Κι αγνοούν ότι ο πραγματικός τραπεζίτης είναι ο μικρομέτοχος. Στην Εθνική δεν υπάρχει μέτοχος, φυσικό ή νομικό πρόσωπο, που να κατέχει πάνω από το 5% των μετοχών. Ούτε τραπεζικό ή κρατικό χρήμα υπάρχει. Διαπιστώνω ότι αυτό δεν γίνεται αντιληπτό από όσους έχουν εθισθεί στις λαϊκίστικες ιδεοληψίες. Το μόνο είδος χρήματος που κυκλοφορεί στον κόσμο είναι αυτό που έχουν οι ιδιώτες. Η τράπεζα δανείζεται από κάποιους και δανείζει σε κάποιους άλλους. Επίσης, η έννοια του δημόσιου χρήματος είναι μια σύμβαση, που περιγράφει μια προσωρινή κατάσταση διαχείρισης. Το Δημόσιο παίρνει χρήματα από ιδιώτες, μέσω της φορολογίας, και τα δίνει σε άλλους ιδιώτες για μισθούς, συντάξεις ή δημόσιες επενδύσεις. Ακόμα και το αμερικανικό χρήμα που τυπώνεται αφειδώς θα κατευθυνθεί αμέσως μετά το πιεστήριο στην τσέπη ιδιωτών, για να καλύψει το κόστος λειτουργίας του αμερικανικού Δημοσίου.

Μπορεί, λοιπόν, η αποστολή του λογαρισμού σε τρίτους να είναι αναγκαία γιατί η διασπορά της χασούρας προκαλεί μικρότερη ζημιά στην παγκόσμια οικονομία απ’ ό,τι η συγκέντρωσή της σε ένα σημείο, αυτό όμως δεν την καθιστά λιγότερο οδυνηρή ούτε περισσότερο ηθική. Το «κούρεμα» είναι, σε τελική ανάλυση, κλοπή. Και μάλιστα εκ προμελέτης. Ο χουβαρντάς σε λόγια κενά περιεχομένου, Βενιζέλος, από το βήμα της Βουλής διαβεβαίωνε τους Έλληνες ομολογιούχους ότι δεν θα χάσουν από το PSI, την ίδια στιγμή που υπέγραφε το αντίθετο. Προηγουμένως, το θλιβερό ντουέτο Παπανδρέου - Παπακωνσταντίνου διαβεβαίωναν τους μετόχους των Τραπεζών ότι δεν θα γίνει κούρεμα κι η Ελλάδα θα ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της, την ίδια στιγμή που κουβαλούσαν νερό στο μύλο της «βιομηχανίας» ασφαλίστρων κινδύνου. Η Τράπεζα της Ελλάδος χωρίς να ρωτήσει τους διαχειριστές των Ταμείων μετέτρεψε τα αποθεματικά που υποχρεωτικά, διά νόμου, κατατίθενται σ’ αυτή, σε ομόλογα ετοιμάζοντάς τα για τη σφαγή. Ορισμένα, μάλιστα, λίγες μέρες πριν το PSI! Αν αυτό δεν είναι απάτη, κι αυτή η λέξη έχει χάσει το νόημά της.

Εκτός όμως από το ηθικό και το οδυνηρό, υπάρχει το αποτελεσματικό. Είναι ένα «κούρεμα» αποτελεσματικό; Ναι, αν συνδυαστεί με στρατηγικές ανάπτυξης. Αν ο κουρεμένος απλώς πάρει πίστωση χρόνου και συνεχίσει την ίδια πολιτική που οδήγησε στο χρέος, είναι δώρο άδωρο. Κι η κυβέρνηση αυτό ακριβώς κάνει. Κερδίζει χρόνο. Γιατί; Για να μη σταματήσουν το πάρτιυ της ληστείας του υστερήματος των φορολογουμένων όσοι έχουν επαφή με τον «μπεζαχτά».

Υπάρχει και μια άλλη, μεγαλύτερη και βαθύτερη χασούρα. Το «κούρεμα», εκτός των άλλων, έκοψε και τις τελευταίες ίνες εμπιστοσύνης που υπήρχαν ανάμεσα στην Πολιτεία και τον Πολίτη. Αυτή την εθνικού μεγέθους απομείωση αξιών κανένας δεν μπορεί ακόμα να υπολογίσει.

Όσοι, λοιπόν, ονειρεύονται κουρέματα κι όχι νοικοκυρέματα ως λύση, καλά θα κάνουν να επαναπροσδιορίσουν το νόημα μερικών λέξεων. Η μόνη ομοιότητα ανάμεσα στο «κούρεμα» και στη ληστεία των δικών σου και των δικών μου αποταμιεύσεων για να πληρώνουν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος τους κομματικούς τους πελάτες είναι ότι τα μαλλιά, όπως και το χρέος, ξαναφυτρώνουν.

Πηγή: Athens Voice