Σκέψεις πάνω σ’ έναν εορτασμό -Του Θεόδωρου Μεσσηνέζη

Προχθές γιορτάσαμε την 73η επέτειο του ΟΧΙ  εναν από τους λαμπρότερους σταθμούς της ιστορίας της Χώρας μας. Έγιναν εντυπωσιακές παρελάσεις (που είδαμε δυστυχώς από την τηλεόραση). Έγιναν και άλλες εορταστικές και πανηγυρικές εκδηλώσεις σε κλειστούς χώρους και ακούστηκαν θερμά και διθυραμβικά λόγια που εξυμνούσαν το μεγαλείο της μέρας αυτής.

Για 73 χρόνια, κάθε χρόνο , η μέρα αυτή μας κάνει να νοιώθουμε περήφανοι για τα κατορθώματα και τον Πατριωτισμό των Παππούδων και των Πατεράδων μας, που τότε, μια χούφτα όλοι κι’ όλοι , αψηφώντας την τεράστια αριθμητική διαφορά ανδρών και την ποιοτική υπεροχή σε όπλα, αντιστάθηκαν νικηφόρα στα 8 εκατομμύρια των Ιταλικών λογχών και εν συνεχεία ανέκοψαν την προς νότο προέλαση των σιδηρόφρακτων ορδών του Χίτλερ.

Αυτούς που πραγματοποίησαν αυτό το υπεράνθρωπο και υπέροχο θαυμαστό επίτευγμα και που τους ύμνησαν όλοι,  οι φίλοι ακόμη και οι εχθροί (ασχέτως αν μετά ξέχασαν και τους ύμνους και τις υποσχέσεις τους). Αυτούς που τους αποκαλούσαν ζωντανό παράδειγμα για τους μεταγενέστερους διεθνώς και από τους οποίους πολλά καρπώθηκαν τότε σε όλα τα πεδία των μαχών. ΑΥΤΟΥΣ υποτίθεται ότι τιμούμε τη μέρα αυτή.

Πως όμως αυτοί οι λίγοι, οι μη τέλεια οπλισμένοι κατόρθωσαν να πραγματοποιήσουν αυτό το υπέροχο θαύμα στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας; Το κατόρθωσαν γιατί πρώτα πρώτα είχαν πίστη στον εαυτό τους και στο δίκιο τους. Γιατί πίστευαν και αγαπούσαν τη Πατρίδα, την Ελλάδα με όλη τους τη καρδιά μη αφήνοντας ελεύθερο χώρο σ’ αυτήν να εισχωρήσει  το καταστροφικό, όπως έχει αποδειχθεί τα τελευταία ιδίως χρόνια, κομματικό πάθος. Το κατόρθωσαν γιατί μπροστά στον επερχόμενο κίνδυνο παραμέρισαν τα προσωπικά τους θέματα και αντιθέσεις και έγιναν όλοι ένα. Μια γροθιά, μια  ψυχή,  που ήταν έτοιμη να θυσιαστεί υπερασπιζόμενη τη γλυκιά Πατρίδα και τα προαιώνια ιδανικά της!

Αυτούς  λοιπόν τους Ήρωες τιμούμε ή πρέπει να τιμούμε τη μέρα αυτή;

Αλλά είμαστε εμείς άξιοι να τιμούμε τους ημίθεους αυτούς στους οποίους οφείλουμε ότι είμαστε σήμερα ένας ελεύθερος Λαός ασχέτως του γεγονότος ότι σαν Έθνος είμαστε σχεδόν υπόδουλοι των υποτιθεμένων φίλων μας αλλά συγχρόνως και αδίστακτων τοκογλύφων δανειστών μας ; Όχι ! ούτε ισάξιοι, ούτε άξιοι, είμαστε καθώς ούτε καν στα χνάρια τους δεν μπορέσαμε να συρθούμε. Γιατί;

Ας κάνουμε μια  ειλικρινή αυτοκριτική μαζί με μια γρήγορη αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν.

Από τη λήξη του Β! Παγκοσμίου πολέμου και τον τερματισμό της τετράχρονης και βασανιστικής Γερμανικής κατοχής, αρχίσαμε με τη διάσπαση του Λαού , που ακόμη ζαλισμένος από τους αυστηρούς περιορισμούς στους οποίους τον υποχρέωναν οι κατακτητές, έγινε εύκολο θύμα στα πλάνα λόγια ξένων δήθεν φίλων αλλά και δικών μας εκμεταλλευτών. Δημιουργήθηκαν παρατάξεις προσκείμενες κυρίως σε ξένα συμφέροντα, που άρχισαν να μάχεται η μία την άλλη, αδιαφορώντας αν η αντιζηλία τους αυτή θα ήταν τελικά καταστροφική για τη Πατρίδα. Η παράλογη αυτή αντιζηλία τους σύντομα μετατράπηκε σε έναν εμφύλιο πόλεμο , σκληρό, αδελφοκτόνο, που μόνον υπέρ της Πατρίδος δεν ήταν, παρά μόνον υπέρ ορισμένων παραταξιακών και ατομικών συμφερόντων. Όταν το κουρνιαχτό του εμφυλίου καταλάγιασε, άρχισε μια επίπλαστη ησυχία και μια μικρή αμφίβολη πρόοδος αλλά συγχρόνως εμφανίστηκε και ένα πλήθος πολιτικών κομμάτων που αντικατέστησε περίπου τις παρατάξεις.

