Κι όμως υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ... - Tου Κώστα Στούπα

Οι δημοσκοπήσεις από τις εκλογές του 2012 και μετά ελάχιστα έχουν αλλάξει. Κατά περιόδους τα δύο μεγαλύτερα κόμματα αλλάζουν στην πρώτη θέση με μικρή διαφορά εκατέρωθεν το ένα από το άλλο.

Οι δημοσκοπικές εταιρείες είναι μοιρασμένες με το ένα ή το άλλο από τα μεγαλύτερα κόμματα, ανάλογα με ποιον γίνεται η δημοσκόπηση. Η «πρώτη σελίδα» κάθε δημοσκόπησης είναι ευθετισμένη ανάλογα με τις επιδιώξεις του εκάστοτε πελάτη, αλλά δεν φαίνεται να  υπάρχουν λαθροχειρίες και πλαστά στοιχεία. Απλά η κάθε πλευρά προβάλει τα στοιχεία που τη συμφέρουν. Τα βασικά μηνύματα υπάρχουν, όμως, αρκεί κάποιος να τα προσέξει και να τα αποκωδικοποιήσει.

Οι πληροφορίες για τις κρυφές δημοσκοπήσεις που κάνουν τα κόμματα επίσης δείχνουν πάνω κάτω τα ίδια αποτελέσματα.

Τους τελευταίους μήνες έχει περάσει μπροστά ο ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που έχει ξανασυμβεί μετά τις εκλογές, αλλά όχι με διαφορά που να δημιουργεί την πεποίθηση πως υπάρχει δυναμικό ρεύμα, όπως διαφαινόταν καθαρά πριν και μεταξύ των δυο εκλογικών αναμετρήσεων του 2012.

Τα μηνύματα όμως παραμένουν ανησυχητικά και για τα δυο μεγάλα κόμματα καθώς τα ποσοστά που διατηρούν μοιάζουν με ποσοστά ανάγκης και όχι προτίμησης.

Η μικρή και επισφαλής δημοσκοπική διαφορά σε μια περίοδο που η κυβέρνηση έχει πλήξει βάναυσα με την ακατάσχετη φορολογία τη βασική της εκλογική δεξαμενή της μεσαίας τάξης, καθορίζει και τα όρια της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Αν δεν μπόρεσε να καθαρίσει το παιγνίδι τώρα, πότε;

Για το κόμμα της αντιπολίτευσης οι επισφάλειες είναι μεγαλύτερες γιατί έχει στήσει την αφήγηση στην εξ εφόδου διεμβόλιση της εξουσίας ως εξωσυστημικής δύναμης ανάλογη με εκείνη που έφερε τον Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία το ’81.

Ενάμιση χρόνο μετά τις εκλογές δεν διαφαίνεται κάποια τέτοια δυναμική, αυτό δημιουργεί εκνευρισμό στην ηγεσία και ο εκνευρισμός πιέζει για άνοιγμα των θέσεων σε πιο ρεαλιστικές προσεγγίσεις προς το κέντρο. Αυτό εντείνει τη σύγχυση και τις αντιφάσεις στο ετερογενές μείγμα που έχει συσπειρωθεί...

Περαιτέρω διεύρυνση της επιρροής φαίνεται να  απαιτεί περαιτέρω άνοιγμα προς ρεαλιστικότερες θέσεις. Οι ιαχές περί σκισίματος του μνημονίου την επομένη των εκλογών και επαχθούς χρέους φαίνεται να αποσύρονται. Αυτό όμως σε μια εκλογική βάση που έχει γαλουχηθεί με μηδενιστικές ιαχές και καταγγελίες δεν θα περάσει «αναίμακτα»...

Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ο απόλυτος δημιουργός του ΠΑΣΟΚ. Είχε άλλο εστιακό πολιτικό βάθος και παρά ταύτα κατά καιρούς δυσκολεύτηκε να ελέγξει τις φυγόκεντρες δυνάμεις που δημιουργούσαν οι ανάγκες προσγείωσης στην πραγματικότητα.

