«Ποθενεσχειάδα» 2013 - Του Πάσχου Μανδραβέλη

Αν το δούμε κι αλλιώς θα πρέπει να τονίσουμε ότι η δήλωση πόθεν έσχες του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Δημήτρη Τσουκαλά, είναι από εκείνες τις λίγες δηλώσεις που εκτός από το «έσχες» έχουν και το «πόθεν». Δηλαδή ανεξαρτήτως αν κάποιος διαφωνεί με το να παίρνουν οι τραπεζικοί υπάλληλοι εφάπαξ συνταξιοδότησης ενός εκατομμυρίου ευρώ, τουλάχιστον μάθαμε πού οφείλεται μια τραπεζική μεταβολή από τις χιλιάδες που υπάρχουν στις δηλώσεις των πολιτικών μας.

Η ετήσια δημοσιοποίηση των μπαγιάτικων «έσχες» (φέτος, στο τέλος του 2013, δημοσιοποιήθηκαν οι δηλώσεις για το 2011) είναι μία από εκείνες τις αναχρονιστικές διαδικασίες που τελικώς έχουν τα αντίθετα αποτελέσματα από τον λόγο για τον οποίο σχεδιάστηκαν. Ο νόμος του 1965 για την «προάσπιση της τιμής του πολιτικού κόσμου» ήθελε τους εκλεκτούς μας να δηλώνουν τα περιουσιακά τους στοιχεία για να αποφευχθεί ο αθέμιτος πλουτισμός και να μην καίγονται τα χλωρά μαζί με τα διεφθαρμένα. Ο νομοθέτης ήθελε την άμεση και καθολική πρόσβαση των πολιτών στα στοιχεία έτσι ώστε να βουλώνουν τα στόματα ακόμη και των πιο δύσπιστων· για να μην κυκλοφορούν στα καφενεία δηλητηριώδεις διαπιστώσεις για τους «κλέφτες της Βουλής». Ομως η στεγνή απεικόνιση των στοιχείων έχει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Οι πολίτες διαβάζουν ότι ο τάδε βουλευτής έχει καταθέσεις 300.000 ευρώ και χωρίς το «πόθεν» συμπεραίνουν αμέσως ότι είναι «λαμόγιο», ασχέτως αν αυτά τα χρήματα προήλθαν από νόμιμες αγοραπωλησίες.

Η εντύπωση αυτή θα μπορούσε να διαλυθεί αν δημοσιογράφοι και πολίτες είχαν τη δυνατότητα να συγκρίνουν τις παλιότερες δηλώσεις με τις τωρινές. Ομως αυτό δεν είναι δυνατόν χάρη στην πολιτική απάτη που διέπραξε ο πρώην πρόεδρος της Βουλής κ. Φίλιππος Πετσάλνικος. Με απόφασή του, τα «πόθεν έσχες» εμφανίζονται για μικρό χρονικό διάστημα στο Διαδίκτυο χωρίς δυνατότητα επεξεργασίας ή αποθήκευσης. Κατόπιν, με το πρόσχημα της προστασίας των προσωπικών δεδομένων, εξαφανίζονται! Ουδείς μπορεί να τα βρει· ουδείς μπορεί να τα επεξεργαστεί και να τα συγκρίνει. Το αποτέλεσμα είναι να μένει στον λαό η αίσθηση ότι κάτι σάπιο υπάρχει στην πλατεία Συντάγματος. Οι δηλώσεις όχι μόνο δεν προασπίζουν την τιμή του πολιτικού κόσμου, αλλά τη χαντακώνουν. Ολοι «ξέρουν» πλέον ότι οι πολιτικοί μας είναι πλούσιοι, αλλά κανείς δεν ξέρει πώς.

Γράφαμε και πέρυσι τέτοιο καιρό με αφορμή τη δημοσιοποίηση των δηλώσεων του 2010, πως το θλιβερό συμπέρασμα από αυτό το ετήσιο πανηγύρι της αδιαφάνειας είναι το γεγονός ότι «ελάχιστοι από τον πολιτικό κόσμο διαμαρτύρονται γι’ αυτήν την απάτη. Ούτε καν οι βουλευτές που δεν έχουν κάτι να κρύψουν. Οπότε μπορεί ο όρος «τα λαμόγια της Βουλής» να είναι άδικη ρετσινιά, αλλά μόνο ο κ. Μεϊμαράκης και οι βουλευτές μπορούν να την εξαλείψουν» («Η απάτη με τα “πόθεν έσχες”» Καθημερινή 16.12.2012)

Ακόμη χειρότερο είναι το γεγονός ότι ο πολιτικός κόσμος δεν κατανοεί το αυτονόητο, ότι δηλαδή μια ριζοσπαστική πράξη υπέρ της διαφάνειας του 1965 μπορεί σε πενήντα χρόνια να καταλήξει επιβλαβής, χωρίς να αλλάξει το παραμικρό στη διαδικασία. Κι όταν οι πολίτες θα φωνάξουν «κλέφτες, κλέφτες» έξω από τη Βουλή, ποιος θα μπορεί τεκμηριωμένα να τους ψέξει, αφού κανείς δεν θα ξέρει πώς έκαναν οι πολιτικοί τα λεφτά τους;

Η Καθημερινή