Φαίδωνα Θεοφίλου, "Λέξεις λαμπηδόνες"

Ο Φαίδων Θεοφίλου γεννήθηκε το 1947 στη Μυτιλήνη. Σπούδασε κοινωνικές επιστήμες στη Γερμανία και εργάστηκε στον τομέα της πολιτικής αεροπορίας ως στέλεχος ευρωπαϊκής αεροπορικής εταιρείας. Στη δεκαετία του '70 έζησε για 4 χρόνια στη Γερμανία, (Κολωνία-Βερολίνο-Βόννη-Αμβούργο), στη Βιέννη και ταξίδεψε στη Ρώμη, το Κάπρι, τη Βαρσοβία, το Πόζναν, τη Βουδαπέστη, το Άααχεν, το Μάαστριχτ, τη Λιέγη στο Παρίσι στη Ρώμη και στις Βρυξέλλες. Αρθρογραφεί μόνιμα στον επαρχιακό και περιστασιακά στον αθηναϊκό τύπο, ενώ δραστηριοποιείται στο Διαδίκτυο πάνω σε θέματα τέχνης και πολιτισμού, καθώς και ζητήματα που αφορούν στην πολιτική και την κοινωνία.
Είναι ιδρυτικό μέλος του Ελληνοαυστριακού πολιτιστικού και επιμορφωτικού Ινστιτούτου και του Θουκυδίδειου Κέντρου Επιστημών. Συνεργάστηκε για την έκδοση του εντεκάτομου έργου «Πανόραμα ελληνικού διηγήματος» των εκδόσεων «Αλέξανδρος». Την εποπτεία του όλου έργου είχε ο συγγραφέας Τάσος Αθανασιάδης, ο πανεπιστημιακός καθηγητής Γεράσιμος Ζώρας και τη διεύθυνση του ο κριτικός Παντελής Απέργης. Θήτευσε ως εκλεγμένο μέλος στο προεδρείο της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών κατά την περίοδο 1991-93.
Από τις αρχές του 2004 και για 2 χρόνια διηύθυνε το περιοδικό «Αιολίδα» με θέματα της Λέσβου και άλλες πολιτιστικές και λογοτεχνικές αναζητήσεις.
Βιβλία του και αποσπάσματα από το έργο του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά, τσέχικα, πολωνικά και βουλγάρικα και φιλοξενούνται σε ελληνικές και ξένες ανθολογίες.

Εργογραφία

Ποίηση
«Επίμονο Θεώρημα», Εκδόσεις Θουκυδίδης, 1986.
Το 1988 η «Νυχτερινή Συμφωνία» αποσπά το Βραβείο Λιλής Ιακωβίδη της Ε.Ε.Λ. για ανέκδοτο ποιητικό έργο.
«Ο Μικρός Ελληνικός – Τρεις Λόγοι», Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Γ΄ έκδοση, 1996.
«Εγκώμιον Θέρους», Έκδοση Νομαρχίας Λέσβου, 2005, συλλογικό έργο
«Ελληνική νύχτα», Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2005.
«Η Λειτουργία της Μήθυμνας», Γ' έκδοση, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2008.

Πεζογραφία
«Το Δαχτυλίδι του Ήλιου», Διηγήματα, Εκδόσεις Μικρή Εγνατία, Γ΄έκδοση, 1982 Βραβείο της Ε.Ε.Λ. για το καλύτερο βιβλίο της χρονιάς στο είδος του.
«Νοστάνθη», Διηγήματα, Εκδόσεις Νικολαϊδης, 1986, Βραβείο Μενέλαου Λουντέμη.
«Ο Θεός στο καφενείο», Διηγήματα-επιλογή, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 1995
«Επταφωνίας Αναγνώσματα», Συλλογικό, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα 1998
«Ο Τρόφιμος», Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια το 2001.
«Η Μήθυμνα στο Φως της Ιστορίας», Ιστορικός περίπατος, Εκδόσεις Εντελέχεια 2010
«Η Νεκροφάνεια του πέους», Εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2010 («Θάλαμος 810», «Η νεκροφάνεια του πέους», «Επαμεινώνδας Καλλικράτους», «Το χρωματιστό κορίτσι»)Βραβείο κοινού για τα 5 καλύτερα βιβλία του 2010, στον πολιτιστικό κόμβο acidart.gr