Θα μπορέσει να τις ελέγξει ο κ. Τσίπρας;

Το ουσιαστικό τεστ προσαρμογής στα δεδομένα της πραγματικότητας για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης απέναντι σε μια δύσπιστη κοινωνική πλειοψηφία είναι η επίδειξη υπευθυνότητας στο θέμα της δρομολόγησης της εξόδου της οικονομίας και της χώρας από το αδιέξοδο.

Έξοδος δεν υπάρχει με καταγγελίες και υπεκφυγές αλλά με ένα εθνικό σχέδιο αποδεκτό από τις βασικές πολιτικές δυνάμεις του τόπου που με τη μια ή την άλλη μορφή θα επηρεάζουν τις εξελίξεις τα επόμενα 10-15 χρόνια.

Το τεστ μιας κυβέρνησης μεγάλου συνασπισμού προσεχώς φαίνεται πως αναδεικνύεται σε κομβικό σημείο των προσεχών πολιτικών εξελίξεων.

Στο σημείο αυτό είναι χαρακτηριστικό το αποτέλεσμα της έρευνας της Metron Analysis στο Εθνος της Κυριακής: «Υπέρ του μεγάλου κυβερνητικού συμβιβασμού είναι το 58% των πολιτών, ενώ το 39% διαφωνεί, ενώ η συγκεκριμένη τάση διαπερνά όλο το κομματικό φάσμα. Συγκεκριμένα, με αυτό το ενδεχόμενο συμφωνεί το 65% των ψηφοφόρων της ΝΔ, αλλά και το 45% του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη, θετικά απαντά το 79% της ΔΗΜΑΡ, το 64% του ΠΑΣΟΚ, το 59% των Ανεξάρτητων Ελλήνων το 45% της Χρυσής Αυγής και το 34% του ΚΚΕ.

Ακόμη, όπως προκύπτει από την έρευνα, η πλειοψηφία των πολιτών (61%) τάσσεται υπέρ των κυβερνήσεων συνεργασίας, ενώ το 36% υπέρ των αυτοδύναμων κυβερνήσεων. Η ίδια δημοσκόπηση της Metron Analysis έχει ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο, καθώς το 56% των ερωτηθέντων θεωρεί χρήσιμη τη δημιουργία νέων πολιτικών κομμάτων...».

Τρία χρόνια μετά τη χρεοκοπία τα μεγάλα θέματα που μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση λίγο έχουν αλλάξει. Επί της ουσίας, πέραν του δημοσιονομικού αποτελέσματος με οριζόντιες περικοπές και αφαίμαξη καταθέσεων μέσω φορολογίας, η μοναδική πρόοδος που έχει συμβεί είναι στην καταγραφή των δημοσίων υπαλλήλων και των προσώπων που λαμβάνουν συντάξεις.

Το ασφαλιστικό παραμένει σε αδιέξοδο χωρίς κανείς να τολμά ούτε να αναφερθεί σ’ αυτό, με τον υπουργό να επαναλαμβάνει μονότονα πως η καταβολή των συντάξεων είναι εξασφαλισμένη, κάτι που και οι «τυφλοί» με τους αριθμούς εύκολα καταλαβαίνουν  πως δεν ισχύει.

Επενδύσεις πέραν σποραδικών ξένων δεν γίνονται γιατί το περιβάλλον παραμένει ασταθές και το κόστος που αθροίζουν φόροι και εισφορές απαγορευτικό. Οι εξαγωγές παρά την άνοδο παραμένουν στη διακεκαυμένη ζώνη και οι χειρότερες στην Ευρώπη...

Όλα αυτά χρειάζονται ένα εθνικό σχέδιο και ένα κοινωνικό συμβόλαιο το οποίο για να έχει στοιχειώδη εγκυρότητα πρέπει να είναι αποδεκτό από τις βασικές πολιτικές δυνάμεις και να έχει ένα ορίζοντα 15ετίας τουλάχιστον. Αυτό ζητά η κοινή γνώμη με τα δημοσκοπικά ευρήματα.

Όποιος το επιχειρήσει θα βγει κερδισμένος. Τα πράγματα αλλάζουν προς το καλύτερο για πρώτη φορά μετά τη χρεοκοπία.

Οι συνθήκες αυτή την περίοδο είναι ωριμότερες από ποτέ τα τελευταία τρία χρόνια. Και μάλλον τείνουν να βελτιωθούν...

Πηγή: www.capital.gr