Αλέξανδρος Παναγούλης

AGORA - dialogue

http://agora-dialogue.com/?p=5027

21/4/2010

του Γιάννη Γ. Μαύρου

43 Χρόνια…

«…Υπό μια έννοια χάρηκα που αστόχησε η βόμβα μου κατά ένα μέτρο όταν περνούσε το αυτοκίνητό του. Είμαι αγωνιστής, όχι δολοφόνος. Και το να πολεμήσεις εναντίον μιας χούντας δεν σημαίνει να σκοτώσεις τον ηγέτη της που είναι απλώς ένας παλιάτσος-μαριονέτα που την παίζουν ξένα συμφέροντα, ούτε να σκοτώνεις τους τελείως αναλώσιμους αστυφύλακες ή στρατιώτες της, εκ των οποίων αν κάποιους σκότωνα δεν θα μπορούσα να αντέξω τις τύψεις.



Το να πολεμήσεις μια χούντα σημαίνει να την αφοπλίσεις, και αυτό σημαίνει ότι ένας μεγάλος αριθμός στρατιωτών δεν θα υπακούσει τις εντολές της, και το να τους προτρέψει κάποιος σε κάτι τέτοιο σημαίνει οτι θα τους αποδείξει πως είναι ανθρωπίνως δυνατόν να αντέξει τις συνέπειες αυτής της ανυπακοής, όπως απέδειξα γράφοντας στον ηγέτη σας ότι είναι παλιάτσος σε όλες τις αιτήσεις χάριτος που μου φέρατε να υπογράψω για να μη εκτεθεί το καθεστώς σας ενώπιον των διεθνών οργανισμών που είχαν αντιρρήσεις για την εκτέλεσή μου, και για να μη φανείτε ταυτόχρονα ανίσχυροι ενώπιον των ανθρώπων που θέλατε να τρομοκρατήσετε. Η αγόρευσή μου δεν είναι περιφρόνηση του στρατοδικείου, διότι εσείς ούτε δικαστήριο είστε αφού είστε απλώς προϊστάμενοι βασανιστών, μερικοί μάλιστα από τους οποίους διαθέτουν νοσηρή σεξουαλική φαντασία με απωθημένο να γίνουν χειρούργοι, και ούτε και στρατιωτικοί είστε διότι δεν είστε στρατιώτες αλλά λιποτάκτες. Εγώ λιποτάκτησα από τον στρατό σας για να υπηρετήσω την πατρίδα μου, όπως την υπηρετώ κάθε μέρα στον θάλαμο βασανιστηρίων, εσείς λιποτακτήσατε από την χώρα σας με το να μη λιποτακτήσετε από έναν στρατό που δέχεται διαταγές εναντίον της χώρας του και του λαού της. Αλλοίμονο στο έθνος που με κάθε τύραννο που γεννά δεν γεννά κι έναν τυραννοκτόνο.»

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ

Σβησμένη φλόγα που πάντα καίει.
Σκέπασμα τάφου χωρίς νεκρούς.
Μάτια κλαμένα που σε κοιτάνε.

Πίστη κι ελπίδα χαροπαλεύουν.
Πνέμα κι αλήθεια στις φυλακές.
Άγιες προσπάθειες ναυαγισμένες.
Φωνές ανθρώπων σε προσκαλούν.

Σπόρος οργής πέφτει στο χώμα.
Μήνυμα πάλης τρέφει φτερά.
Σπίθα φεγγίζει μές στο σκοτάδι.
Νέοι αγώνες σε προσκαλούν.

Ποιος θα το ‘λεγε ότι σαραντατρία χρόνια μετά το πραξικόπημα και την επιβολή της δικτατορίας η Ελλάδα θα ζούσε στις μέρες μας μια νέα χούντα, μια νέα κατοχή. Αυτό συνέβη γιατί προδώσαμε την Αντίσταση και πουλήσαμε τη Μεταπολίτευση. Γιατί ξεχάσαμε τους αγώνες και τις θυσίες των Ελλαδιτών και Κυπρίων αδελφών μας, γιατί ως έθνος και ως λαός σταθήκαμε ανάξιοι και μικροί. Αν ζούσε σήμερα ο Αλέκος θα μας περιφρονούσε και δικαίως. Αλλά αν ζούσε ο Αλέκος ίσως δεν θα είμαστε εδώ που είμαστε. Υπό αυτή την έννοια ο Αλέκος είναι το πρώτο θύμα της Μεταπολίτευσης. Δεν αξιωθήκαμε να τον κρατήσουμε. Δεν αξιωθήκαμε να τον αναδείξουμε. Αυτό όμως που μπορούμε, αυτό που πρέπει να κάνουμε σήμερα είναι να τον τιμούμε.

Όχι με λόγια αλλά με πράξεις.