Ας θυμηθούμε την 14η Μαρτίου 1957 - Του Θεόδωρου Μεσσηνέζη

Μια φωνή!

Ήταν και τότε 14 του Μάρτη, σαν και σήμερα, όμως 57 χρόνια πριν. Τότε ήταν π’ ακούστηκε αυτή η ηρωική φωνή ενός δεκαεννιάχρονου παλικαριού την ώρα που του περνούσαν στο λαιμό τη θηλιά της αγχόνης. «Τι πιο ωραίο να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα !».

«ΕΛΛΑΔΑ» , ήταν η τελευταία λέξη που βγήκε απ’ τη καρδιά του κι απ’ τα χείλη του μαζί με τη τελευταία του πνοή . Με τον απόηχο αυτής της λέξης, μπήκε στο αιώνιο και αδιάσπαστο βασίλειο της σιωπής. Μπήκε το Παλικάρι. Αλλά ο απόηχος πέταξε σαν σταυραετός στα ουράνια, κι απλώθηκε πάνω από βουνά και λαγκάδια , πάνω από στεριές και θάλασσες! Πέρασε πάνω από πελάγη, πάνω απ’ το Κρητικό  πάνω απ’ το Αιγαίο, χαιρέτισε την Ακρόπολη ,σύμβολο του λεύτερου πνεύματος και της Ανθρωπιάς, μια κι αυτός  που είχε πει αυτές τις δυο λέξεις, είχε γίνει  κι ο ίδιος, έτσι ξαφνικά και τόσο νέος, σύμβολο της Λευτεριάς. Και τελικά ήρθε και κούρνιασε στις ψυχές και στις καρδιές όλων των Ελλήνων, όσων είναι και νοιώθουν πραγματικοί Έλληνες, γεμίζοντας τα μάτια τους με καυτά δάκρια αλλά τις καρδιές  με γλυκιά περηφάνια. Μάλιστα φίλοι μου , με άκρατη μοναδική περηφάνια, γιατί μονάχα από τέτοια νεαρά ηρωικά χείλη, χείλη Ελληνικά , σε μια τέτοια ύστατη στιγμή , μπορεί να ακουστεί παρόμοια φωνή. «Τι πιο ωραίο να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα!»

Από τότε έχουν περάσει 57 ολάκερα χρόνια, που συνέβησαν πάρα πολλά και άλλαξαν πολλά και στην Ελλάδα και στο νησί της Αφροδίτης. Στενοχώριες ξεθώριασαν , Χαρές νέες ξεπήδηξαν, ελπίδες έμειναν ανεκπλήρωτες και όνειρα έμειναν και μένουν όνειρα! Αυτό όμως που μένει αναλλοίωτο και καιει άσβεστη φλόγα μες τις καρδιές  , μέσα στις καρδιές των Ελλήνων, ιδίως σήμερα , αυτήν εδώ τη αποφράδα μέρα, τη 14η του Μάρτη,  είναι ή τελευταία αυτή φωνή του αξέχαστου ΕΥΑΓΟΡΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗ του μαθητή της 6ης τάξης του Γυμνασίου του.

Πώς να ξεχάσουμε τη γλυκιά και σταθερή αυτή φωνή που στη κυριολεξία, με τα λόγια της, μαστίγωσε σκληρά και ταπείνωσε όχι μόνον τους δολοφόνους του αλλά και τη δήθεν πολιτισμένη πατρίδα τους;

Το κακό όμως είναι άλλο. Μπορεί να μη την ξεχνάμε αλλά δυστυχώς δεν βλέπω και να τη μιμούμεθα. Πρωτίστως δεν βλέπω κανέναν, μα κανέναν από αυτούς που λένε ότι μας οδηγούν, τους Ταγούς μας, τους Ακαδημαϊκούς μας, τους διακεκριμένους Επιστήμονές μας , τους Πανεπιστημιακούς Καθηγητές μας, τους επιχειρηματίες μας, γιατί όχι και τους Δεσποτάδες να έχει τη θέληση, το σθένος , το κουράγιο να αντιμετωπίσει ηρωικά τη τρόικα, αυτούς τους κατ’ ευφημισμό συμβουλάτορές μας! Να υψώσει τη φωνή του και να απευθυνθεί ευθαρσώς προς αυτούς τους τόσο απαιτητικούς κυρίους  , οι οποίοι με το πρόσχημα ότι μας βοηθούν να ανακάμψουμε μας βυθίζουν όλο και περισσότερο στην εξαθλίωση και στη φτώχεια! Να υψώσουν τη φωνή τους και να τους πουν « Σταματήστε τις απαιτήσεις σας γιατί τελικά θα μας καταστρέψετε ολοκληρωτικά και δεν σας συμφέρει! Τη γελάδα που αρμέγεις , δε της ρουφάς το αίμα ούτε την καταδικάζεις να ψοφήσει απ’ τη πείνα , γιατί μετά εσύ δεν θα πάρεις το γάλα της που προσδοκάς! Εσείς δυστυχώς κάνετε το αντίθετο με μας, με το Λαό μας!»  Γιατί όλοι αυτοί σιωπούν ; Δεν έχουν σθένος, δεν έχουν φιλότιμο, δεν έχουν φωνή , να φωνάξουν στην απαιτητική Τρόικα «φθάνει όσα τραβήξαμε και τραβάμε με τις συμβουλές σας και τις απαιτήσεις σας. Ευχαριστούμε για το κόπο σας αλλά δεν θέλουμε να κουράζεστε άλλο . Άντε λοιπόν στο καλό!» Γιατί να μην βρίσκεται κάποιος να τους πει αυτές τις τόσο απλές και ευγενικές κουβεντούλες; Τι πάθανε οι δικοί μας νέοι Έλληνες; Βουβαθήκανε ή φοβηθήκανε, και χάσανε τη φωνή τους; Από τους μόνους που δεν περιμένω να μιλήσουν , είναι οι Πολιτικοί μας. Αυτοί πάσχουν από επιλεκτική αφωνία και γλωσσοδέτη , σε τέτοιες περιπτώσεις και κρατούν τη φωνή τους μόνον για  τις προεκλογικές ψηφοθηρικές ομιλίες τους και τα κομματικά  αλληλοφαγώματά τους.

Μη φοβάστε διακεκριμένοι Έλληνες να μιλήσετε! Πάρτε παράδειγμα αυτό το ηρωικό Γυμνασιόπαιδο της Κύπρου. Αυτό άνοιξε το δρόμο της Λευτεριάς κ’ ήρθε η Λευτεριά στο νησί ! Μιλήστε τώρα με τη γλώσσα της ευθύνης και της λογικής. Μπορείτε και πρέπει, πριν αναγκαστεί απ’ την απελπισία του να μιλήσει ο Λαός, γιατί η φωνή του πονεμένου και απελπισμένου Λαού δεν είναι φωνή . Είναι βρυχηθμός, ,είναι μούγκρισμα και το μούγκρισμα κανένα καλό σε κανέναν δεν προοιωνίζει !  

Θ.Σ.Μεσσηνέζης.-Αθήνα.-14/03/2014