Ο «γάιδαρος» και ο Ρόντος - Του Τάσου Τέλλογλου
Πριν από 20 χρόνια γνώρισα στο Βερολίνο τον Β. Κεβόρκοφ, το «μυστικό κανάλι» ανάμεσα στον Λεονίντ Μπρέζνιεφ και την ηγεσία του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της ΟΔ της Γερμανίας (Β. Μπραντ, Χ. Σμιτ). Ο Κεβόρκοφ, ένας βραχύσωμος άνθρωπος με πολύ ζωηρά μάτια, είχε έρθει στο Βερολίνο για να περάσει τα λίγα χρόνια που του απέμεναν ως τη σύνταξη ως ανταποκριτής, διευθυντής του γραφείου του ΙΤΑΡ Τας. Όλοι όσοι είχαμε μια γνώση των γερμανοσοβιετικών σχέσεων της δεκαετίας του ‘70 και του ‘80 τον τιμούσαμε, ανεξάρτητα από την ιδεολογική θέση του καθενός, η επίδοσή του ήταν αξιοζήλευτη, οι αποστολές που είχε φέρει σε πέρας επίσης: Το κανάλι Βερολίνου –Μόσχας είχε λειτουργήσει ακόμα και στις περιόδους της πιο μεγάλης έντασης (εγκατάσταση των πυραύλων Πέρσινγκ-2 και Κρουζ στη Δυτική Γερμανία και SS-20 στην Ανατολική, σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν). Αυτό ήταν το φυσιολογικό.
Όλοι οι Έλληνες πρωθυπουργοί που επιδίωκαν λύσεις στα μεγάλα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής είχαν ένα Back channel (μυστικό κανάλι), όπως αποκαλείται στη διπλωματία. Ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος τον Μολυβιάτη. Ο Α.Γ. Παπανδρέου τον Μαχαιρίτσα, ο Κ. Μητσοτάκης τον Γρυλλάκη. Άνθρωποι για τις δύσκολες, τις ευαίσθητες αποστολές που έπρεπε να διευθετούνται μακριά από τους ψιθύρους των μηχανισμών στο υπουργείο Εξωτερικών. Τέτοιοι άνθρωποι, συχνά ιδιώτες, χρησιμοποιούνταν και ad hoc. Θυμάμαι έναν επιτυχημένο Αθηναίο δικηγόρο, γνωστό στα δημόσια πράγματα της χώρας, που ανέλαβε να μεταφέρει ένα μεγάλο ποσό για τους εξεγερμένους της Αλβανίας το 1997 (παρατράπεζες) ώστε να μείνει άθικτο το ελληνικό προξενείο του Αργυροκάστρου. Υπήρξαν και φορές που το πράγμα «στράβωσε», όπως συνέβη με την εμπλοκή ενός εμπόρου όπλων στην πτήση του Οτσαλάν προς την Ελλάδα.
Δεν ήταν όλα τα «μυστικά κανάλια» άνθρωποι του διαμετρήματος του Κεβόρκοφ, αλλά σε καμία χώρα του κόσμου δεν έχει απαντηθεί το φαινόμενο να βάλλεται το «μυστικό κανάλι» στο όνομα της διαφωνίας με μία πολιτική, όπως συμβαίνει με τον Άλεξ Ρόντο και ανεξάρτητα από τον ρόλο του στην υπόθεση των μη κυβερνητικών οργανώσεων. Είναι και αυτή μία νεοελληνική ιδιομορφία. Η στροφή σε μία πιο φιλική προς την Άγκυρα πολιτική το 1999 και από τη Μιλόσεβιτς προς την αντιπολίτευση το 2000 δεν ήταν ιδέα του Ρόντου αλλά απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης υπό τον Κώστα Σημίτη. Κάθε άλλη αξιολόγηση είναι βαθύτατα υποκριτική και υποτάσσει για μια ακόμα φορά στις βραχυπρόθεσμες ανάγκες της εσωτερικής αντιπαράθεσης του σήμερα πολιτικές που κρίθηκε πολιτικά ότι ήταν απαραίτητες για να αντιμετωπισθούν στις αναγκαιότητες του χθες.
Protagon.gr
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
