Το Σπιτάκι ΜΑΣ! - Του Θεόδωρου Μεσσηνέζη

Μετά από τη λαίλαπα  της φορολόγησης της ακίνητης περιουσίας που τα τελευταία χρόνια και δη τον τελευταίο, τρέχοντα χρόνο, που μας προέκυψε και κυρίως της οριζόντιας φορολόγησης με τα «χαράτσια» και με πολλούς άλλους τρόπους των σπιτιών μας, των «κατοικιών μας, εννοώ, έρχονται στο μυαλό μου διάφορες σκέψεις, με επικρατέστερη ένα τεράστιο βασανιστικό ερωτηματικό. Γιατί τόση πρεμούρα , τόσο μένος κατά των σπιτιών μας , μέχρι του σημείου να απειλούν ότι θα τα κατάσχουν, ότι θα τα πάρουν ότι θα τα πουλήσουν σε άλλους. Σε ποιους; Σε ξένους; Και  δεν κάνουν το ίδιο εναντίον ορισμένων μεγαλόσχημων κυρίων που διαθέτουν πολλαπλάσια περιουσία , όχι μόνον σε «ακίνητα» δηλαδή σπίτια, αλλά σε «κινητά» δηλαδή πολυτελή αυτοκίνητα,  πανάκριβα κότερα, αλλά και μετρητά; Μήπως επειδή τα σπίτια μας είναι «ακίνητα» και δεν μπορούν να τρέξουν και να κρυφτούν από τους διώκτες τους, ντόπιους και κατά τα φαινόμενα κυρίως ξένους, ενώ τα «κινητά, όλα τα κινητά μπορούν να τρέξουν και να κρυφτούν σε ξένα λιμάνια με ξένες σημαίες, ή σε ξένες αυλές και τράπεζες  υπεράκτιων εταιριών και αμφιβόλου τιμιότητος Παραδείσων; Δεν είμαι ούτε οικονομολόγος ,ούτε ειδικός για να προσπαθήσω να μπω στις σκέψεις αυτών που ακολουθούν αυτό το δρόμο και να τις κριτικάρω. Ένας απλός Έλληνας πολίτης είμαι, μια ασήμαντη μονάδα, αλλά δεν έχω πάψει να σκέπτομαι και να απορώ.

Εμείς οι Έλληνες είμαστε από τη φύση μας άτομα αυθόρμητα, ελεύθερα, ανεξάρτητα , κάτι που εκφράζεται ξεκάθαρα σε πολλά λαϊκά μας ρητά, όπως το «μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα!». Έτσι,  ενώ σε πολλές εκφάνσεις της ζωής μας είμαστε υποχρεωμένοι να συνυπάρχουμε με άλλους, όπως στη δουλειά μας, στα γλέντια μας , στις διεκδικήσεις μας. Στην ανάπαυσή μας, στην ξεκούρασή μας όμως θέλουμε να είμαστε  μόνοι μας , με τη φαμίλια μας στο  απόλυτα δικό μας,  οικογενειακό μας περιβάλλον και αυτό δεν είναι άλλο από το «σπίτι μας». Ένα σπίτι όμως που να μας εμπνέει, που να φέρει μέσα του κάτι τελείως ατομικό, δικό μας, τη ψυχή μας, τη προσωπικότητά μας , να ταιριάζει με τα «χούγια μας». Για το λόγο αυτό βλέπουμε στη Χώρα μας μια τεράστια ανομοιομορφία σπιτιών. Παντού. Απ’ τη μεγαλύτερη πόλη ως το μικρότερο χωριό. Και αυτό γιατί ο καθένας θέλει να φτιάσει το σπίτι του σύμφωνα με το δικό του γούστο, το δικό του όνειρο. Έτσι, αν εξαιρέσουμε το μετακατοχικό φρούτο που μας προέκυψε, δηλαδή των πολυκατοικιών, όπου συναγελάζονται κατ’ ανάγκην  λογής λογής προελεύσεως και ποιότητας άνθρωποι, αναγκαζόμενοι  να ανέχονται και να υποκύπτουν στις όποιες   παραξενιές και οχλήσεις των συγκατοίκων τους, θα θαυμάσουμε και θα κατανοήσουμε την ομορφιά για την ατομικότητα που παρουσιάζουν τα Ελληνικά σπίτια, κάτι που σχεδόν κατά κανόνα απουσιάζει από τα σπίτια άλλων Χωρών και δη Ευρωπαϊκών, όπου η επαναλαμβανόμενη ομοιομορφία τα προσδίδει μορφή συγκεντρωμένων μεγάλων κρατικών παραπηγμάτων!

