Πατρίδα - Θρησκεία - Πολιτική - Του Ανδρέα Κωνσταντινίδη, Τορόντο

«Μητρός τε και πατρός τε και των άλλων προγόνων απάντων, αγιότερον και τιμιότερον εστίν η Πατρίς»…  Πότε, αλήθεια, ήταν η τελευταία φορά που είτε ακούσαμε, είτε διαβάσαμε τη φράση αυτή!  Ποιος θυμάται τώρα το «πότε»!  Ίσως πριν εκατό χρόνια, ίσως πριν χίλια, ίσως πριν δυο χιλιάδες χρόνια…  Σήμερα, η πατρίδα δεν είναι μια από τις προτεραιότητες είτε των θρησκευτικών, είτε των πολιτικών κυβερνητών μας. Για τους μεν πρώτους, προτεραιότητα έχει η θρησκευτική τους ιδεολογία, για τους δε δεύτερους, προτεραιότητα έχει η πολιτική τους ιδεολογία.  Όσον αφορά τη πατρίδα – για… να ψάξουμε – ίσως και βρούμε χώρο και για αυτήν, αλλά όχι και…. πολύ ψηλά!

Στο πιο ψηλό σκαλοπάτι, για τους ρασοφόρους μας, είναι ο χριστιανισμός μας – μια Εβραίο-Βυζαντινή θρησκευτική ιδεολογία (Παλαιά και Νέα Διαθήκη), την οποία μας επέβαλαν οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες.  Και για τους πολιτικούς μας, στο πιο ψηλό σκαλοπάτι βρίσκονται οι πολιτικές ιδεολογίες του καπιταλισμού, του κομμουνισμού, του σοσιαλισμού, κλπ.  Η πατρίδα στη δεύτερη και… τρίτη θέση.  Παραγκωνισμός. Παρακμή. Τραγωδία.  Η τρικυμισμένη θάλασσα μέσα στην οποία παραδέρνουμε σήμερα…  Και όμως! Τα χρωστούμε όλα στη πατρίδα – όπως τον πολιτισμό μας, τη γλώσσα μας, την ανθρωπιά μας, τον… Ελληνισμό μας.  Αλλά να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Σύμφωνα με τις διάφορες επιστήμες (όπως την ανθρωπολογία, τη παλαιοντολογία, τη βιολογία, τη κοινωνιολογία, κλπ.), ο άνθρωπος πρωτοεμφανίστηκε μέσα στη ζούγκλα και τα σπήλαια, και δεν διέφερε πολύ από τα άλλα, άγρια ζώα. Ο ανθρώπινος πολιτισμός (η γλώσσα, η γραφή, οι αξίες, οι νόμοι, τα ήθη και έθιμα), γεννήθηκε μέσα στη κοινωνική ζωή – δηλαδή μέσα στους πρώτους, ανθρώπινους καταυλισμούς, στα χωριά, στις πόλεις, στις… πατρίδες. Και αυτός είναι ο λόγος που έχουμε διαφορετικούς πολιτισμούς, διαφορετικές γλώσσες, διαφορετικές θρησκείες, ήθη και έθιμα, σε διαφορετικές χώρες.  Η πατρίδα,  λοιπόν, είναι η πνευματική μάνα μας και ο πνευματικός πατέρας μας. Παραφράζοντας τον Μεγαλέξανδρο, ο οποίος παρουσιάζεται να είπε, «Στον πατέρα μου χρωστώ το ζειν, στο δάσκαλο μου το ευ ζειν», μπορούμε να γράψουμε πως, στον πατέρα μου – και στη μάνα μου, βέβαια – χρωστώ το ζειν, στη πατρίδα μου χρωστώ το ευ ζειν – επειδή η σοφία του δασκάλου μου πηγάζει από τη πατρίδα…

Είναι, βέβαια, γεγονός πως με τη δημιουργία των διάφορων αυτοκρατοριών – της Ρωμαϊκής, της Βυζαντινής, της Οθωμανικής αυτοκρατορίας – η σοφία σταμάτησε να πηγάζει από τις διαλυμένες πατρίδες, και άρχισε να… πέφτει από τα σύννεφα – σαν «άγιο» πνεύμα, «άγια» γραφή, «άγιο» κοράνι… Ναι, χάσαμε τις πατρίδες μας και… βρήκαμε τον θεό μας – μαζί με τους «άγιους» αυτοκράτορες μας και τους σουλτάνους μας…

