«Ρήτρα» Σόιμπλε... - Του Νίκου Χατζηνικολάου

Ενα κρίσιμο ερώτημα, που απασχολεί έντονα όσους αρνούνται να μείνουν στην επιφάνεια και στην «ευκολία» των πολιτικών συνθημάτων της εποχής, είναι αυτό που συνδέεται με τις διαρκείς βαρύτατες αγκυλώσεις και στρεβλώσεις στον τρόπο λειτουργίας τόσο της κρατικής μας μηχανής, όσο και της αγοράς και με την αναμφισβήτητη «συμβολή» τους στην πρόσφατη εθνική μας χρεωκοπία. Τι θα συνέβαινε, για παράδειγμα, αν ξαφνικά αύριο το πρωί οι δανειστές μας αποφάσιζαν να διαγράψουν πλήρως το ελληνικό χρέος; Εχουμε διδαχθεί από τα λάθη του παρελθόντος; Εχουμε διορθώσει τις ατέλειες στην οργάνωση του κράτους μας; Εχουμε εκσυγχρονίσει τις δομές του; Εχουμε «πατάξει» τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά; Εχουμε πραγματοποιήσει τις διαρθρωτικές αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να εξορθολογισθεί η λειτουργία της οικονομίας και της αγοράς; Εν ολίγοις: είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε μια νέα, διαφορετική εθνική πορεία, που όχι μόνο δεν θα καταλήξει και πάλι στην πτώχευση, αλλά, αντίθετα, θα επαναφέρει τη χώρα στον δρόμο των επιτυχιών;

ΑΠΟ τη στήλη αυτή επαναλαμβάνουμε μονότονα τα τελευταία χρόνια, με τον κίνδυνο να θεωρηθούμε «γραφικοί», την άποψη ότι η λύση του ελληνικού δράματος δεν είναι τα δανεικά, δεν είναι η... επόμενη δόση. Το πολιτικό μας σύστημα, δυστυχώς, δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει ότι με τον τρόπο αυτό απλώς ανακυκλώνουμε τη μιζέρια μας. Συζητούμε για την προηγούμενη δόση και για τις δεσμεύσεις που τη συνόδευαν, συμφωνούμε ή διχαζόμαστε για την... επόμενη δόση και για τον χρόνο εκταμίευσής της. Ζούμε με -και για- τα δανεικά. Και βυθιζόμαστε ολοένα και πιο βαθειά στην ύφεση και στην απελπισία. Και βέβαια κανείς στη χώρα μέχρι σήμερα δεν ασχολήθηκε σοβαρά και υπεύθυνα με τη διαμόρφωση ενός νέου, φιλόδοξου και ελπιδοφόρου εθνικού σχεδίου για την έξοδο από την κρίση και για την ανάπτυξη. Κανείς δεν ασχολήθηκε πραγματικά με την εκπόνηση και την εφαρμογή ενός νέου, ρηξικέλευθου και επαναστατικού προγράμματος μεγάλων και καινοτόμων μεταρρυθμίσεων για την αναδιάρθρωση της εθνικής μας παραγωγής και την αύξηση του εθνικού μας προϊόντος. Ακόμη και σήμερα το εθνικό μας όραμα και το εθνικό μας άγχος είναι πότε θα ξαναβγούμε στις αγορές, για να... ξαναδανειστούμε!

ΙΔΙΑ, όμως, είναι η εικόνα και σε ό,τι αφορά την... περιβόητη «επανίδρυση» του κράτους. Την υποσχέθηκαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, σε προεκλογικό χρόνο, όλοι σχεδόν οι εκλεγμένοι μας πρωθυπουργοί από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα και δεν έγινε ποτέ. Το ελληνικό κράτος ήταν και δυστυχώς παραμένει, σαράντα χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας και σχεδόν τέσσερα μετά το πρώτο μνημόνιο, αναξιοκρατικό και κομματοκρατούμενο, σπάταλο και διεφθαρμένο, εξοργιστικά γραφειοκρατικό και παντελώς αναποτελεσματικό. Και βέβαια αποτελούσε και αποτελεί, όπως δεκάδες φορές έχουμε γράψει, μόνιμο «θερμοκήπιο» σκανδάλων. Οι κρατικές προμήθειες και συμβάσεις αξιοποιήθηκαν συστηματικά και κατά κόρον -όπως καθημερινά αποκαλύπτεται- από επίορκους και διαπλεκόμενους με επιχειρηματικά συμφέροντα πολιτικούς, προκειμένου να γεμίσουν είτε τα προσωπικά τους πορτοφόλια, είτε σε ορισμένες περιπτώσεις τα κομματικά ταμεία. Η κρατική μας μηχανή παράγει εδώ και δεκαετίες μόνον ελλείμματα, οικονομικά και ηθικά. Και όχι μόνον αυτό. Συχνά, αν όχι πάντα, αποτελεί τροχοπέδη και για την ιδιωτική οικονομική δραστηριότητα, στην οποία παρεμβαίνει με απαρχαιωμένες και αντιπαραγωγικές μεθόδους, αλλά και ενίοτε με ύποπτα κίνητρα και αδιαφανείς σκοπιμότητες...

ΕΙΝΑΙ αυτονόητο ότι αν όλα αυτά δεν αλλάξουν και μάλιστα με τρόπο ριζικό και μόνιμο, αν η χώρα δεν προχωρήσει ταχύτατα στην «επανίδρυση» του κράτους και στον εκσυγχρονισμό της αγοράς, με γενναίες μεταρρυθμίσεις και επαναστατικές αλλαγές, θα συνεχίσει να δημιουργεί «μαύρες τρύπες» και χρέη. Καλοί οι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί για το πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά αυτό δεν στηρίχθηκε ούτε στην εξυγίανση της οικονομίας μας, ούτε στη δημιουργία ενός μικρότερου, ευέλικτου και αποτελεσματικού κράτους. Στηρίχθηκε στην υπερφορολόγηση των πολιτών, σε οριζόντιες επώδυνες περικοπές των εισοδημάτων τους και σε πρόχειρα και βιαστικά «μαζέματα» του ευρύτερου δημοσίου τομέα, που έγιναν έτσι... χωρίς σχέδιο. Ολα αυτά δεν μπορούν να συνεχιστούν το 2014 ή τα επόμενα χρόνια. Είναι, λοιπόν, βέβαιο ότι όσο και αν «κουρευτεί» το χρέος μας, όσο και αν επιμηκυνθεί ο χρόνος αποπληρωμής του, όσο και αν μειωθούν τα επιτόκια, η χώρα δεν θα εξέλθει από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης αν δεν λύσει επιτέλους τα μεγάλα διαρθρωτικά της προβλήματα. «Οι Ελληνες δεν έχουν κράτος», είπε προχθές ο Σόιμπλε και έδωσε εντολή στους συνεργάτες του να μας ετοιμάσουν νέο μνημόνιο, με... ρήτρα μεταρρυθμίσεων! Δεν ντρέπονται οι πολιτικοί μας; Πού είναι το εθνικό μας σχέδιο; Τι περιμένουν; Και άλλους συμβιβασμούς; Και άλλες ταπεινώσεις; Ετσι ονειρεύονται την Ελλάδα μας; Αποικία χρέους για τα επόμενα 50 χρόνια; «Δημοκρατία» της... τρόικας;
Real.gr