Πολιτικοί και πολιτισμός - Του Ανδρέα Κωνσταντινίδη, Τορόντο

Αυτοί είναι οι πολιτικοί μας:  Ο ένας πικρός, ο άλλος αλμυρός.  Ο ένας ξινός, ο άλλος… δύσοσμος.  Και… που είναι οι καλοί, και άξιοι πολιτικοί; Πουθενά! Δεν έχουμε καθόλου επιλογή! Καμιά! Αφού είμαστε όλοι μας δεμένοι χειροπόδαρα – εννοώ, και  εμείς οι… δύστυχοι ψηφοφόροι, και οι… καταφρονεμένοι και άχαροι πολιτικοί μας.  Δηλαδή, δεν καταλαβαίνουμε πως όταν κατακρίνουμε τους πολιτικούς μας, απλώς κτυπούμε το σαμάρι και όχι τον γάιδαρο – ναι… ματαιοπονούμε.

Ο «γάιδαρος» είναι ο πολιτισμός μιας κοινωνίας. Το πνεύμα. Η διανόηση. Οι ποιητές, οι καλλιτέχνες, οι φιλόσοφοι, οι επιστήμονες.  Και είναι ο πολιτισμός που γεννά αμφότερους από εμάς – και τους πολίτες, και τους πολιτικούς. Είναι ο πολιτισμός που γεννά το… ξύδι και το μέλι.  Είναι ο πολιτισμός που γεννά τη δυσοσμία και την ευωδιά.  Και εξηγώ:

Η Αθηναϊκή δημοκρατία, ο Περικλής και η Ακρόπολη, δεν έπεσαν από τον ουρανό – όπως, δηλαδή, έπεσαν οι... εντολές του Μωυσή, οι παρθενογενέσεις και οι νεκραναστάσεις. Η δημοκρατία ήταν δημιούργημα του Ελληνικού πολιτισμού. Την Ελληνική Χρυσή Εποχή –600-300 π.χ. –  όταν, δηλαδή, άνθισαν οι τέχνες και οι επιστήμες και, γενικά, η ανθρώπινη διανόηση,  τη δημιούργησε ο Ηρακλής, ο Όμηρος, ο Θαλής, ο Ηράκλειτος, ο Πυθαγόρας, ο Πίνδαρος. Όπως, επίσης, ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης,  ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, και οι άλλοι πολλοί Έλληνες αγωνιστές, διανοούμενοι και επιστήμονες.

Είναι ευτύχημα το γεγονός, ότι οι Ευρωπαίοι αδελφοί μας ήρθαν στην Ελλάδα, ξέθαψαν τον Ελληνικό πολιτισμό και του έδωσαν περίοπτη και αξιοζήλευτη θέση μέσα στη καθημερινή τους ζωή.  Όλο και περισσότεροι άνθρωποι, ανά την υφήλιο, αγωνίζονται να αγκαλιάσουν τους Ολυμπιακούς αγώνες, την Αθηναϊκή δημοκρατία, τις επιστήμες του Πυθαγόρα, του Αριστοτέλη, του Ευκλείδη, του Αρχιμήδη – και των τόσων άλλων φημισμένων Ελλήνων, της ένδοξης προ-χριστιανικής εποχής.

Εάν, λοιπόν, επιθυμούμε καλύτερες μέρες – και είμαι βέβαιος πως κανένας Έλληνας δεν χαίρεται την σημερινή κατάντια μας – πρέπει να σταματήσουμε να κτυπούμε το σαμάρι, και να… κονταροχτυπηθούμε με τον γάιδαρο.  Αρκετά τραβήξαμε με τον Εβραίο-βυζαντινό «πολιτισμό» (την Παλαιά και Νέα διαθήκη, τους ύμνους του Δαυίδ, κλπ.) Δυο χιλιάδες χρόνια τώρα, ο Ελληνισμός δεν έχει να παρουσιάσει τίποτα αξιόλογο – ούτε για την Ελληνική κοινωνία, ούτε για την παγκόσμια κοινωνία. Ναι, έχουμε μεγάλη ανάγκη αλλαγής πολιτισμού!  Και δεν χρειαζόμαστε να πάμε μακριά για ένα πολύ ανώτερο, σύγχρονο πολιτισμό – τον έχουμε εδώ κοντά μας, στο κέντρο της αθάνατης Αθήνας...