Όταν διαλύθηκαν οι διάφορες αυτοκρατορίες, εμείς οι Έλληνες απομείναμε σαν φύλλο στον άνεμο – ένα κομμάτι γη και μια γλώσσα που αποκαλούνται Ελληνικά, και μια Εβραίο-Βυζαντινή σοφία (Παλαιά και Νέα Διαθήκη).  Γονατίζουμε μπροστά στη θεοκρατία, μπροστά στους Εβραίους βασιλιάδες, Δαυίδ και Σολωμό, και τους ύμνους τους, μπροστά στους  Εβραίους προφήτες και τα «θαύματα» τους, μπροστά στους Βυζαντινούς παπάδες και τα Εβραϊκά… μαύρα ράσα τους. Το Ελληνικό πνεύμα πουθενά – και ας ζούμε σε μια γη που ονομάζεται Ελλάδα!  Και ας χρησιμοποιούμε μια γλώσσα που ονομάζεται Ελληνική. Πουθενά ο σεβασμός και η λατρεία προς τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, τις επιστήμες, τις τέχνες, τον αθλητισμό – το φως. Μια Ελληνική γλώσσα δίχως Ελληνικό πνεύμα – και μια Ελλάδα δίχως Έλληνες!  Ναι, και έτσι καταντήσαμε τα παράσιτα της Ευρώπης – και έτσι καταντήσαμε οι ανάξιοι απόγονοι του φωτεινότερου πολιτισμού…

Πρέπει να σημειώσουμε εδώ πως σαν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης – και κυρίως σαν μέλος της Ευρωζώνης – η ελευθερία της Ελλάδας μας, για οικονομικές, πολιτικές, νομικές, κλπ. πρωτοβουλίες, περιορίζεται κατά κάποιο βαθμό.  Ο βαθμός αυτός, όμως, δεν είναι καθοριστικός, ούτε της ευημερίας ούτε της… δυσπραγίας μας. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως, ακόμα και μέσα στην ίδια χώρα, συναντούμε από τη μια πλευρά ευημερούσες περιοχές, και από την άλλη… δεινοπαθούσες.  Είναι, λοιπόν, στο χέρι μας, όπως και στο… πνεύμα μας –τη διορατικότητα μας, την επιστημονική και τεχνολογική μας κατάρτιση, την αγωνιστικότητα μας – κατά πόσο θα καταστήσουμε την Ελλάδα μας επίγειο παράδεισο, είτε θα παραμείνουμε γονατιστοί στη γη – προσευχόμενοι για ουράνιο παράδεισο…   

Με μεγάλο πόνο και με καυτά δάκρυα στα μάτια, αφιερώνω στους πνευματικά σκλάβους, αδελφούς Έλληνες τα ποιήματα μου,  «Το Ελληνικό Πνεύμα Μάχεται το “Άγιο” Πνεύμα», και «Ο Θρήνος της Θεάς Αθηνάς», και τους εύχομαι Πνευματική Ανάσταση.              

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ
ΜΑΧΕΤΑΙ ΤΟ “ΑΓΙΟ” ΠΝΕΥΜΑ

Τρίζω τα δόντια και σφίγγω τις γροθιές.
Πρέπει να νικήσω αυτή την αρρώστια –
αχόρταγο σαράκι μού τρώει τα σωθικά.
Μού σκότωσε τον Απόλλωνα και την Αθηνά μου.

Πρέπει να νικήσω αυτή την αρρώστια –
στο σκοτάδι μέσα έκρυψε τον ήλιο μου.
Χάρισε τα πλούτη τού κόσμου στον Καίσαρα,
και μ’ έστειλε να ψάχνω για παράδεισο στα σύννεφα.

Πρέπει να νικήσω αυτή την αρρώστια –
όπλα μου η απέχθεια για το ψέμα και το σκοτάδι,
όπως και η αγάπη μου για τον άνθρωπο και το φώς .
Ασπίδα μου η αξιοπρέπεια και η ψυχή της Ακρόπολης.

Ο ΘΡΗΝΟΣ ΤΗΣ ΘΕΑΣ ΑΘΗΝΑΣ

Φωτιές πετά ο Όλυμπος
κι’ ο Παρθενών σπαράζει,
καί της Αθήνας ο ουρανός
σαν μαύρο ράσο μοιάζει.

Πονά και κλαίει η Αθηνά
τα στήθη της ραγίζουν,
απ’ τα Ιεροσόλυμα
“άγιο” φως κομίζουν.

Μέσα στη νύκτα πλάκωσαν
του Μωϋσή οι θύτες,
σκότωσαν τους φιλόσοφους
κι’ ανάστησαν προφήτες.

Βυζαντινοί μυθοποιοί
του Άδη γεννοβόλι,
γκρέμισαν την Αθήνα μου
και έκτισαν την Πόλη.

Ξύπνα Σωκράτη μου χρυσέ
κι’ οι γλαύκες σ’ έχουν χάσει,
και τη σοφία οι Έλληνες
την έχουνε ξεχάσει.

Ανδρέας Κωνσταντινίδης