Ας μη ξεχνούμε φίλοι μου ότι κατά την περίοδο τετρακοσίων χρόνων σκλαβιάς κάτω από τον Τουρκικό ζυγό, στο τόπο μας δεν μπορούσε γιατί δεν επιτρεπόταν στην ουσία, να έχει κανείς «ιδιοκτησία»! Όλα ανήκαν στο Σουλτάνο, στο κατακτητή. Αυτή η στέρηση, όταν έφθασε η απελευθέρωση, μετατράπηκε σε μια πηγαία βαθιά επιθυμία που ρίζωσε έκτοτε μέσα μας και από τότε μέχρι και σήμερα, το ενδόμυχο όνειρο του κάθε Έλληνα είναι πρωτίστως ένα: «Να αποκτήσει δικό του κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του!», και αυτή είναι η επιδίωξή του από τη στιγμή που θα βγει στη βιοπάλη. Έτσι από τι στιγμή αυτή, όλοι μας σχεδόν δουλέψαμε μια ζωή. Ο καθ’ ένας στο πόστο του, με κουράγιο και πείσμα, αλλά όλοι μας σχεδόν με τον ίδιο στόχο και με τη βοήθεια του Θεού αποκτήσαμε αυτό που επιδιώκαμε! Δηλαδή ένα δικό μας κεραμίδι πάνω από το δικό μας και της οικογένειάς μας το κεφάλι. Ήτοι,  Ένα ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΣΠΙΤΙ, το οποίο πληρώσαμε με πολύ ιδρώτα, και  πολλές φορές και με αίμα. Επίσης το πληρώσαμε και με όσα τότε, κατά την απόκτησή του μας ζήτησε το Κράτος. Υπήρξαν και ορισμένοι, που είτε δεν προσπάθησαν αρκετά ή επειδή δεν στάθηκαν τυχεροί, δεν μπόρεσαν να το αποκτήσουν. Τότε ήταν που εμφανίστηκαν οι Τράπεζες που με τις ευχές των Κυβερνήσεων άρχισαν να προσφέρουν δελεαστικά και συγχρόνως σχεδόν, με πιεστικό τρόπο δάνεια προς απόκτηση «κατοικίας και άλλων αγαθών. Ποιος από όλους αυτούς που δεν είχε κατορθώσει μέχρι τότε να αποκτήσει δική του στέγη θα αρνιόταν   μια  τέτοια ευκαιρία χωρίς να κατηγορήσει τον εαυτό του για «βλάκα»;  Έτσι φθάσαμε εδώ που φθάσαμε και τελικά δώσαμε την υπέροχη ευκαιρία και στους φίλους μας τους Γερμανούς να εκφράσουν τη βλακώδη θεωρία ότι « οι Έλληνες είναι πλούσιοι αφού σχεδόν όλοι τους έχουν ιδιόκτητο σπίτι  !!» Βλακώδη τη χαρακτηρίζουμε εμείς . Εκείνοι όμως όχι! Γιατί  σε όλες σχεδόν τις Ευρωπαϊκές «προηγμένες» (?) Χώρες, Γερμανία Αγγλία κτλ  είναι κάτι μάλλον άγνωστο, ιδίως στις  Λαϊκές τάξεις, «η ατομική στεγαστική ιδιοκτησία»

