Την χούντα δεν την έριξε το Πολυτεχνείο… - Του Ντίνου Αυγουστή

Όταν ανοίγεις λογαριασμό με την ιστορία δεν μπορείς να γράφεις ανακρίβειες. Και κάθε αναφορά σε ιστορικά γεγονότα πρέπει να καταγράφει πάντα την αλήθεια και να καταρρίπτει τους μύθους και τα ψέματα. Μιλάμε λοιπόν σήμερα για το Πολυτεχνείο. Είναι μεγάλο ψέμα να πιστεύουμε ότι την χούντα την έριξε το Πολυτεχνείο. Για τον απλούστατο λόγο ότι η χούντα εξευτελίσθηκε, αυτογελοιοποιήθηκε, αυτοδιαλύθηκε και παραδόθηκε χωρίς να προβάλει την παραμικρή αντίσταση όταν η μπότα του Αττίλα πατούσε στις αμμουδιές της πόλης του Κηφέα, της θαλασσοφίλητης Κερύνειας μας. Με αποτέλεσμα την διαίρεση του νησιού στα δύο και την συνακόλουθη «απελευθέρωση» της Ελλάδας, αφού ο ραδιούργος Κίσσινγκερ που είχε ζητήσει από τον Ιωαννίδη «το κεφάλι του Μούσκου», όπως τον αποκαλούσαν οι άφρονες, δηλαδή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου αγανάκτησε με την «ανικανότητά» του να δολοφονήσει ακόμα και έναν σχεδόν αφύλακτο Πρόεδρο που υποδεχόταν εκείνη τη στιγμή μικρά Ελληνόπουλα του Καΐρου. Για να ακολουθήσει η εισβολή στην Κύπρο από την Τουρκία -που περίμενε το μοιραίο λάθος- από τον «σοσιαλιστή φιλέλληνα» πρωθυπουργό και ποιητή, τον μακαρίτη Μπουλέτ Ετσεβίτ. Και έτσι μας πρόεκυψε ξανά ο έτερος «εθνάρχης» του αιώνα, ο αυτοεξόριστος-λιποτάκτης δις εις Παρισίους Κωνσταντίνος Γεωργίου Καραμανλής.

Αν γράφω σήμερα για το Πολυτεχνείο δεν το κάνω για να αμφισβητήσω τα αγνά αισθήματα ενός μεγάλου τμήματος της νεολαίας εκείνης της εποχής. Και εδώ είναι η αλήθεια που σας έλεγα. Ότι, δηλαδή, το Πολυτεχνείο δεν υπήρξε ένα «ψέμα»! Αντιθέτως ήταν μια αυθόρμητη εξέγερση της νεολαίας για Δημοκρατία και Ελευθερία. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Κάποια νέα παιδιά, που διψούσαν για Ελευθερία, οργανώθηκαν αυθόρμητα και χωρίς καμιά κομματική βοήθεια, εξεγέρθηκαν και διακινδύνευσαν, όταν κάθε συμβατική λογική γύρω τους -αριστερή και δεξιά- τους έλεγε «να κάτσουν στα αυγά τους»! Γιατί αυτό τους έλεγαν. Είναι για τούτο που οι αληθινοί πρωτεργάτες της εξέγερσης συνειδητά προτίμησαν να μείνουν στην αφάνεια…

Έτσι, γύρω από το Πολυτεχνείο κτίσθηκαν πολλοί μύθοι και πολλές μέτριες κατά το πλείστον πολιτικές καριέρες, απολύτως υπεύθυνες για τη χρεοκοπία της μεταπολίτευσης του 1974. Αδιάψευστη απόδειξη η πολιτική διαδρομή της Μαρίας Δαμανάκη του Κ.Κ.Ε., του Κώστα Λαλιώτη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και άλλων πολλών, μα πάρα πολλών πολιτικών ανεμόμυλων!!!

