Ένα γράμμα προς αυτόν που αποκαλούμε μέσο πολίτη της χώρας μας - Της Φαίης Αγγελοπούλου

Γεια σου νοικοκυραίε μου,

Ήθελα από καιρό να σου γράψω αυτό το γράμμα, όμως όλο κάτι γινόταν και το ξεχνούσα. Με προλάβαιναν, βλέπεις, τα γεγονότα, οι δολοφονίες, οι πορείες, η εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές , η καταστολή των μπάτσων, η βία που μας επιβάλλεται… Ξέρεις, δεν μπορεί, έχεις ακούσει από την αγαπημένη σου τηλεόραση. Όχι, όχι δεν λέω για τη βία της αληταρίας που κατεβαίνει σε πορείες για να σπάει βιτρίνες και καταστήματα, λέω για την άλλη, τη βία της εξουσίας, που καταστέλλει κάθε ενέργεια ακόμα και κάθε σκέψη αντίστασης όπου τη συναντήσει. Γι’ αυτήν την βία, τη βία του κράτους μπορεί να μην σου είπαν τα ΜΜΕ και να σε πιάνω αδιάβαστο. Αλλά δεν βαριέσαι, τι σημασία έχει τι σου είπαν, πίστευα πως μέχρι τώρα θα ‘χεις δει αλλαγές στην καθημερινότητά σου και στην κοινωνία που θα σε προβλημάτιζαν και δεν θα με έβαζες την καημένη στον κόπο να σου γράφω βραδιάτικα. Σκεφτόμουν, λοιπόν, πως δεν θα χρειαζόταν να σου στείλω γράμμα εγώ για να καταλάβεις τι συμβαίνει γύρω σου, πως δεν θα χρειαζόταν να σου πω εγώ για τη δουλειά που έχασες ή το μισθό που σου κόψανε, για το άνεργο παιδί σου ή για τη μάνα σου που δεν έχει να φάει. Νόμιζα, επίσης, πως είχες καταλάβει ότι δεν φταίει ο πακιστανός που η Ελλάδα πάει από το κακό στο χειρότερο, ούτε ο μαύρος μικροπωλητής που η κρίση δεν λέει να φύγει όπως σου υποσχεθήκαν. Άλλωστε όταν έμαθες για το παιδί που σκοτώθηκε στο Περιστέρι τι έκανες? Μάλλον μονολόγησες «μα πού φτάσαμε πια» ως αγανακτισμένος «πολίτης» που είσαι, αλλά δεν ήταν αρκετό για να σηκώσεις κεφάλι. Μετά έμαθες και για εκείνο το παιδί που δολοφόνησε ένας χρυσαυγίτης και έπεσες από τα σύννεφα μιας και αντιλήφθηκες -έστω και αργά- πως η χρυσή αυγή δεν είναι ένα κόμμα από καλά παιδιά της πατρίδος, αλλά φασιστική οργάνωση και εγκληματικό μόρφωμα. Και πάνω που σκέφτηκες να σηκωθείς από τον καναπέ σου και να ξεχυθείς αγριεμένος στους δρόμους μαθαίνεις πως βάλανε τον αρχηγό τους φυλακή, πως οι υπεύθυνοι δικάζονται και έτσι όλα θα μπουν ξανά στη σειρά τους. Δεν χρειάζεται πια να πας πουθενά, όχι τώρα που η δικαιοσύνη σου φρόντισε για ‘σένα. Άσε που αγριεύει η κατάσταση και ακούς παντού για επεισόδια στις πορείες, για θανάτους και εκδίκηση και δεν θες να σε πάρει και ‘σένα η μπάλα. Και δυστυχώς, μεσήλικε φίλε μου, δεν μπορώ να σε καθησυχάσω, γιατί όταν τα ΜΑΤ χτυπάνε την 15χρονη κόρη και τον πατερά σου, σίγουρα δεν πρόκειται να σταματήσουν σε ‘σένα. Γι’ αυτό μην φωνάζεις άδικα ο κόσμος δεν άλλαξε και ούτε θα αλλάξει. Εσύ απλά κρύψου όπως έμαθες τόσα χρόνια να κάνεις, κρύψου για να μην σε φάνε οι σφαίρες, για να μην δεις την αλήθεια και τρομάξεις. Ξάπλωσε αναπαυτικά στον καναπέ σου και μην αργείς γιατί αρχίζει «ο Σουλεϊμάν» και «τα Κλεμμένα Όνειρα» (όχι τα δικά σου μην ταράζεσαι). Επομένως χαλάρωσε και δες τηλεόραση μιας και αυτή δεν πρόκειται ποτέ να στην πάρουν. Ξέρουν πολύ καλά τι σου στερούν.

Όμως πρέπει να πάω για ύπνο, κουράστηκα και ‘γω με τις φωνές και το θυμό μου. Επαναστάτησα αρκετά για σήμερα και ήρθε η ώρα να χωθώ στο πάπλωμα μου, να νιώσω επιτέλους ασφαλής και ήρεμη. Σε καληνυχτώ,

Η επαναστατημένη νιότη σου.