Είπα στην αρχή, ότι εμείς οι Έλληνες  είμαστε άτομα αυθόρμητα, ελεύθερα, ανεξάρτητα με τη δική του προσωπικότητα και ιδιοσυγκρασία το καθένα και ότι έτσι θέλουμε να είναι και τα σπίτια μας ανεξάρτητα με την δική του εμφανή προσωπικότητα το κάθε ένα. Και πράγματι κατά πλειονότητα έτσι είναι. Αυτή τη προσωπικότητα όμως ποιος τους την έδωσε; Εμείς! Και την διατηρούν αναλλοίωτη σχεδόν για χρόνια. Μα και βέβαια! Αυτά είναι άψυχα, θα έλεγε κανείς αλλά και από υλικά που δεν μετατρέπονται εύκολα και έτσι διατηρούνται για χρόνια τα ίδια, Εμείς όμως οι Άνθρωποι, οι φθαρτοί, οι επιρρεπείς σε πληθώρα αλλαγών υπό την επήρεια πάμπολλων καλών και κακών επιρροών τι κάνουμε;  Κανονικά θα έπρεπε να έχουμε αλλάξει ριζικά και να έχομε χάσει κάθε σχέση με το παρελθόν μας, κάτι που δυστυχώς έχει αρχίσει να εμφανίζεται δειλά δειλά στη Χώρα μας. Τι είναι αυτό που μας φρενάρει κατά κάποιο αφανή τρόπο στο να μην κατρακυλήσουμε ολοταχώς σε μια τέτοια καταστροφική για όλους μας αλλαγή, για  εμάς που λεγόμαστε και θέλουμε να λεγόμαστε Έλληνες ; Είναι πολλά αυτά που μας φρενάρουν, αλλά πολύ περισσότερα αυτά που στη καθημερινή, εκτός του σπιτιού μας ενασχόληση μας σπρώχνουν προς την αλλαγή. Εκεί όμως που όλα αυτά χάνουν την ισχύ τους είναι  όταν μπούμε στο ΣΠΙΤΑΚΙ ΜΑΣ !  Εκεί Η θαλπωρή του και η προσωπικότητά του μας επηρεάζουν  σωτήρια . Μας προστατεύει από κάθε έξωθεν κακή επιρροή. Μας ξαναφέρνει πίσω στον εαυτό μας. Μας διδάσκει να είμαστε σταθεροί στα πιστεύω μας, όπως αυτό στα θεμέλιά του από τότε που στήθηκε  εκεί .  Για εμάς Θεμέλια είναι τα πιστεύω μας, οι αρχές μας ο Ελληνικός ατόφιος χαρακτήρας μας. Γιατί αυτά τα θεμέλια είναι που μας προστατεύουν από μια ηθική, ατομική και Εθνική κατάρρευση!  Μια κατάρρευση στην οποία  δυστυχώς εμφανέστατα  πολλοί δήθεν φίλοι μας και υποστηρικτές μας, βοηθούμενοι , πολύ πιο δυστυχώς , από ντόπιους, δεν θα έλεγα «επίορκους», αλλά κατά το ηπιότερο «ανόητους», θέλουν να μας οδηγήσουν. Προσπάθησαν ανεπιτυχώς σχεδόν , μέσω της Παιδείας μας, μέσω της θρησκείας μας, ακόμη και μέσω της ψυχαγωγίας μας! Τώρα προσπαθούν με το να μας απομακρύνουν από τα ΔΙΚΑ ΜΑΣ σπίτια, από τις δικές μας ζωογόνες φωλιές ! Εεεε ΟΧΙ !!! Αυτά είναι που μας κρατούν ζωντανούς ακόμη κι όταν έχουμε φύγει!!

Το καλοκαίρι φέτος πέρασα και είδα το σπίτι μου, το σπίτι που γεννήθηκα. Είναι σε μια μικρή γειτονιά στο κέντρο σχεδόν της πόλης της Μυτιλήνης Σε έναν δρόμο που σχηματίζει ένα Γ και που λεγόταν και ακόμη λέγεται «οδός ΚΙΛΚΙΣ» . Μια γειτονιά που τότε έσφυζε από κόσμο, από αγάπη, από αδερφοσύνη. ΤΟΤΕ !  ΤΩΡΑ, δεν υπήρχε κανένας από τους τότε γνωστούς! Όλοι, μικροί μεγάλοι έχουν «φύγει», αλλά τα σπίτια ήταν όλα εκεί! Δεν έλειπε κανένα! Όλα με τα παλιά τους χαρακτηριστικά, τη δική τους προσωπικότητα, και κυρίως το δικό του παλιό όνομα και ας ζούσαν τώρα άλλοι ένοικοι μέσα. Να το σπίτι του Μωραΐτη, Μετά του Αλεξάνδρου, πιο πέρα του Τζωάννου, να και του Τσαμουρά,  Πιο πέρα του Κυπραίου και δίπλα του το σπίτι του Αδαμτζίκη. Απέναντί του το σπίτι του Μεσσηνέζη και παραδίπλα του, αυτό του Χρυσομύτη, και μετά του Καλιάλη να συνορεύει με αυτό του Κουζινόγλου . μετά του Μπράντη  και τέλος του Παπαπαναγιώτη.

Αυτά στεκόντουσαν εκεί, ακοίμητοι φύλακες να μας θυμίζουν όλους αυτούς που «έφυγαν» για πάντα, εδώ και χρόνια. Αυτούς που μας προίκισαν με όλα αυτά τα υπέροχα χαρακτηριστικά που μας κάνουν και πρέπει να μας κάνουν να χαιρόμαστε που είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ και ας έχουμε κακώς επηρεαστεί λίγο ή πολύ, επιφανειακά, ευτυχώς (είμαι σίγουρος γι’ αυτό),  από ξενόφερτες  αλλοπρόσαλλες ιδέες.

Να γιατί πονώ όταν άκουω ότι μπορεί  να μας πάρουν το ΣΠΙΤΑΚΙ μας . Το σπιτάκι οιουδήποτε Έλληνα !!!

Θα είναι σα να του παίρνουν τη ζωή, τη ψυχή του!!

Θ.Σ.Μεσσηνέζης.-Αθήνα.- 12/11/2013