Μεταφράσεις

Στα Γερμανικά
«Η Πορεία», Εκδόσεις Ελληνοαυστριακού επιμορφωτικού Ινστιτούτου στα πλαίσια των πολιτιστικών ανταλλαγών με την Ελλάδα, 1989
«Το Δαχτυλίδι του Ήλιου», Εκδόσεις CMZ Verlag 1990, Διηγήματα

Στα Τσέχικα
«Θάλασσα η μοίρα μας», Εκδόσεις ODEON 1989 - Ανθολογία ελληνικού διηγήματος. Με τη φροντίδα του πανεπιστημίου της Πράγας με την επιμέλεια της Μιλένα Φνούκοβα και του Λυσίμαχου Παπαδόπουλου.

Στα Πολωνικά
«Νυχτερινή Συμφωνία» Εκδόσεις ZLP-BIALA SERIA 1991 Ποίηση
«Λειτουργία μνήμης και Θάλασσας» Γ' έκδοση 2007 - Εκδόσεις ZLP-BIALA SERIA 1992 Ποίηση
Στα Βουλγάρικα
«Ο Θεός στο καφενείο» Εκδόσεις Pelican – Alfa – Sofia 1999, Διηγήματα
«12 Έλληνες πεζογράφοι» Εκδόσεις Pelican – Alfa – Sofia 2000 – Συμμετοχή

ΛΕΞΕΙΣ ΛΑΜΠΗΔΟΝΕΣ

Όταν οι λέξεις πάρουν τη θέση τους στο καλό ποιητικό σώμα, θέλουν να λαμπυρίζουν την αυτονομία τους αλλά ταυτόχρονα να συνεισφέρουν τη συνεκτικότητά τους στην ισχυρή δομή του ποιήματος.
Υπήρξαν βέβαια λέξεις που ξεχώρισαν από το ποίημα και έμειναν άφθαρτες στον αιώνα. Δεν είναι που πρόδωσαν το σώμα του ποιήματος. Απλά, η αυτονομία τους ήταν μεγαλύτερη από την προσφορά τους στη συνεκτικότητα του σώματος.
Όμως και πάλι το ποίημα κουβαλούσαν μέσα στην αφθαρσία τους και αυτό δόξαζαν.
Οι λέξεις, συνηθίζουν να ακκίζονται ερωτικά με τα χείλη εκείνων που τις εκφέρουν απαγγελτικά.
Λέξεις ανοιχτόχρωμες, σαν τις αισθήσεις,
σκούρες για να δίνουν αξία στις αποχρώσεις,
θαμπές για να κρύβουν ό,τι υπονοούν,
λέξεις γυαλιστερές σαν βότσαλα που τα ‘βρεξε το κύμα,
λέξεις κυματιστές που παίζουν σαν άρπα τις χορδές των αισθημάτων,
λέξεις που απλώνουν τα δάχτυλα σαν τη αφή,
ορμητικές λέξεις σαν σφαίρες που ενεργοποιούν νέες πηγές σκέψης
στον ανθρώπινο Νου ή ενεργοποιούν τις παλιές.
Λέξεις που διαβαθμίζουν τις αισθήσεις και τις έννοιες σε μια μουσική ανάπτυξη.
Λέξεις που φωτίζουν τα γήινα και υποψιάζονται τα άγνωστα.
Λέξεις που με τη δύναμη της μυστικής ροής τους αποτυπώνουν μιαν «άλλη» ζωή, όπου η «αδυναμία» θα είναι δύναμη και το πρόσωπο της ομορφιάς δεν θα γερνά.
Λέξεις που, από τη Σαπφώ μέχρι σήμερα «την ομορφιά διακονούν» και αρνούνται την ανθρώπινη μοίρα, που οι Θεοί εκλαμβάνουν ως «Ύβρη».
Λέξεις που, από τον Ευριπίδη ως το Ρήγα κι από τον Ρήγα ως σήμερα, φλέγονται για Δικαιοσύνη και Ελευθερία.
Λέξεις που οπλίζουν τα όνειρα.
Λέξεις που φλερτάρουν με το αδύνατο και συλλυπούνται το θάνατο.
Έτσι λοιπόν οι λέξεις, μπαίνουν στη σειρά σαν τις νότες που διαλέγει
ο ποιητής-μουσικός, για να πλέξουν τον ιστό της δημιουργίας
και να γίνουν ποίημα…

*Από τη συλλογή: "Ο Κύκλος της κοντινής ξαδέλφης"