Κλείνοντας – και προσφέροντας περισσότερες λεπτομέρειες για αυτούς που τις επιθυμούν –  αφιερώνω στους Έλληνες τα ποιήματα μου, «Αθηναϊκή Δημοκρατία – Ο Δεύτερος Δούρειος Ίππος» και «Ο Θεός Εναντίον της Δημοκρατίας».  Εδώ να σημειώσω πως αποκαλώ τη δημοκρατία, «δεύτερο δούρειο ίππο» επειδή, όπως ο πρώτος δούρειος ίππος έβαλε φωτιά στην Τροία, έτσι και η δημοκρατία βάζει φωτιά στη… θεοκρατία.  Ενώ, δηλαδή, η θεοκρατία φίμωσε τον Ελληνικό πολιτισμό (επέβαλε προφητεία και… θαύματα, αντί της φιλοσοφίας και επιστήμης,)  με τον ερχομό της Ευρωπαϊκής Διαφώτισης και το αγκάλιασμα της Αθηναϊκής δημοκρατίας, ο Ελληνικός πολιτισμός κέρδισε την τελική μάχη εναντίον των θρησκειών. Και μια άλλη σημείωση:  είναι, κυρίως, η ασυμβίβαστη φύση μεταξύ δημοκρατίας και θρησκείας, που δημιουργεί σήμερα τις προστριβές μεταξύ πολλών μουσουλμανικών χωρών και της δημοκρατικής Δύσης – αυτού του… «Μεγάλου Σατανά».                       


ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  –
Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ

Δεν είχε χρυσοπέταλα
κι’ ασήμια χαλινάρια,
μα έκρυβε στα σπλάχνα της
λεβέντες, παλληκάρια.

Δημοκρατία το όνομα
και τον λαό παντιέρα,
την Αθηνά για μάνα της
τον Όλυμπο πατέρα.

Είχε για πόδια αγέρηδες
και χέρια ηλιαχτίδες,
και σκόρπιζε γλυκόφωτο
στου κόσμου τις πατρίδες.

Σκήπτρα, κορώνες έπεφταν
η μια μετά την άλλη,
κι’ ή οικουμένη δόξαζε
της Αθηνάς τα κάλλη.

Το πνεύμα το Ελληνικό
ξανάνθισε και πάλι,
κι’ απλώθηκε σ’ όλη την Γη
σαν μια ζεστή αγκάλη.


Ο ΘΕΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ο καλός θεός –  ξεχειλίζοντας από δυσαρέσκεια και οργή –
στραβοκοίταξε τούς ανθρώπους κάτω στη Γή,
και έβαλε τις   φωνές:

Σας έδωσα τόσους πολλούς νόμους, καλοί μου άνθρωποι.
Φαίνεται πως ξεχνάτε μερικές φορές,
αλλά οι νόμοι μου είναι όλοι εκεί – μπροστά σας!
Σας έδωσα το Πεντάτευχο τού Μωυσή.
Σας έδωσα τις Δέκα Εντολές – πάλι τού  Μωυσή.
Σας έδωσα την Ιερά Βίβλο – τού Μωυσή και των Βυζαντινών.
Σας έδωσα το Ιερό Κοράνι – τού Μωάμεθ.
και τόσα άλλα πολλά,  ιερά και ημί… ιερά βιβλία.

Τώρα θέλετε – μού λέτε – Δημοκρατία.
Ναι, να κάμνετε τούς δικούς σας νόμους!
Γίνεστε όλο και περισσότερο απαιτητικοί.
Είστε αποφασισμένοι να υποσκάψετε την παντοδυναμία μου.
Έχετε κιόλας φτιάξει τα δικά σας κοινοβούλια,
και κάμνετε νόμους για αμβλώσεις, για διαζύγια,
γάμους ομοφυλόφιλων, και πολλές άλλες αμαρτίες…

Καταραμένη είναι η Δημοκρατία και οι Έλληνες, σας λέγω.
Έφτιαξαν το αισχρό αυτό σύστημα διακυβέρνησης,
γιατί δεν είχαν τα δικά τους ιερά βιβλία.
Ο θεός τους – αυτός ο άθλιος Δίας – είχε χίλιες ερωμένες,
και δεν τού περίσσευε καιρός για νομοθετήσεις…
Κάθισε ο Όμηρος και έγραψε την Ιλιάδα και την Οδύσσεια,
αλλά τα βιβλία αυτά δεν είχαν τη δική μου, ιερή σφραγίδα.
Έτσι, οι Έλληνες άρχισαν τις συζητήσεις και τούς ανταγωνισμούς,
και σοφίστηκαν την ψηφοφορία για να λύνουν τις διαφορές τους.

Αλλά για σας τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.
Εσείς έχετε μπροστά σας όσα ιερά βιβλία χρειάζεστε.
Και – σας παρακαλώ – μη μού πείτε πως τα πράγματα αλλάζουν                            
(Άλλος άθλιος, εκείνος ο Ηράκλειτος, με “τα πάντα ρει”)
Για τον παντογνώστη, αλάνθαστο θεό σας, τίποτα δεν αλλάζει –
οι εντολές μου είναι γραμμένες πάνω στην πέτρα.

Τώρα, θα είμαι ευθύς μαζί σας: Είτε Εγώ,  είτε η Δημοκρατία σας.
– Όχι, σας λέγω! Τα  δύο  μαζί χωριό δεν κάνουν…
Και αν, επιπόλαια, συνεχίσετε να κάμνετε δικούς σας νόμους,
τότε θα επισπεύσω, κατά πολύ, την  Δευτέρα Παρουσία μου,
και – πιστέψετε με – δεν θα βρείτε πουθενά τόπο να κρυφτείτε…  

Ανδρέας Κωνσταντινίδης