Κάθε κόμμα και αρχηγός με τους υποτακτικούς του, που στη προσπάθειά τους να προσελκύσουν και να πολλαπλασιάσουν τους οπαδούς του κόμματος, μόλις τους δινότανε η κατάλληλη ευκαιρία, αδιαφορώντας για την πραγματική ζημιά που εν γνώσει τους προκαλούσαν στο Κράτος και ας μη πουν ότι αυτό δεν το γνώριζαν γιατί δεν μπορώ να τους χαρακτηρίσω τόσο ανίδεους ως προς το τι έκαναν), άρχισαν να υπόσχονται σε άσχετους και κυρίως δικούς τους, λαμπρές θέσεις στο Δημόσιο με παχυλές απολαβές παντός είδους, εξαγοράζοντας συνειδήσεις! Απολαβές που δεν θα προερχόταν  από τη τσέπη τους αλλά από το Δημόσιο Κορβανά αδειάζοντας τον, αλλά  υποχρεώνοντας όλους εμάς τους υπολοίπους να τον γεμίζουμε συνεχώς άσχετα αν μπορούσαμε ή δεν μπορούσαμε, κλείνοντας συγχρόνως τα μάτια τους σε πλήθος παραβάσεων που οι « ημέτεροι» έκαναν, απλώς και μόνον για να μην τους θίξουν   και απομακρυνθούν από την επήρεια του κόμματος.

Ξεκινώντας από αυτή την φαινομενικά ακίνδυνη αρχή φθάσαμε σταθερά στη «ρεμούλα». Την  καταστροφική αυτή ρεμούλα που διαπιστώνουμε σήμερα , δεν τη βλέπαμε τότε να έρχεται και να μεγαλώνει;  Τη βλέπαμε όλοι !Και πρέπει να την έβλεπαν και η εκάστοτε ηγήτορες μας, αλλά για εύλογους  κομματικούς λόγους και ατομικού συμφέροντος ΄δεν ΄μιλούσαν ούτε έκαναν τίποτα να την σταματήσουν.

Από τη δικιά μας πλευρά τη βλέπαμε αλλά ναρκωμένοι από την επίπλαστη ηρεμία που απολαμβάναμε , δεν τολμούσαμε επιεικώς μάλλον,   να κινηθούμε φοβούμενοι μη χάσουμε την ησυχία μας και δυστυχώς γιατί μας συνέφερε ως μονάδες. Οι εκάστοτε όμως ηγήτορές μας δεν έπρεπε κάτι να κάνουν  ; δεν έπρεπε τουλάχιστον να μας ξυπνήσουν ; Να μας πουν τις πικρές αλήθειες ; Δεν είχαν μέσα τους ίχνος εθνικού φιλότιμου να μας πουν « stop» αλλά μας νανούριζαν ότι πάμε καλά, ο ένας, ότι λεφτά υπάρχουν , ο άλλος κι από την άλλη να μας δένουν χειροπόδαρα με τεράστια δάνεια και τοκογλυφικά επιτόκια ; Εν τάξει ! Δεν μας ξύπνησαν για να μην αντιδράσουμε και γίνουμε αιτία να χάσουν και καρέκλες και τα συνεπακόλουθα! Εμείς όμως γιατί συνεχίσαμε να κοιμόμαστε ακόμη και τώρα που οι πιέσεις και το γδάρσιμο έχει φθάσει μέχρι το κόκαλο; Πού είναι η εξυπνάδα μας (?), το κουράγιο μας, το σθένος μας, η υποτίθεται αδούλωτη Ελληνική ψυχή μας, η σύμπνοια μας; Ιδίως αυτή! Γιατί σκύβουμε συνεχώς το κεφάλι και αποδεχόμαστε σχεδόν ασυζητητί  μέχρι τώρα, κάθε παράλογη και καταστροφική για τη χώρα μας απαίτηση των δανειστών μας, απαιτήσεις που ως επί το πλείστον γίνονται αποδεκτές από τους ηγήτορές μας με ένα απλώς «yes» ; Το «sorry no» δεν το γνωρίζουν ή δεν μπορούν να το προφέρουν;

Λυπούμαι που τα σκέφτομαι  και που τα γράφω αυτά. Αλλά Αν δε τα σκεφτώ μόνος μου, κάποιος θα μου τα κοπανήσει κατάμουτρα ρωτώντας με  «Είσαι σίγουρος ότι είσαι πραγματικός απόγονος αυτών των Ηρώων του 40;» Τι θα του απαντήσω ; Τίποτα!! Απλώς θα πονέσω πολύ περσότερο από όσο πονώ τώρα που τα γράφω.

Συμπέρασμα: Αφού δεν είμαστε άξιοι, ας μην υποκρινόμαστε ότι τιμούμε αυτούς τους Ήρωες, Αυτούς τους Ημίθεους.  Άντ’ αυτού τις επόμενες χρονιές, αυτή τη μέρα, ας τους μνημονεύουμε και ας ζητούμε νοερά και με ειλικρίνεια συγγνώμη που δεν μπορέσαμε να τους μοιάσουμε και που στην ουσία τους προδώσαμε ! Και οι ηγήτορές μας, Έλληνες υποτίθεται και αυτοί, Και εμείς, αφήνοντας την Ελλάδα μας να σκλαβωθεί ! ΝΤΡΟΠΗ μας!!!

Θ.Σ.Μ.-Αθήνα .-30/10/2013