Γνωστό είναι και όλοι το ξέρουμε ότι “εν τη ενώσει η ισχύς”. Από την ιστορία μας έχει αυτό αποδειχθεί. Την σπουδαιότητα της ενότητας των Ελλήνων, την είχε εκφράσει ο πρωθυπουργός της Γερμανίας Βίσμαρκ με τα εξής λόγια: “Εάν οι Έλληνες ήσαν ενωμένοι θα είχαν κατακτήσει όλο τον κόσμο”

 

Λίγα παραδείγματα. Σχεδόν μόνοι τους οι Αθηναίοι πολεμώντας τους εισβολείς  Πέρσες κέρδισαν τις περισσότερες μάχες.  Όχι όμως και τον πόλεμο. Τον πόλεμο κατά των Περσών τον κέρδισαν  όταν ενωμένοι Αθηναίοι και Μακεδόνες και  οι άλλοι Έλληνες, εκτός μόνο των Λακεδαιμονίων, εκστράτευσαν κατά των Περσών. Στη ναυμαχία της Σαλαμίνας το 480 π.χ. οι Αθηναίοι νίκησαν τους Πέρσες επειδή συμμάχησαν με τους Πελοποννήσιους.

Το 1922 που πάθαμε τη μικρασιατική καταστροφή, η Ελλάδα ήταν διχασμένη βασικά σε δυο παρατάξεις. Των Βενιζελικών και των Βασιλικών. Οι στρατιωτικοί, οι πολιτικοί και οι απλοί πολίτες ήσαν φανατισμένοι και με πάθος και μίσος εχθρεύονταν η μια παράταξη την άλλη. Το Έθνος λοιπόν διχασμένο ήταν αδυνατισμένο. Στην εξωτερική πολιτική η Ελλάδα ήταν και πάλι διχασμένη. Η μια παράταξη ήταν με τις μεν μεγάλες χώρες, η άλλη με τις δε μεγάλες χώρες. Με αποτέλεσμα να μην μας υποστηρίζουν ούτε οι μεν ούτε οι δε. Πατούσαμε το ένα πόδι στη μια βάρκα και το άλλο στην άλλη. Και η μια και η άλλη ήταν τρύπιες και έμπαζαν νερά. Αν ήμασταν ενωμένοι και είχαμε ομόνοια, και σκεφτόμασταν ελληνικά και όχι κομματικά, θα είχαμε και σύνεση ώστε να μην κάνουμε αυτή την πολεμική εκστρατεία, για να κρατήσουμε με τα όπλα ένα προτεκτοράτο,  που για στρατηγικούς και γεωστρατηγικούς κυρίως λόγους, θα ήταν εκ προοιμίου χαμένος πόλεμος. Και δεν θα χάναμε τον πόλεμο, επειδή δεν θα τον είχαμε κάνει. Δεν θα χάναμε την εκτίμησή μας από τις μεγάλες χώρες, δεν θα χάναμε γόητρο, δεν θα χάναμε κεκτημένα εδάφη – Ίμβρος, Τένεδος και ανατολική Θράκη- δεν θα χάνονταν ζωές, δεν θα ξεριζωνόταν ο ελληνισμός από τη Σμύρνη και από ολόκληρη τη μικρά Ασία. Δεν θα γινόταν η μικρασιατική καταστροφή. Εκτέλεσαν έξη ως υπαίτιους που ήταν αθώοι. Νομίζοντας πως έτσι η Ελλάδα θα επανακτούσε το γόητρό της στο εξωτερικό, και την ηρεμία της στο εσωτερικό. Τότε το ψέμα ίσως να ήταν καλύτερο από την αλήθεια. Η αλήθεια σε βάθος των αιτίων της Μικρασιατικής καταστροφής που πρέπει να την λέμε τώρα για να διδασκόμαστε ήταν ο διχασμός.

Το 1940 ήταν ένα ελληνικό έπος, επειδή ήμασταν ενωμένοι σαν μια γροθιά, με το πανελλήνιο και περιβόητο εκείνο ΟΧΙ. Και κερδίσαμε γόητρο και εδάφη. Το 2004 κάναμε τους καλύτερους ολυμπιακούς αγώνες και αποκτήσαμε γόητρο επειδή ήμασταν ενωμένοι.

Το 1967 μας επιβλήθηκε η διαβόητη χούντα λόγω του διχασμού μας, με αποτέλεσμα να χάσουμε τη δημοκρατία, την ελευθερία μας και την αξιοπρέπειά μας.  Και το χείριστο, στην εκπνοή της η χούντα το 1974, με την εγκληματική  απόπειρά της κατά του Μακαρίου, κατόρθωσε το επώδυνο να χαθεί η μισή ελληνιστική Κύπρος, και να είναι σήμερα στα χέρια της  Τουρκίας.  Με τον τουρκικό στρατό εισβολής και κατοχής  ακόμη να παραμένει στη Κύπρο, αλίμονο μέχρι που να πετύχει τη de facto διχοτόμησή της.

Και ερχόμαστε στην σημερινή οικονομική κρίση της Ελλάδας που εκδηλώθηκε το 2010, αν και υπήρχε κάποια χρόνια πριν. Πως πρέπει να την αντιμετωπίσουμε  και να την ξεπεράσουμε; Όπως η ιστορία μας έχει διδάξει. Ενωμένοι. Τι γίνεται όμως σήμερα;  Αντιμετωπίζουμε αυτή τη πρόκληση διχασμένοι. Το σπίτι μας, που είναι η Ελλάδα,  καίγεται και θα καούμε και εμείς όλοι που είμαστε μέσα σε αυτό.  Και πολλοί λένε να καούν αυτοί που προκάλεσαν αυτή τη κρίση. Και όχι μόνο δεν βοηθάνε στο σβήσιμο της φωτιάς, αλλά με λόγο και πράξεις ρίχνουν και λάδι στη φωτιά. Είναι τόση η ανοησία τους, που δεν καταλαβαίνουν ότι θα καούν και αυτοί μαζί με τους άλλους όλους τους ενόχους, μισό-ενόχους, μαζί και ο λαός που δήθεν όπως λένε υπερασπίζονται. Άλλος πολύ, άλλος λίγο, άλλος λιγότερο, όλοι είμαστε ένοχοι εμπρησμού. Για το ποιοί είναι οι πρωταίτιοι για τη φωτιά της ελληνικής οικονομικής κρίσης, οφείλουμε να το ερευνήσουμε και να το εξακριβώσουμε, για να τους τιμωρήσουμε, όχι όμως αυτή τη στιγμή που μας ζώνουν οι φλόγες. Τώρα προέχει η προσπάθεια όλων μας για να σβήσουμε τη φωτιά για να σώσουμε τους εαυτούς μας και την Ελλάδα μας.  Η δικαιοσύνη για τους ενόχους πρέπει να έλθει και θα έλθει μετά το σβήσιμο. Ένοχοι είναι και όσοι λαοπλάνοι και λαό-σωτήρες στα ΜΜΕ, στα πολιτικά κόμματα και στον συνδικαλισμό, σπέρνουν τη διχόνοια στο λαό  και ρίχνουν λάδι στη φωτιά του σπιτιού μας. Όχι μόνο δεν συμβάλλουν στον αγώνα κατά της φωτιάς αλλά τη φουντώνουν.

Παύλος Καρκανίδας                                                       29 Απριλίου 2010