Να τι έγραψε πολύ εύστοχα για το Πολυτεχνείο ο μακαρίτης αριστερός Βασίλης Ραφαηλίδης: «Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η εξέγερση του Πολυτεχνείου ονομάστηκε έπος. Τούτη η αυθόρμητη παθητική αντίσταση στη χούντα έχει μάλλον έναν λυρικό παρά έναν επικό χαρακτήρα. Και η επέλαση των τανκς κατά των νεαρών αόπλων έχει περισσότερη σχέση με γκραν γκινιόλ μέσα στη νύχτα παρά με έπος. Το «έπος» δημιούργησε εντελώς κατά λάθος μια «ηρωίδα», τη Μαρία Δαμανάκη, της οποίας ο ηρωισμός συνίσταται στην εκφώνηση -από το ραδιόφωνο των φοιτητών- των συνθημάτων και των ανακοινώσεων της συντονιστικής επιτροπής. Πάντως πολλοί είχαν την ευκαιρία να βάλουν υποψηφιότητα για πολιτικοί εκεί μέσα στο Πολυτεχνείο. Για τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Κώστα Λαλιώτη και τον Στέφανο Τζουμάκα, ηγετικά στελέχη της εξέγερσης, ο δρόμος προς τη Βουλή, την πολιτική σκηνή, το πολιτικό παρασκήνιο και την εν γένει ελληνική πολιτική αθλιότητα, ξεκινάει από κει. Δεν πήγα ποτέ στο Πολυτεχνείο, ούτε μέσα ούτε έξω, ούτε τότε, ούτε αργότερα. Δεν πήρα ποτέ μέρος στις προσκοπικές τελετές και τις ηλίθιες πορείες κατά την ημέρα της «επετείου του Πολυτεχνείου» τούτο το μεγάλο συλλογικό άλλοθι για την ηθική ανεπάρκεια ενός ολόκληρου λαού. Πρόκειται για ένα πολύ βολικό άλλοθι, που το οικειοποιήθηκαν όσοι νοιώθουν την ανάγκη να ξεπλύνουν την ντροπή για την απέραντη δειλία τους επί έξι ολόκληρα χρόνια.»

Έγραψε κάπου ο παλιός αριστερός Χρύσανθος Λαζαρίδης: «Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ενέκριναν τη δικτατορία τα πρώτα χρόνια. Αρκετοί ακόμα την ανέχονταν αγόγγυστα. Ακόμα περισσότεροι ένιωθαν απλώς φόβο. Πολλοί λίγοι είχαν διάθεση για αντίσταση. Όπως λίγοι ήταν κι αυτοί που είχαν διάθεση να βοηθήσουν τους τότε αντιστασιακούς… Μετά τον Ιούλιο του 1974 γεμίσαμε με «αντιστασιακούς κατόπιν εορτής»! Από ανθρώπους που υπηρέτησαν το δικτατορικό καθεστώς και ύστερα διαφήμιζαν την αντιδικτατορική τους δράση, μέχρι ανθρώπους που απλώς δεν έκαναν τίποτε και ύστερα εμφανίζονταν ως περίπου… «οπλαρχηγοί» μιας «παλλαϊκής αντίστασης» που δεν υπήρξε ποτέ»!

Υ.Γ.: Την αιματοβαμμένη σημαία του Πολυτεχνείου την έχουμε δει όλοι επανειλημμένως και πολύ καλά κάνουμε… τις ματωμένες σημαίες της ΕΛ.ΔΥ.Κ., των τεσσάρων Μοιρών Καταδρομών, του 251 Τ.Π. και άλλων πολλών ανυπεράσπιστων πολεμιστών εκεί στις προδομένες Κυπριακές Θερμοπύλες -που προδόθηκαν και παραδόθηκαν για να επανέλθει η Δημοκρατία στην Κοιτίδα της- με απούσα την Μάνα Ελλάδα, άραγε πόσοι τις είδαν και πόσοι τις γνωρίζουνε… και πόσες τηλεοράσεις κάνουν έστω και μια απλή αναφορά στα τόσα παλληκάρια που χάθηκαν τόσο άδικα!!! Το Αθηναϊκό κράτος ζει με τους ψεύτικους μύθους και ξεχνά δυστυχώς και μάλιστα παρά πολύ εύκολα…

Δρ. Ντίνος Αυγουστή

Εκπαιδευτικός στο ΤΕΙ Λάρισας

a.avgoustis@hotmail.com