Για τον Αντώνη Σαμαράκη - Του Βασίλη Βασιλικού
Δέκα χρόνια από την εκδημία του Αντώνη Σαμαράκη είναι λίγα αλλά είναι και πολλά. Αυτή τη στιγμή τον έχω δίπλα μου να με παρακολουθεί και να με ρωτά: «Βασίλη, τι γράφεις;» -Γράφω για σένα, Αντώνη, του απαντώ. –Και γιατί αφού είμαι δίπλα σου, αντί να μου μιλήσεις, μου γράφεις. –Γιατί; Γιατί έτσι επικοινωνούμε εμείς οι συγγραφείς. Γι’ αυτό. –Παράτα τους συγγραφείς. Πρώτα είμαστε άνθρωποι και οι άνθρωποι συνομιλούν, δεν αλληλογραφούν. Παρά μόνο όταν είναι συναισθηματικά απομακρυσμένοι. Εμείς είμαστε απομακρυσμένοι; -Όχι, Αντώνη. Ποτέ. –Τότε; -Ε να, είναι, πώς να στο εξηγήσω καλύτερα, από επαγγελματική διαστροφή, που προτιμώ να σου γράψω.
Ο Αντώνης τότε παρεμβαίνει, με πιάνει τρυφερά από το χέρι, παίρνει την πένα μου, σηκωνόμαστε. «Πάμε έξω» μου λέει. «Η ζωή δεν είναι μες το δωμάτιο της απομόνωσης. Είναι στο απέραντο πλατό του κόσμου. Πάμε μαζί να σε ξεναγήσω στην απέραντη ομορφιά του κόσμου, που είναι ταυτόχρονα και η μεγάλη δυστυχία του».
Βγαίνουμε. Μου δείχνει την ουρά στη στάση του τρόλεϋ, την ουρά μπροστά από το συσσίτιο του Δήμου, κάθε κάδος σκουπιδιών έχει και τον ανιχνευτή του που μ’ ένα τσιγκέλι, μεγάλο σαν αγκίστρι για καρχαρίες, προσπαθεί να περισυλλέξει ό,τι μπορεί στο καροτσάκι του.
Μπαίνουμε σε μια καφετέρια για να ζεσταθούμε κι εκεί η τηλεόραση είναι αναμμένη. Το κανάλι έχει μια εκπομπή μαγειρικής. Πιάνει το τηλεκοντρόλ κι αλλάζει σταθμό. Εδώ έχει εκπομπή ζαχαροπλαστικής. Η σοκολάτα ρέει πηχτή σαν την πυρακτωμένη λάβα του Βεζούβιου. Νέα αλλαγή και εδώ προτείνονται φαγητά για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι.
Σηκώνεται ενοχλημένος. Και όπως ο “δράκος” στο μυθιστόρημά του «Σήμα Κινδύνου», πετά ένα τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα και σπάζει το γυαλί.
Μετά μπαίνουμε στο τρόλεϋ, κι εκεί μια γυναίκα κρατά μια “διασπώμενη” πλαστική σακούλα που γράφει: «Τρώγετε φρούτα. Χαρίζουν υγεία και ομορφιά».
-Μα εσύ το έγραψες αυτό Αντώνη, του λέω. Έτσι τελειώνει το βιβλίο σου «Σήμα Κινδύνου». –Ναι, μου απαντά. Τότε βέβαια οι σακούλες ήταν από χαρτί, χωρίς να είναι γι’ αυτό το λόγο “οικολογικές”. Τώρα γινήκαν όλα από πλαστικό. Η ζωή πλαστικοποιήθηκε, πλαστογραφήθηκε, πλιατσικολογήθηκε, κτλ. Αλλά το σημαντικό δεν είναι αυτό. Το σημαντικό είναι άλλο: στο μικρό αυτό διάστημα που μιλάμε πέθαναν ήδη 10 ανήλικα παιδιά από την ασιτία στην Αιθιοπία.
Πηγή: Protagon.gr
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
.jpg&size=summary_medium)
